Vier jaar na Death on the Nile keerde Peter Ustinov terug als Agatha Christies speurneus Hercule Poirot. In totaal zou hij de rol zes keer vertolken: driemaal voor een bioscoopproductie en driemaal voor een televisiefilm. Mochten David Suchet en de langlopende televisiereeks rond de briljante Belgische speurneus er niet zijn geweest, dan was Ustinov sowieso de meest iconische Poirot aller tijden. Nu is hij met vlag en wimpel de meest laconieke: ook een mooie prestatie. En daarvan waren de makers zich terdege bewust: het script heeft een komische ondertoon die het boek ontbeerde en catert in sommige scènes heel opzichtig aan Ustinovs interpretatie van de meesterdetective.

Evil Under the Sun verscheen in 1941, en werd in 2010 nog eens verfilmd als onderdeel van de Suchetreeks. In het boek onderzoekt Poirot in een hotel in Devon de moord op een mannenverslindende en egocentrische actrice – hier vertolkt door Diana Rigg. Om het allemaal wat exotischer te maken voor het witte doek, werd de actie – op een korte maar niet onbelangrijke proloog na – verplaatst naar een zonnig vakantieoord ergens aan de Adriatische kust. Iedereen die in het hotel verblijft blijkt een reden te hebben om Rigg te vermoorden: haar echtgenoot en stiefdochter, een schrijver die al royalty’s betaalde om haar autobiografie te mogen schrijven maar bot vangt, de echtgenote van een jongeman waarop ze haar seksuele zinnen heeft gezet, een ouder producerskoppel dat in geldnood is gekomen omdat Rigg een van hun stukken verliet en niet meer opnieuw met hen wil werken … Het eerste uur stelt alle personages voor en wanneer Rigg (eindelijk) om het leven komt, begint Poirot/Ustinov aan de gebruikelijke ‘iedereen is verdacht tot het tegendeel is bewezen’-eliminatie en duidt hij uiteindelijk netjes de snoodaard(s) aan die bloed aan de handen heeft/hebben.

Filmisch overtuigt Evil Under the Sun minder dan Death on the Nile: Guy Hamilton – die twee jaar eerder met The Mirror Crack’d reeds een Christieverfilming op zijn cv plaatste – regisseert nogal flegmaloos en weet nauwelijks cinematografische spanning op te wekken. Het speurmechanisme van de plot houdt naar goede gewoonte de aandacht vast. Eens je begint te kijken, wil je immers weten hoe de vork in de steel zit. Scenarist Anthony Shaffer – die de scripts schreef voor de drie Ustinov/Poirot-titels – blijft vrij trouw aan de plot in het boek, al zijn er onvermijdelijk een paar personages gesneuveld/samengevoegd om alles op een tijdspanne van twee uur verteld te krijgen.

Meesterlijke cinema is Evil Under the Sun allerminst, maar net als de andere high powered all-star adaptaties van Christies werk gaat er wel een grote dosis charme van uit. Al is het maar om te kunnen genieten van een blik bekende namen die zich twee uur lang aan over- en onderacting mogen bezondigen zonder dat de acteerpolitie ingrijpt. In die optiek is het hier naast Ustinov en Rigg onder meer uitkijken naar James Mason, Roddy McDowall, Maggie Smith, Sylvia Miles, Jane Birkin, Nicholas Clay en Denis Quilley. Smith en Birkin tekenden ook in Death on the Nile present, zij het in andere rollen. Ustinov keerde in 1988 voor de laatste keer terug als Poirot in het door de Cannonstudio’s geproduceerde en door Michael Winner geregisseerde Appointment With Death.