Het chassis van de zevende Pixar-prent haalt niet ongeschonden de eindmeet. Tot hier het slechte nieuws, het goede nieuws volgt in de bocht van de tweede alinea. Verrassend voor John Lasseter en de zijnen is dat het scenario ditmaal zowel voorspelbaar als oeverloos belerend is. In het verleden kon Pixar alle 'doe goed'-levenslesjes verbergen onder een lawine van spitsvondige grappen, ditmaal slaagt 'het beste animatiehuis ter wereld' daar helaas minder in. En dat is zowaar bijna nefast voor het eindresultaat. Een irritant egocentrisch karakter denkt dat de wereld rond hem draait, is enkel maar uit op succes en beroemdheid en leert na een ontmoeting met sociale wezens die hem accepteren en hem op zijn fouten wijzen dat het vooral vriendschap is die belangrijk is bla bla bla.

Niets mis met de boodschap natuurlijk, maar van Pixar verwachten we toch wat meer. Bovendien is het hoofdpersonage aanvankelijk wel zeer irritant. En het is dan nog een auto ook. Wat een andere reden is waarom Cars niet onmiddellijk de verwachte Pixar-standaard haalt. De hele film is bevolkt met pratende auto's, en die zijn niet zo aimabel als geanimeerde beestjes, al kan het langs de andere kant geen kwaad om eens aan andere invalshoek te kiezen (dit jaar alleen al moeten we Ice Age 2, The Wild, Over the Hedge en Open Season zien te verwerken).

Het goede nieuws dan maar? Na een tijdje slagen die dekselse woelwaters van Pixar er toch maar opnieuw in te bewijzen dat zij nog steeds met recht en reden de meest succesvolle 3D-animatoren zijn, en begint Cars zowaar te entertainen. Daar is enerzijds de alweer prachtige animatie voor verantwoordelijk: alleen al om al het moois in de achtergrond te savoureren heb je een paar kijkbeurten nodig. Maar ook de geinige nevenpersonages slagen erin om het weinig originele scenario te overstijgen. En dat is een kunst die ze bij pakweg Dreamworks/PDI slechts zelden beheersen. Onze favoriet in pole position: de biobrandstof propagerende Volkswagen bestelwagen die in de sixties is blijven hangen en weet heeft van een oliecomplot van de huidige regering. Runner-up: bandenfabrikant Luigi met meer dan één boon voor het heilige Ferrari-imperium. Ook de scène met de tractorkoeien is vintage Pixar trouwens. Bij de stemmencasting springt vooral Paul Newman in het oor als de gepensioneerde racewagen Hornet Hudson. Leuk is natuurlijk dat Newman zelf ook een fervent racewagenliefhebber is (waarschijnlijk ook de reden dat hij zich voor deze prent engageerde).

Minder leuk en heel ironisch is dan weer dat co-scenarist Joe Ranft (en Pixar-medewerker van het eerste uur) tijdens de productie om het leven kwam in een auto-ongeval. Tijdens de eindgeneriek bouwt regisseur John Lasseter een kleine hommage aan hem in. Ook nog tijdens de eindgeneriek: een originele Pixar in-joke bloemlezing (let op de stem van Mack de trailer om hem helemaal te snappen) met verwijzingen naar Toy Story, A Bug's Life en Monsters Inc. en (voor de echte volhouder) nog een fijn grapje helemaal op het eind.

Kortom, Cars haalt het niet bij de echte Pixar-klassiekers maar vergeet de vingerdikke educatieve ondertoon van het verhaaltje, geef je ogen de kost en je komt waarschijnlijk ook tot de conclusie dat een mindere Pixar dusver toch nog altijd garant staat voor een geslaagd biosuitje. Waar is de drive-in als je hem nodig hebt?