Als kind leerde Fred Zinnemann viool spelen met de bedoeling om later professioneel muzikant te worden. Maar, geïnspireerd door de films van King Vidor en von Stroheim ging hij Rechten studeren aan de Universiteit van Wenen. Hij volgde in 1927 ook een opleiding aan de Ecole Technique de Photographie et de Cinématographie in Parijs. Nadat hij zijn rechtenstudies had afgewerkt ging hij aan de slag als assistent-cameraman in Parijs en Berlijn. Zo werkte hij mee aan Menschen am Sonntag/People on Sunday (1929) van Robert Siodmak.

In 1929 trok hij naar Amerika en streek neer in Hollywood waar hij aanvankelijk enkel maar een figurantenrolletje in All Quiet on the Western Front kon versieren. Hierna kon hij als cutter (knipper/monteur van dienst) aan het werk en werd hij assistent-regisseur van Berthold Viertel en in 1931 bij Robert Flaherty voor een Russische documentaire die na een tijd alsnog werd afgevoerd. Zelf noemde Zinnemann de samenwerking met de documentairemaker 'the most important event of my professional life.'

Verder stond Zinnemann Busby Berkeley bij tijdens de opnames van de dansnummers in The Kid from Spain (1932).

In 1934-1935 maakte hij zijn debuut als co-regisseur van producent/scenarist Paul Strand voor de documentaire Redes/Pescados/The Wave die werd opgenomen in Mexico. Opmerkelijk: de aanwezigheid van heel wat niet-professionele acteurs die werden gerekruteerd onder de plaatselijke bevolking.

In 1936 trouwde hij met Renée Bartlett, de twee kregen één zoon, Tim.

In 1937 tekende hij een contract bij MGM waarna hij vijf jaar lang kortfilms ging regisseren waaronder de Pete Smith Specialties en de Crime Does Not Pay serie.

Bepaalde bronnen vermelden dat Fred Zinnemann een Oscar won in 1938 voor That Mothers Might Live. Hij heeft de film weliswaar geregisseerd maar volgens de officiële bron (lees: de Oscar-site) werd de prijs toegekend aan Metro-Goldwyn-Mayer (MGM). Wat ons betreft dus geen beeldje hiervoor op zijn pagina, temeer omdat er ook geen beelden beschikbaar zijn van zo lang geleden om één en ander te verduidelijken… De film maakte deel uit van de reeks Historical Mysteries en kreeg de prijs in de categorie Kortfilm 1 haspel…

In 1941 vond men bij de Studio dat de tijd rijp was om Zinnemann als zelfstandig regisseur in te zetten om langspeelfilms te maken. Hij kreeg echter maar weinig kansen en maakte geen films van betekenis. Tot hij de kans kreeg in 1948 om The Search te maken, een in Berlijn opgenomen film met Montgomery Clift in zijn langspeelfilmdebuut als een Amerikaans soldaat die na de oorlog in Europa bevriend raakt met een jongen uit Tsjechië die de oorlogsgruwel is ontvlucht.

Zinnemanns weinig indrukwekkende carrière-start kwam begin de jaren ’50 in een versnelling toen hij ging samenwerken met producent Stanley Kramer en hierna een contract tekende bij Columbia.

Zo regisseerde Zinnemann The Men, de debuutfilm van Marlon Brando. Voor de scènes die werden opgenomen in een ziekenhuis in Californië waren échte patiënten te zien als figurant. Ook de succesvolle western High Noon met Gary Cooper is gemaakt door Fred Zinnemann.

1953 was ook al een topjaar voor Zinnemann toen From Here to Eternity werd uitgebracht.  De film die zich afspeelt in Hawaii tijdens Pearl Harbor, kende een ongelooflijk succes en werd bekroond met meerdere Oscars.

Verrassend genoeg konden de films van Zinnemann die hierna volgden ondanks dat ze degelijk gemaakt waren maar op weinig enthousiasme bij het publiek rekenen.

In 1963 verhuisde hij dan definitief naar Londen.

In 1966 volgde een soort van comeback met de Oscar winnende film A Man for All Seasons, gebaseerd op het gekende toneelstuk van Robert Bolt.

Fred Zinnemann was een filmmaker die vooral bekend was voor zijn oog voor detail, een briljante casting en het uitwerken van de morele dilemma’s waar de personages in zijn films mee worden geconfronteerd. Dat hij een neus had voor talent bewees hij niet alleen met de debuutfilms van Montgomery Clift en Marlon Brando maar ook Pier Angeli en John Ericson debuteerden in een film van hem, Teresa, waarin ook Rod Steiger en Ralph Meeker hun debuut maakten, zij het in bijrollen. Daarnaast maakte ook Shirley Jones haar debuut in Oklahoma! (1955), Zinnemann's versie van de Rodgers en Hammerstein musical.

In 1982 hield hij het regisseren van films voor bekeken nadat critici zijn film Five Days One Summer met de grond hadden gelijk gemaakt.

In 1992 werd zijn autobiografie uitgebracht onder de titel Fred Zinnemann on Cinema/A Life in the Movies. Eerder had hij al voor de Encyclopaedia Brittannica een artikel geschreven over regisseren.

In 1997 stierf Fred Zinnemann op 89-jarige leeftijd een natuurlijke dood in Londen.