Nicci Gerrard en haar echtgenoot Sean French delen naast het bed, het bidet en de retteketet ook (delen van) hun schrijverscarrière. In plaats van beide namen op de boekcovers te plaatsen of te zoeken naar een hip pseudoniem doen ze dat simpel en eenvoudig door een voornaam aan een familienaam te koppelen. En wham … Nicci French was geboren. Maar het kon dus evengoed Sean Gerrard zijn geweest. Het paar schreef tot op vandaag al meer dan twintig suspenseromans samen en mag zich gerust en zonder schroom een bestsellerkoppel noemen.

Jan Verheyen en echtgenote Lien Willaert delen naast het bed, het bidet en de retteketet sinds kort ook een deel van hun regisseurscarrière, maar kozen er niet voor om die samenwerking als Lien Verheyen of Jan Willaert op de titelrol te plaatsen. Het zou hier alvast een geestige kwinkslag zijn geweest, daar ze voor deze Vlaams-Nederlandse coproductie de in 1997 verschenen debuutroman van Nicci French adapteerden. En die The Memory Game staat eigenlijk niet zo hoog aangeschreven in het thrillerboekenpantheon: veel fans van het auteurskoppel geven zonder schroom toe dat het boek in vergelijking met later werk maar een mager beest is.

Verheyen en Willaert vertrokken dus in eerste instantie met thrillermateriaal dat niet veel weet aan te vangen met de ‘wie is de dader’-insteek binnen het subgenre ‘moord bij rijke mensen’. Verheyen en Willaert schreven ook zelf het script en namen de juiste beslissing om nogal wat personages te schrappen uit het boek. Er schieten er trouwens nog genoeg over om de plot te voeden en een fiks aantal verdachten op een rij te kunnen plaatsen. Voor de rest blijft het script vrij trouw aan de roman. Al werden uiteraard ook de namen vervlaamst.

De moord waar het allemaal om draait is die op de vijftienjarige Natalie. Die verdween destijds op het landgoed van haar vader tijdens een verjaardagsfeest. Vijfentwintig jaar later wordt haar lijk toevallig gevonden op dat landgoed tijdens graafwerken. Een vondst die de al kwakkelende relaties in de familie Martello/Deridder nog krommer trekt, en vooral een invloed heeft op schoondochter Jane/Eva (Anna Drijver) die ook de beste vriendin was van Natalie. Blijkt dat Jane/Eva heel wat feiten van dat vermaledijde feest en de verdwijning van Natalie heeft verdrongen. Therapiesessies bij een hypnotherapeut helpen haar om die herinneringen los te weken in de hoop zo alsnog uit te vinden wat er met Nathalie is gebeurd en wie haar destijds heeft gewurgd.

Au fond zit het dus snor met de mysteriebeharing, maar Gerrard en French stuwden hun plot uiteindelijk naar een vrij banale en voorspelbare ontknoping. Iets wat Verheyen en Willaert ook doen. En jammer genoeg zonder veel animo of tot de verbeelding sprekende spanning in een spel dat uiteindelijk meer melodrama dan thriller blijkt te zijn. Zelfs de potentiële spanning die te halen valt uit de onbetrouwbare hersengolfkronkels van het geheugen en de ‘aha, zo zat het in elkaar’-uitleg zijn niets meer dan dat: droge uitleggerijen die nergens de thrillerstemvork laten trillen.

Of hoe een matig boek naar een matige film leidt als je de slaafsheid van de plot niet weet te ondermijnen en je alles volgens het … euh, boekje doet. Meer uit de bandspringerij ware welkom geweest. Hoe anders te verklaren dat het geestigste en meest eigenzinnige moment in Het geheugenspel uiteindelijk de cameo van Sven De Ridder blijkt te zijn.