Jack L. Warner was de jongste van de vier broers/Warner Brothers, de andere waren Albert (1884-1967), Harry M. (1882-1958) en Sam (1888-1927). De vier kwamen uit een gezin van Joodse immigranten uit Polen. Nadat die in 1883 waren neergestreken in Baltimore verbleef de familie een tijd op verschillende plaatsen in Amerika en Canada tot het hoofd van het gezin, een straatventer, besliste om zich te vestigen in Youngstown, Ohio. Daar opende men een schoenmakerij, een slagerij en later zelfs een fietsenwinkel. Elk familielid/kind leverde een bijdrage aan de commerciële activiteiten van de familie. De weinige centen die men na een tijd had bijeen gespaard investeerde men in een kleine bioscoop in New Castle, Pasadena. Jack die over een goede stem beschikte, zorgde voor het animeren van het publiek tijdens de voorziene pauze. Twee jaar later zetten de broers de volgende stap, richting distributie. Te veel hooi op hun vork of niet, ze moesten noodgedwongen vrij snel de Patents Company, een deel van hun bedrijf, terug verkopen. Men zorgde een korte periode terug voor filmvoorstellingen tot men in 1912 overschakelde naar de productie met bij de opstart enkele weinig succesvolle kortfilms.
In 1917 had men met My Four Years in Germany een eerste succesje waarna ze in Burbank, vlakbij Hollywood is dat, een grote studio oprichtten die ze gemakshalve Warner Brothers noemden.

Harry en Albert waren verantwoordelijk voor de financiële en commerciële kant van de zaak, Jack en Sam deelden de spreekwoordelijke lakens uit op vlak van de productie. Jack deed dit aan de Westkust terwijl broer Sam hetzelfde deed in New York.

In 1925 namen ze Vitagraph en hun netwerk over maar ook First National Pictures kwam in hun handen. Daarna breidden ze nog verder uit door meer en meer bioscopen over te nemen en in eigen beheer uit te baten. Sam had op dat moment niet zo lang meer te leven maar was wel verantwoordelijk voor de eerste experimenten op vlak van geluidsfilms. Heel concreet: met The Jazz Singer (1927) werd men op dat vlak eigenlijk pionier.

Warner Bros was een grote speler, Jack L. Warner een keiharde zakenman die regelmatig een conflict had met scenaristen, producenten én supersterren als James Cagney, Bette Davis, Olivia de Havilland en Humphrey Bogart. Ondanks alles werd Jack L. Warner toch beschouwd als een rechtvaardige baas. Naar de buitenwereld toe bouwde hij nochtans een reputatie op van iemand die met enige strijdlust politieke standpunten innam en niet altijd even tactvol te werk ging. Een voorbeeldje misschien? Toen hij op een dag werd voorgesteld aan de vrouw van Chiang Kai-shek, de toenmalige President van China, mompelde hij… dat hij zijn wasgoed was vergeten.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij majoor bij het Army Signal Corps en schopte het zelf tot kolonel in het leger.

De broers bleven heel actief tot halfweg de jaren ’50. In 1956 verkochten Harry en Albert het grootste deel van hun aandelen waardoor Jack als grote baas van de studio achterbleef en in één klap ook de grootste aandeelhouder werd. Albert trok zich volledig terug, Harry overleed.
In 1958 kreeg Jack L. Warner de irving T. Thalberg Award.
In de jaren ’60 bleef Jack betrokken bij prestigeprojecten als My Fair Lady en Camelot.

Jack bracht in 1965 zijn autobiografie uit onder de titel My First Hundred Years in Hollywood.

In 1967 verkocht hij zijn belangen in Warner Bros, werd onafhankelijk filmproducent maar liet zijn films wel nog verdelen via het bedrijf dat nog steeds zijn naam droeg.