Bette Davis

Haar ouders, een advocaat, gespecialiseerd in patenten/octrooien en een portretfotografe, scheidden toen Bette nog maar zeven was. Toen ze nog op de middelbare school zat had ze voor zichzelf al uitgemaakt dat ze actrice wou worden. Nochtans waren de eerste ervaringen niet echt veelbelovend en er was niets wat er op wees dat ze later zou geassocieerd worden als de “first lady of the American screen.”. Na wat beperkte ervaring in toneelstukken op school werd ze door Eva Le Gallienne van school gestuurd. Ze liet zich meteen inschrijven aan de toneelschool van John Murray Anderson. Bij haar eerste professionele contact met een toneelbedrijf in Rochester New York werd ze prompt ontslagen door George Cukor. In 1928 was ze te zien bij de Provincetown Players die te zien waren in theaterproducties voor een beperkt publiek. Het jaar daarop maakte ze haar debuut in de Broadway-komedie Broken Dishes. Begin de jaren ’30 faalde ze voor een screen test bij Goldwyn maar werd later dat jaar getest bij Universal en werd daar aanvankelijk wél goed bevonden.  Niet voor lang want men was al snel nog maar matig enthousiast over haar mogelijkheden en men gaf haar de kans om ook voor andere studio's films te gaan maken.

Maar Davis zelf wist wel beter, geloofde in haar mogelijkheden.  Haar optreden in The Man Who Played God was zo indrukwekkend dat ze onmiddellijk gecontacteerd werd door Warner Brothers die haar prompt een contract aanboden.  En met wat voor succes : belangrijke/grote films als Of Human Bondage en de tranentrekker Dangerous volgden ondanks het feit dat ze voor haar rol van de gemene, egoïstische dienster Mildred in Of Human Bondage hard had moeten knokken om de rol te kunnen vertolken. Desondanks bleef Warner haar minderwaardige rollen toebedelen niettegenstaande de critici vol lof waren over haar capaciteiten als actrice.
In 1940 genoot de actrice van een absolute, onwaarschijnlijke sterrenstatus.  Niet voor niets werd ze vanaf 1937 de Koningin van de box-office genoemd en dat voor de tien jaar die volgden. Ze kwam op een punt dat ze elke rol waar ze zich niet kon in vinden weigerde met als gevolg dat ze geschorst werd en zonder loon kwam te zitten. Toen ze inging op een aanbod uit Engeland om te gaan spelen in enkele Europese films werd ze door Warners onmiddellijk in gebreke gesteld omdat ze daar nog onder contract lag tot 1942. Ze verloor het juridisch gevecht met de studio die tot haar grote verbazing de gerechtskosten die ze had gemaakt vergoedden. Vanaf dat ogenblik werd ze met meer respect behandeld en hield men rekening met zowel haar temperament als haar talent.

In 1941 werd Bette Davis de eerste vrouwelijke voorzitter van de Academy of Motion Picture Arts and Sciences. Ze volgde Walter Wanger op maar die nam het opnieuw van haar over want na twee maand hield Davis het al voor bekeken.

Haar rol in All About Eve was ongetwijfeld één van de beste uit haar carrière, de New York Film Critics gaven haar de prijs voor beste actrice. Verrassend genoeg ging het begin de jaren ’50 terug wat minder met Davis’ carrière, in die mate zelfs dat ze nog maar weinig aanbiedingen voor films kreeg. Ze vond er niets beters op dan een paginagrote advertentie in een aantal Hollywood vakbladen te laten verschijnen met volgende tekst :

MOTHER OF THREE : divorcee ; American. Twenty years experience as an actress in motion pictures. Mobile still and more affable than rumour would have it. Wants steady employment in Hollywood. (Has had Broadway.) References upon request.

Anno 1962 vertolkte ze in What Ever Happened to Baby Jane ? de rol van een oude en dementerende actrice die haar mindervalide zuster (rol van Joan Crawford) het leven zo hard en ondraaglijk als maar mogelijk maakt.

Ooit deed het verhaal de ronde dat Bette Davis het beeldje van een Academy Award Oscar noemde omdat de achterzijde ervan gelijkenissen vertoonde met de achterkant van haar gewezen echtgenoot, bandleider Ham Oscar Nelson waar ze mee getrouwd was van 1932 tot 1938. Arthur Farnsworth (1941-1943) was haar tweede echtgenoot maar die liet haar als weduwe achter… Artiest William Grant Sherry (1945-1948) was nummer drie, Gary Merrill (1950-1960) nummer vier in de rij.
Barbara Davis (Sherry) Hyman, de dochter uit haar derde huwelijk, kon maar op weinig sympathie van de fans van haar moeder rekenen toen ze in het boek My Mother’s Keeper moeder Bette voorstelde als een dominante, aan alcohol verslaafde vrouw. Bette Davis zelf weerlegde alle beschuldigingen uit het boek door in 1987 zelf een soort van geactualiseerde autobiografie uit te brengen onder de titel This ’N That. Daarvoor waren immers al meerdere biografieën van de actrice uitgebracht : in 1962 verscheen The Lonely Life, in 1975 was Mother Goddam te koop.

In 1977 werd Davis de vijfde persoon én de eerste vrouw ooit die een Life Achievement Award van het American Film Institute ontving. Daarnaast kreeg ze ook een ere-César van de Franse filmindustrie én werd ze gehuldigd door de Film Society of Lincoln Center op hun jaarlijkse eerbetoon aan grootheden in de filmwereld.

In 1983 onderging Bette Davis een borstamputatie en ondanks meerdere beroertes tijdens haar periode van hospitalisatie verscheen ze vol goede moed onder de mensen alhoewel ze op dat moment heel goed wist dat haar kanker eigenlijk terminaal was. Ze overleed op 81-jarige leeftijd in Frankrijk, op de terugweg van het filmfestival van San Sebastian na het krijgen van nog maar eens een prijs voor haar carrière. Kort voor ze overleed zei ze nog : “You know what they’ll write on my tombstone ? ‘She did it the hard way’.”