De dood laat zich niet gemakkelijk kisten. Veertien jaar na de vijfde Final Destination verschijnt Magere Hein terug op het appel voor wat zo goed als zeker een doorstart van de franchise zal zijn.

Een franchise waarin de dood de rol van onzichtbare seriemoordenaar krijgt die steevast de overlevenden van een ramp individueel om het leven brengt, en dat altijd op spectaculaire wijze. Indien het een saaie hartaanval zou zijn, zouden ze er in Hollywood geen (voorlopig) zes films kunnen over maken, vaneigenst. Neen, onthoofdingen en exploderende buikloop en zo van die dingen … dat krijg je te zien.

Eigenlijk is het een half mirakel dat het zo lang heeft geduurd vooraleer Final Destination werd gereïncarneerd. Het is een tijdloos concept waarbij de makers enkel maar met inventieve sterfscènes voor de dag moeten komen om zieltjes te winnen. Na vijf films bleek het vet van de soep, en hadden zowel het publiek als de filmpers het wel wat gehad. Wat het des te frappanter maakt dat Final Destination: Bloodlines opvallend goed wordt onthaald. Ook opvallend: dit is de eerste uit de reeks die ferm boven het anderhalf uur uittorent. Niet dat je daardoor meer slachtoffers voor je geld krijgt, vooral meer expositie.

Het eerste kwartier van de prent is een geinige aparte minifilm die zich laat bekijken als een update van The Towering Inferno. In 1968 wonen Iris en haar verloofde de opening bij van de Skyview Restaurant Tower: schransen en dansen op veel te hoge hoogte is daar het concept. En op hoge hoogte kan veel mislopen, zo ziet Iris in een visioen waarin de ganse constructie naar beneden stort, daarmee iedereen meesleurend in vuur, puin en brokken. Nadat Iris iedereen waarschuwt om het gebouw te verlaten, blijft de dood op zijn honger zitten. Om vervolgens iedereen die aan zijn/haar klauwen ontsnapte een kopje kleiner te gaan maken, nakomelingen inclusief. Dodelijke ongevallen die je hier niet te zien krijgt want dat zijn er nogal veel. Het scenario maakt een sprong van wat er in de Skyview toren (niet) is gebeurd naar de huidige tijd en de kleindochter van Iris. Die heeft immers al een hele tijd last van nachtmerries waarin ze de ramp in de toren te zien krijgt. Waarop ze besluit om haar als een kluizenaar levende grootmoeder op te zoeken om te ontdekken wat er aan de hand is. Een familievloek dus, en eraan ontsnappen wordt moeilijk, zo zal snel blijken.

Regisseursduo Zach Lipovsky en Adam B. Stein vinden vlot aansluiting in de franchise, en brengen de door scenaristenduo Guy Busick – die ook meeschreef aan Scream 5, 6 en 7 – en Lori Evans Taylor bedachte dodelijke valstrikken inventief – zij het met nogal wat CGI-gesplat – in beeld. Maar na zes films weet het al bij al toch weinig te verrassen. Eigenlijk springt er slechts een sterfscène echt uit popcornbocht, het gros oogt als opgewarmde kost. En de familiale bla bla die de sterfscènes aan elkaar bindt is wat het is: vulsel.

Blijft over: de Final Destination-mythologie. De makers voorzien immers een brugje naar het door Tony Todd vertolkte personage William Bludworth. Die is al vanaf de eerste Final Destination van de partij en liet enkel in de vierde verstek gaan. Dit was meteen zijn laatste vertolking: de zichtbaar zieke Todd overleed in november 2024 op 69-jarige leeftijd aan de gevolgen van maagkanker. Al dan niet daardoor is zijn cameo meteen de meest treffende scène uit een film die afwisselend yeh, meh en bleh is.