Eerst het goede nieuws dan maar? Dan krijg je meteen te lezen dat Sinners cinema is die er zich niet voor schaamt om opzwepend, sexy en geil te zijn. En dat ook is. Er wordt in Sinners uitstekend en bezwerend geacteerd en de soundtrack van Ludwig Göransson bluest als de beste satijnkatoenen fluwelen bloes.

Met Sinners neemt Ryan Coogler veel hooi op de vork. Zijn eerste original zoals dat heet, daar deze film niet gebaseerd is op een waar verhaal zoals Fruitvale Station en geen deel uitmaakt van een franchise zoals Creed en de twee Black Panthers. Coogler schreef voor zijn vijfde langspeler een script waarin hij bluesmuziek verbindt aan de KKK, katoenplukken in de Mississippi Delta en vileine vampieren. En dat allemaal in de depressiejaren dertig, waarin zelfs een snuif Al Capone zit verwerkt.

Coogler startte dit project op voor zijn eigen productiefirma Proximity Media en keek daarna toe hoe Warner Bros de distributierechten wist binnen te rijven voor de neuzen van Universal en Sony. Gegeerde gozer die Coogler, en dat zal na deze prent niet veranderen. Integendeel.

De sleutelzin in Sinners: You keep dancing with the devil … one day he’s gonna follow you home. Uitgesproken door een godvrezende priester aan het adres van zijn neef die gezegend is met een goddelijke bluesstem en dito gitaar. Die Sammie – vertolkt door de debuterende Miles Caton – droomt van een carrière als muzikant, en vindt al meteen een uitlaatklep in de juke joint van zijn tweelingneven Smoke en Stack. Beide vertolkt door Cooglers fetisjacteur Michael B. Jordan. De broers verlieten destijds het onderdrukte zuiden om het grote maffiageld in de grootstad graaien. Om daarna terug te keren naar hun geboortegrond om er een swingende muziekbarak te openen. Blijkt dat Sammies oom het bij het rechte eind had: de duivels komen inderdaad tevoorschijn, al dan niet gelokt door zijn bezwerende muzikale kunnen.

Coogler bespaart in het tweede uur niet op de (bloederige) bloedzuigerspulp. Al wil hij meer doen dan zomaar een vampierenprent brengen: Coogler steekt zijn Afro-Amerikaanse identiteit niet onder stoelen of banken en kruidt er zijn volledige film mee, net zoals pakweg Jordan Peele dat ook steevast doet. De raciale geschiedenis waaiert breed in de turf van het narratief en levert een interessante voedingsbodem op voor wat op zich een soort luxeversie is van From Dusk Till Dawn. 

Edoch, niet alles werkt. De humor en het drama lopen elkaar soms voor de voeten, en Coogler laat sommige zaken en scènes te breed meanderen waardoor het allemaal wat te lang aanvoelt. Nefast voor de focus af en toe. En wat te denken van het eindkwartier dat na de finale vampierenclash nog rustig zijn tijd neemt om een andere verhaallijn op de voorgrond te plaatsen en tijdens de eindgeneriek zelfs nog een als minifilm verpakte tijdssprong ten berde brengt? Dat iedereen er het zijne, hare, hunne of henne zal van denken zeker. Wat er ook van zij: Sinners is een wang dang doodle van een film, blutsen en builen inclusief.