Wat de Australische cinema goed kan … de zogenaamde alcohol fueled toxic masculinity – of outback noir zo je wil – schrikwekkend voorstellen. Ted Kotcheffs uit 1971 stammende Wake in Fright blijf het te kloppen voorbeeld, maar dat zal waarschijnlijk/hopelijk nooit gebeuren. Ook horrortitels als pakweg Razorback en Wolf Creek teren erop. En twee jaar geleden sprong het op ware gebeurtenissen gebaseerde The Royal Hotel eveneens op de kar.

Vier titels uit een veel langere rij die introgewijs even mogen komen piepen bij dit stukje over The Surfer, een film die naadloos in deze rij past. Al kan je dit geen outbackfilm nemen daar alles zich afspeelt op of vlakbij een stuk surfstrand dat je afgaand op de naam Luna Bay idyllisch zou kunnen noemen. Niets van aan, daar de baai bevolkt wordt door rijke Australische fils à papa en hun papa’s zelf wiens boodschap duidelijk is: ye don’t live hie, ye don’t surf hie.

Een boodschap die ook Nicolas Cage te horen krijgt als hij zich met zijn tienerzoon op het strand waagt om plankgewijs op de golven te gaan drijven. Cage leefde in zijn kinderjaren wel hie, tot de zelfmoord van zijn vader hem psychologisch vermangelde en hij met zijn moeder naar Californië trok. Maar nu is hij dus terug in Australië, vastbesloten zijn voormalig ouderlijk huis te kopen zodat hij terug in de streek waar hij zijn jeugd heeft doorgebracht kan gaan wonen. Een potentieel hoger bod van een op de kooploer liggende familie is een eerste aanduiding dat dit niet zonder slag of stoot gaat lukken, de machomanzeikerds op het strand zijn een tweede. Na de eerste aanvaring gaat het van kwaad tot erger: Cage wordt fysiek aangevallen, zijn surfplank en auto worden gestolen en als gevolg van dat en nog veel meer loopt Cage ergens halverwege rond als een onwelriekende clochard met koffievlekken en meeuwenkak op zijn hemd.

Ergens halverwege verandert ook de teneur van The Surfer. Regisseur Lorcan Finnegan en scenarist Thomas Martin lijken op een bepaald moment immers niet meer geïnteresseerd in een simpele straw dawgs on the beedge. Want plotsklaps willen je ze doen geloven dat er misschien wel iets helemaal anders aan de hand is met Cage. De plot gaat de surreële kant uit, en de grenzen tussen droom, daad, realiteit en flipapulco vervagen als de remsporen op een gepocheerde champignon. Of hoe deze surfsmurf gaandeweg van een heldere thriller evolueert naar een troebele karakterstudie. Om dan uiteindelijk toch terug te keren naar de teneur van het eerste uur, zij het niet zonder daarbij een twist in de golven te gooien.

En of die golven brengen wat je wil … om dat te weten zal je toch even je tenen in het filmzand moeten krullen. Doe wel best machosletsen met ijzeren pinnen aan, want ein beachen Frieden zal je hier niet vinden.