Loop je rond op de kermis, koop je een kaartje voor het spookhuis, blijkt dat je in de ballentent bent beland. Dat is wat je te wachten staat met het saaie Until Dawn. Al zien de fans van het in 2015 door PlayStation op de markt gebrachte interactieve overlevingshorrorgame dat misschien wel anders.

Al zullen ze niet veel dingen herkennen. Regisseur David F. Sandberg – die na twee Shazam-films terugkeert naar het horrorgenre waarin hij debuteerde met Lights Out – koos er immers voor om een verhaal te vertellen dat het spelverloop niet letterlijk volgt, maar dat qua teneur en sfeer past bij het creepy speluniversum. Enkel Peter Stormare in een soort ongeïnteresseerde Nicolas Cage-lookalikemodus en het door hem vertolkte personage van geschifte zielenknijper maakten de sprong van spelscherm naar filmscherm.

In het door Conjuringverse-medewerker Gary Dauberman meegeschreven script draait alles rond vijf young adults die op zoek zijn naar de verdwenen zus van een van hen. Is het niet om haar (levend) terug te vinden, dan toch tenminste om een emotioneel slot aan de verdwijning te kunnen breien zodat haar zus verder kan met haar leven. Het spoor leidt naar een mysterieus huis in een voormalig mijnwerkersgehucht. Waar het niet lang duurt voor het vijftal in mootjes wordt gehakt door een Jason Voorhees-wannabe met clownsmasker. Niet dat ze daardoor volledig dood zijn. Ze krijgen immers meerdere kansen om de nacht te overleven, uit te vinden wat er met de verdwenen zus is gebeurd en zelf terug uit de spookstad bevrijd te geraken. Slagen ze er niet in om de zich herhalende tijdslijn te doorbreken, dan blijven ze voor eeuwig, altijd en negen weken rondspoken als moordende monsterentiteit.

Zeggen dat Until Dawn in herhaling valt is niet volledig naast de waarheid, ook al komen de vijf in elk segment op een andere manier om het leven. Zij het nooit op een spannende of boeiende manier. Zowel het script als de regie komen niet verder dan het verbinden van voor de hand liggende splatter- en keldercreaturenclichés. En aangezien dat script zodanig ingewikkeld is opgebouwd …

Of hoe een film die per tien minuten verwarrender en troeperig wordt finaal eerder pfuh, goh en prut dan wow, amai en cool oproept. Logisch, vaneigenst. Horror voor gamefreaks of voor eender wie die rap tevreden is… de rest heeft hier weinig tot niets te zoeken. Slaapwel en zie niet om.