Of een film over menselijk en stedelijk verval of de comebackfilm van Pamela Anderson … er zijn meerdere invalshoeken om The Last Showgirl te benaderen. Al is toch vooral de zevenvijftigjarige Anderson de trekpleister van deze prent. Zeker omdat die zonder Anderson in de hoofdrol waarschijnlijk grotendeels onder de radar was gebleven.

Ook al zit er een Coppola op de regiestoel. Gia om precies te zijn, kleindochter van Francis en nicht van Sofia. Ze maakt het de kijker niet gemakkelijk met tegendraadse kadreringen, rafelige filters en close-up-huppelarij. Het kunnen natuurlijk niet allemaal breedspeeldspektakels zijn.

Anderson acts her age als de pensioenleeftijd naderende showgirl Shelly Gardner die meer dan dertig jaar op de planken stond in de cabaretshow Le Razzle Dazzle op de Vegas Strip. Ze is de enige ancien in een gezelschap dat hoofdzakelijk wordt bevolkt door jonge twintigers op zoek naar geld, aanzien of zichzelf. Dan komt het nieuws dat het gerazzeldazzel wordt opgedoekt. Te braaf voor deze tijd, uit de mode en bijlange na niet zo spectaculair als het erotisch circus dat wel volk weet te lokken. Dat Anderson op haar ‘oude’ leeftijd niet meer aan een andere dansjob zal geraken wordt duidelijk tijdens een Pat Benatar-auditie waarin ze onomfloerst te horen krijgt dat ze afgeschreven is. Niet het enige plotpunt dat aandacht krijgt: ook Andersons relatie met haar vervreemde dochter (Billie Lourd) en haar omgang met de stagemanager (een verrassend gecaste Dave Bautista) zitten in de mix. Jamie Lee Curtis duikt ook op: als een voormalige danscollega van Anderson die de gerimpelde eindjes aan elkaar moet zien te knopen als cocktailserveerster.

Scenariste Kate Gersten kwam van kindsbeen af in contact met dans: haar moeder was danser, een tante en neef waren balletdansers, haar vader was een stagemanager. Tijdens een schrijfopdracht in Vegas raakte ze gefascineerd door het topless-cabaret Jubilee dat op de Strip te zien was van 1981 tot 2016. Niet zomaar een blotevleesshow, meer gemodelleerd naar Europese en Franse finesse. Een van de nummers speelde zich zelfs af op de zinkende Titanic. Gersten interviewde Jubilee-danseressen en -medewerkers en besloot om een theaterstuk te schrijven gebaseerd op hun verhalen. Uiteindelijk werd het theaterscript een filmscenario.

The Last Showgirl is in de eerste plaats een weemoedige sfeerfilm. Echt wereldschokkende verhaalnaden ga je hier niet vinden, en de interpersoonlijke interacties ogen eerder fragmentarisch dan diep doorleefd. Er zijn meer verrassingen te rapen in de manier waarop Coppola Vegas stript van alle glamour en neonlichten, ook omdat componist Andrew Wyatt zijn tingeltangelsoundtrack meermaals de juiste weemoedige richting uitstuurt. Al is de meest typerende scène misschien wel die waarin Curtis haar ouderdomsfrustratie uit haar lijf danst op de tonen van Bonnie Tylers Total Eclipse of the Heart. 

Voor Anderson is het in tegenstelling tot haar personage alvast niet over en out: na jaren windstilte heeft ze momenteel zelfs een paar films in productie en later dit jaar duikt ze ook op in de The Naked Gun-reboot. Van Barb Wire 2 is gelukkig geen sprake. Houden zo.