The Life of Chuck


verdeler

acteur/actrice (21)








regisseur (1)
producent (2)
scenarist (1)
artdirector (2)

De vreemde eend in de kwartetbijt van Stephen Kings uit 2020 stammende kortverhalenbundel If It Bleeds is ontegensprekelijk The Life of Chuck. Het kortste van de vier verhalen met amper vijfenvijftig pagina’s, en tussen de apocalyptische insteek en de snuif spookhuishorror door is duidelijk dat dit verhaal in de eerste plaats een ode aan het leven is, schaatsend rond de valkuilen die bij dat leven kunnen horen.
Of liever er rond dansend, daar het hoogtepunt van het verhaal een impromptu spontane dans is. Een visuele beweging statisch literair verwoorden … laat het aan King over om daar mee weg te komen. King maakt het de lezer weliswaar niet gemakkelijk met het levensverhaal van Chuck. En niet alleen door uit te pakken met een apocalyptische metafoor waarin het einde van een individueel leven ook het eind van het universum betekent. De drie delen waaruit het verhaal bestaat worden dan ook nog eens achterstevoren gebracht: eerst de dood van Chuck op amper negendertigjarige leeftijd aan de gevolgen van een hersentumor en zo terug naar zijn kinderjaren. Het kortverhaal weet te intrigeren door de carpediemsfeerschepping, maar is tegelijkertijd ook te benadrukt complex waardoor de eigenlijke ontroering niet helemaal de vrije loop krijgt.

Een verdict dat ook past bij Mike Flanagans verfilming van de novelle. Een betere of meer getrouwe verfilming is trouwens nauwelijks voor te stellen. Flanagan koos voor een adaptatie die het schrijfsel van King welhaast op de letter volgt. Het gros van de dialogen komt rechtstreeks uit de novelle, aan de structuur werd niet geraakt, alle sleutelscènes zijn behouden en hier en daar voegde hij nog een uitbreiding toe die perfect past binnen het literaire kader van King. Wat Frank Darabont deed met The Shawshank Redemption en The Green Mile doet Flanagan met The Life of Chuck. En deed hij eigenlijk ook al eerder met de adaptaties van Gerald’s Game en Doctor Sleep.

Wie de novelle heeft gelezen, weet vooraf bijna perfect wat te verwachten van deze naar de twee uur toe tikkende verfilming. Wie het proza niet heeft gelezen, zal bij Flanagans film waarschijnlijk meermaals de wenkbrauwen fronsen. Dit mag dan wel een ode aan het leven zijn, een eenvoudig narratief is het niet. Flanagan heeft op bepaalde momenten zelfs een voice-over nodig om het allemaal behapbaar te houden. Van duistere einde van de wereld-taferelen glij je via een drumdansscène tenslotte naar treurnis geankerd door de onontkoombare futiliteit van het leven. En dat niet met als boodschap ‘geef het op en laat je hoofd hangen’ maar eerder met ‘maak er het beste van en doe een danske’. Zoals de New Fast Automatic Daffodils het in 1994 ten berde brachten met Life is an Accident Learn How to Handle It als het ware. Of Talk Talk in 1986 met Life’s What You Make It.
Een boodschap annex goede raad die hier niet in een popsong van drie minuten zit, maar schuilgaat tussen metafysische kronkels, het tijdscontinuüm van Carl Sagan, de multitudepoëzie van Walt Whitman en een demonische dakkoepel. En een zonovergoten dansmoment. Gesneden koek? Geenzins. Dit zou wel eens de meest a-commerciële Stephen King-verfilming ooit kunnen zijn. En net alleen daarom al het ontdekken waard.
13-06-2025 | Plaats 9 | $ 2.314.949 |
20-06-2025 | Plaats 12 | $ 1.000.277 |
27-06-2025 | Plaats 13 | $ 379.676 |
11-07-2025 | Plaats 15 | $ 137.808 |