En voilà, de eerste Belgische politiefilmtrilogie is een feit. Hoe Hollywoodiaans is dat? Met de verfilming van Jef Geeraerts’ uit 1990 stammende “Double Face” is de cirkel Vincke-Verstuyft rond. Opgestart in 2003 door Erik Van Looy met “De Zaak Alzheimer”, in 2010 verdergezet door Jan Verheyen met “Dossier K.”, en door diezelfde Verheyen afgerond met deze “Het Tweede Gelaat”. Alhoewel een vierde Vincke-Verstuyftfilm in principe zeker mogelijk is, daar Geeraerts nog andere romans rond dit speurdersduo heeft geschreven.

Kwalitatief gezien hoeft een vierde adaptatie echter niet. Tenzij alle betrokkenen zich eerst gaan herbronnen. De meeste elementen die van de vorige twee films solide policiers maakten zijn ditmaal niet aanwezig. Of liever: ze zijn er wel, maar impact hebben ze nauwelijks. Een vraag die je kan stellen is waarom het scenario nogal wat afwijkt van Geeraerts’ roman, andere moordenaar inclusief. Een van de meest pertinent op de voorgrond staande personages uit de film komt zelfs niet eens in het boek voor.

De door Sofie Hoflack vertolkte deerne lijkt er enkel te zijn om “Het Tweede Gelaat” opzichtig richting “Basic Instinct” te duwen. Ook de plotstuwende onenigheid tussen Vincke (Koen De Bouw) en Verstuyft (Werner De Smedt) is bij de haren gegrepen. Helaas is het een onenigheid die de hele film blijft duren: de eerste vijf minuten is alles nog peis en vree tussen de twee, daarna is boertigheid troef. Kwestie van een verschil te maken met de vorige films en om de personages te laten evolueren waarschijnlijk … een status quo was hier hoe dan ook een beter idee geweest.

Aan potentieel nochtans geen gebrek in Geeraerts’ bronmateriaal. Een seriemoordenaar die zijn vrouwelijke slachtoffers ontvoert, onthoofd en een tijdje in de diepvries bewaart vooraleer ze te lozen is zelfs een intrigerend uitgangspunt voor een thriller. Zij het eentje waar jammer genoeg te weinig wordt mee aangevangen. Zeker tijdens de ontknoping is het huilen met de pet op. Zolang het mysterie loopt en het rodeharingencircus zijn tenten opslaat, kleurt Verheyen zijn commerciële crowdpleaser vakkundig vlot in. Tijdens het laatste halfuur paft de ballon, ook al mag Verheyen net dan uitpakken met twee Vlaamse actiescènes à l’américaine.

Alle valse aanwijzingen leiden uiteindelijk naar een ongeïnspireerde ontknoping waarin je weliswaar te weten komt wie de snoodaard is, maar waarin je niets te weten komt over de modus operandi. In doelgroeptaal: over het motief. Dat kan een strategische keuze zijn, maar het lijkt vooral op een slordigheid die iedereen die twee uur lang mee wou gaan met het mysterie met een kluit in het riet huiswaarts stuurt. Zeker omdat Geeraerts’ boek wel een duidelijk slotakkoord bevat. De derde keer is dus geenszins de goede keer voor de heren Vincke-Verstuyft. Eerder gezonkensloeprecht dan scheepsrecht.