Drop is een film die je op zijn minst in twee maatschappelijk-relevante hokjes kan laten vallen. Om precies te zijn: dat van huiselijk geweld tegen vrouwen en dat van #ikook. Al kan je dit filmpje ook gewoon en zonder al teveel intellectuele bagage of pretentie omarmen voor wat het is: een geestige gimmickthriller die net gedijt omdat het allemaal inconceivable is, en die je bij (bijna) elke plottwist nog meer in zijn netten weet te strikken. Denk aan een kruising tussen pakweg Red Eye, Non-Stop en Quiz en je weet perfect uit welke richting de wind door de bomen waait. En wie die vreemde is die verdwaald is zeker.

Geplaagde protagonist van dienst is Violet (een op dreef zijnde Meghann Fahy die er af en toe zowaar uitziet als de jongere zus van Michelle Pfeiffer – al kan dat ook enkel in de eye of the beholder zijn). Zij helpt vrouwen die te maken hadden met een toxische relatie, en kan zichzelf ervaringsdeskundige noemen daar haar ex-echtgenoot eveneens zijn vijzen los had – en hij had ze niet eens allemaal. Maar kijk, op een mooie avond heeft Violet nog eens tijd voor een (blind) restaurantdate, al verloopt de avond met fotograaf Henry (Brandon Sklenar) alles behalve lovey en dovey. Het duurt immers niet lang vooraleer Violet mysterieuze berichten en memes op haar smartphone ontvangt. Een voorbode voor beelden waarin ze ziet hoe haar zoontje thuis wordt belaagd door een gemaskerde inbreker. En die kan ze enkel de deur uitkrijgen als ze de ontvangen tekstberichten letterlijk opvolgt. En daar hoort blijkbaar ook het vermoorden van haar afspraakje bij.

Race tegen de klok, een onzichtbare jager, een prooi die zich in duizend bochten moet wringen en aha zo zit het in elkaar-twists a gogo … dat is wat je krijgt in Drop. Een keurige toevoeging aan het oeuvre van Christopher Landon, die ditmaal (tiener)horror à la Happy Death Day en Freaky inruilt voor een insteek die zich meer Hitchcockiaans laat noemen. Of De Palma-iaans. Of Shyamalaniaans. En dat allemaal onder toezicht van producenten Jason Blum en Michael Bay. Voor scenaristen Jillian Jacobs en Chris Roach is dit alvast een mooie stap voorwaarts, daar hun vorige Blumhousescripts Truth or Dare en Fantasy Island maar vlakke troepsoep waren. Voor Landon is dit trouwens al zijn vierde film voor Blum: je kan zowaar van een goed geolied team beginnen spreken.

Enkel in het laatste kwartier wordt de claustrofobiesetting opengebroken voor een portie sturm, drang, gierende autobanden en een schietgrage mano a mano … maar dat was bij het eerder genoemde Red Eye evenzeer het geval. De luidruchtige climax – waarin gelukkig op zijn minst toch een geinige gniffel verborgen zit – is echter niet van die aard om Drop te ontwrichten. Tegen dat Pfeiffer … excuus, Fahy aan haar finale confrontatie begint heeft deze film zijn schapen immers al netjes op het wollige droge. Fijn vertier.