Een mens leert wat bij. Zowel de specimen die filmstukjes schrijven als zij die ze lezen. Blijkt dat Love Lies Bleeding de naam is van een plant, en dat de Nederlandse vertaling daarvan kattenstaartamarant is. In de Latijnse naamgeving der plantenschepsels groot en klein klinkt het als Amaranthus Caudatus. In Victoriaanse tijden werd de bloem geassocieerd met onbeantwoorde liefde. Er is ook een bijbellink, daar de bloem in die geschriften als helende plant wordt gelieerd aan de zelfopoffering van het welbekende hoofdpersonage uit het Nieuwe Testament. Breng die kattenstaartamaranten naar Sandra: het had zowaar ook gekund.

Laat het duidelijk zijn: smachtende liefde staat centraal in het symbolisch getitelde Love Lies Bleeding, de tweede langspeler van Rose Glass die zichzelf met haar debuut Saint Maud meteen ferm in de kijker filmde. Opdravend liefdeskoppel van dienst: Kirsten Stewart en Katy O’Brian. De timide en door het leven getekende Lou (Stewart) werkt in een gym als manusje-van-veel-zoniet-alles, en bloeit open als een bloem van onbestemde origine als ze oog in lijf komt te staan met de potige Jackie (O’Brian) die ervan droomt om door te breken als professionele bodybuilder. De bicepsliefde baant zich een weg naar het hart van beide dames, en Jackie krijgt van Lou zelfs steroïden cadeau om haar te helpen haar doel te bereiken. Viooltokkelend ontroerend.

Edoch, er liggen wolfijzers, schietklemmen en andere letselverwekkende tuigen op het maneschijnpad van de twee. Een arsenaal dat toebehoort aan Lou’s vader (Ed Harris), wiens criminele activiteiten een schaduw werpen op het doen en laten van het duo dolverliefden. Waardoor je Love Lies Bleeding behalve als romantisch drama ook als misdaadthriller kan bekijken. En zelfs als schop onder het bilnaadgebied van het toxische mannendom. Au fond is het een noir: een hoofdpersonage dat ver gaat om samen te kunnen zijn met de liefde van zijn – of in dit geval haar – leven, daarbij de raderen van het Wiel des Verraads hoort draaien en ook verstrikt geraakt in de schaduwkant van het leven.

Sommige noirplots zijn helder, anderen nauwelijks na te vertellen. Veel noirvertellers gebruiken die ambiguïteit van wie wat waarom doet zelfs als stijlkenmerk. Noem het de The Big Sleep masterclass. Glass probeert dat ook, maar het voelt allemaal eerder frustrerend onaf dan grenzeloos begeesterend aan. De misdaadmachinaties rijden grotendeels lek, en Glass zoekt haar toevlucht in zotte accenten die afleiden van de essentie. Door Harris bijvoorbeeld het kapsel te geven van een verlopen Status Quo-roadie en hem op een vliegend hert te laten sabbelen. Quirky noir, gniffelen is toegestaan, daar niet van.

En nog doet Glass de deur niet op slot. Integendeel, ze zet die ook nog wagenwijd open voor magisch-realistische hallucinaties die Love Lies Bleeding naar een Lynchiaanse zottekotfinale sturen waarin de afsluitende confrontatie tussen Harris en Stewart als een doffe luchtledige wind op de grond kletst. Ambitieus en eigenzinnig zijn mooie termen om mee uit te pakken, maar een deel van de goede intenties en dito punten offeren diepgang en vooral waarachtigheid op aan geforceerde symboliek en derivatieve plotlijnen. Of hoe deze prent na een intrigerend begin en potentieel in de aanbieding hebbend middenstuk naar het eind toe zichzelf in de staart bijt. En kwispelen doet die daarbij niet.