Het megasucces van de John Wick-franchise blijft verbazend. Niets wees er in 2014 op dat de eerste John Wick meer zou zijn dan de zoveelste dozijnactiefilm over een huurmoordenaar op wraakpad. Maar kijk, ex-stuntman Chad Stahelski’s regiestijl sloeg aan, de film deed het beter dan verwacht zij het nog niet fenomenaal aan de box office, en Keanu Reeves stond op slag terug in de bovenste regionen van de supersterrenlijst. Het gevolg: dusver drie steeds maar in scope, lengte en succes toegenomen sequels, een televisieprequelserie, een spin-off en nog meer aangekondigde zijspoorfilms die zich allemaal in Wicks universum afspelen.

De (eerste) spin-off werd deze Ballerina. Die legt netjes een link met het Continentalhotel, laat een paar nevenfiguren – Ian McShane, Anjelica Huston, de in 2023 overleden Lance Reddick – uit de franchise opdraven, en vindt zelfs tijd om Wick zelf tweemaal te laten langskomen. De plot situeert zich tussen die van John Wick 3 en 4, en borduurt verder op een personage dat al even kort te zien was in de derde Wick. Kon allemaal moeiteloos, daar scenarist Shay Hatten ook heeft meegeschreven aan die twee John Wick-titels.

Stahelski nam de regie ditmaal niet op zich, en dat is er aan te zien. Len Wiseman slaagt er niet in de adrenalinekraan even ver open te draaien, en levert een nogal inwisselbare actieprent af. Al is de grote schuldige voor het meh-resultaat ongetwijfeld het script waarin op zich belangrijke plotpunten als wissewasjes worden weggeveegd, de centrale scharnier nogal wat piepslijtage laat horen en het rudimentaire wraakverhaal inspiratieloos wordt afgehandeld. Als gebolsterde actiefan heb je op het eerste zicht weinig tot geen reden om te klagen: de film duurt twee uur en lijkt wel drie uur actie te bevatten. Wiseman koos ervoor om gemiddeld zo’n drie minuten pauze in te lassen tussen de actiebrokken, en dat is na verloop van tijd eerder vermoeiend dan spectaculair.

De ballerina waarvan sprake zet Ana de Armas op het voorplan als Eve Maccaro, een door de Ruska Roma getrainde huurmoordenaar die werd gerekruteerd door de misdaadorganisatie nadat haar vader destijds werd vermoord door de troepen van The Chancellor, de leider van een andere organisatie die bekend staat als The Cult. Of zoiets, ’t zal er niet ver naast zitten. Die vaderscène is meteen het begin van de prent. Gabriel Byrne duikt daar ook in op als die kanselier, maar of dat met volle goesting is … zijn somnambulismevertolking maakt van de opperslechterik een ongelooflijk saaie kwiet, al kan het mompelend neergeschreven personage ook de slaappilvertolking hebben gevoed … wat er ook van zij, Byrne zet hier een compleet onmemorabele bad guy neer.

Helaas geen guilty pleasure in een prent die zichzelf voedt met actie-overkill, plot-underkill en oninteressante (neven)personages. En tenslotte aan bedwaterende banaliteit ten onder gaat. Ja, er wordt geschoten, geknokt, gemept, gevloekt, gevloerd en gevlammenwerpperd dat het een lieve lust is. Maar boven de middelmaat uitsteken doet deze derivatieve demi-pointe langs geen kanten. Wicketiewabbedieboe.