Een steekproef wees uit dat de kans bestaat dat alpiene kropdragers, invertebraten en basji-boezoeks Death of a Unicorn een gave film vinden. Goed voor hen. Voor ieder ander is de kans groot dat de pret zich al van in de kiem smorend laat verpletteren.

Zelfs al kan je het idee van deze eenhoornfilm nog enigszins conceptueel veelbelovend noemen, de uitwerking is soffig knudde. Regisseur-scenarist Alex Scharfman geraakt met zijn langspeelregiedebuut nauwelijks uit de startblokken. Zijn idee om het uitgangspunt van een monsterthriller te koppelen aan dat van een brede komedie loopt even lek als een fietsband in een punaisefabriek. Hij had beter nog een keer meer naar Joe Dantes Gremlins of Ron Underwoods Tremors gekeken om te weten hoe je beide facetten perfect in evenwicht kan houden.

Death of a Unicorn begint zoals Harry and the Hendersons met het omverrijden van een mythisch beest. Hier is het geen bigfoot, maar een eenhoorn die wordt gebumperd. Net zoals in Harry blijkt het dier na de botsing niet dood te zijn, waardoor het achteraf alsnog voor paniek en gehannes zorgt. De verkeersslachtoffereenhoorn komt terecht op het landgoed van de rijke tycoon Richard E. Grant. Die is bijna kankerdood, maar als blijkt dat de hoorn van het fabelpaard geneeskundige krachten bezit is hij algauw weer springlevend. Waarop hij besluit om jacht te maken op het eenhoornkoppel dat zijn landgoed aanvalt uit wraak voor de (bijna) dood van hun veulen.

Scharfman springt exuberant om met de splatterhorror: bijna iedereen die door een van de eenhoorns wordt gegrepen sterft een squishy dood. Hij probeert ook om met een paar Jurassic Park-achtige scènes wat spanning in het geheel te krijgen. Wat langs geen kanten lukt, daar alle personages irritante kwallen zijn. Geen idee in welke geestestoestand Will Poulter ja zei tegen deze film, maar de kans dat er dit jaar een nog meer onuitstaanbaar personage of een nog meer ergerlijke vertolking uit de bioscooplucht komt vallen is klein. En als dat of die er dan toch is … graaf je in, dompel je onder of scheer je weg.

Ja maar, het is toch onder het mom van satire dat die personages zo dik akelig in de verf worden gezet, hoor je jezelf misschien riposteren. Als dat zo is, dan is het toch satire van het negende knoopsgat en de vijftiende onderbuik. En daar valt weinig tot niets te lachen. Om het helemaal erg te maken: ook de centrale vader-dochtertandem Paul Rudd en Jenna Ortega werkt voor geen meter. Niet eens voor een halve. De noodzakelijke bonding tussen de twee zou een dramatische catharsis moeten zijn, maar is even tenenkrommend vervelend als de geforceerde humor. 

Death of a Unicorn scoort zelfs niet eens als geinige B-film: zo scenariomatig inept, fantasieloos ergerlijk en luidruchtig tantaliserend is dit schouwspel. Met wat geluk geraak je nog gecharmeerd door de opzichtig gedigitaliseerde fabelbeesten. Een mens moet ergens soelaas proberen vinden. Intussen al dertig invertebraten op bezoek gehad die het allemaal ook maar kul vinden. Dus tja kijk … het ligt niet enkel aan schrijver dezes, blijkbaar. Voor het geval je dat zou denken.