Iemand zei mij ooit dat het ergste wat een ouder kan overkomen, het ogenblik is wanneer zijn eigen kind sterft. Het was iemand die het kon weten en dus sprak vanuit een niet benijdenswaardige persoonlijke levenservaring. Wie zelf een ouder is kan proberen om het te begrijpen maar komt niet verder dan een vaag vermoeden wat het voor een mama en een papa moet betekenen om zijn kind ten grave te dragen. Voor Telly Paretta (Julianne Moore) is het geen kwestie van het verlies van haar 8 jarige-zoon te kunnen vergeten, ze wil de herinneringen die ze aan Sam heeft niet uit haar geheugen wissen. Haar kind verdient beter dan 14 maand na de tragische vliegtuig-crash uit de gedachten van zijn moeder te verdwijnen. Even halt houden aan het kastje in huis waar een aantal persoonlijke bezittingen van Sam in een lade ligt is voor Telly een vast ritueel dat zich dagelijks herhaalt. De baseball-handschoen en -pet, de foto-albums, een video bekijken waardoor ze haar kind heel even als het ware terug kan tot leven wekken. Dr. Munce (Gary Sinise) probeert het succes van zijn gesprekken met Telly en de therapie die hij voert, te meten aan de hand van de tijd die zij afgelopen week heeft doorgebracht aan het stuk meubilair die voor haar een bijzondere betekenis heeft en onmisbaar is in het rouwproces van deze moeder. Waar hij eigenlijk wil toe komen is dat zij nooit een zoon heeft gehad maar hij wil de boodschap overbrengen met de snelheid waarmee in een ziekenhuis een zak met medicijnen in een patiënt druppelt...

Haar echtgenoot Jim weet dat het inspreken en het kneden van Telly's psyche door dokter Munce tijd nodig heeft. Wanneer hij er haar mee confronteert dat ze nooit een zoon hebben gehad, blijken de boeken met foto's verdwenen te zijn, alle herinneringen aan Sam behoren voor Telly plots tot het verleden.Want neen, zij hebben nooit een zoon gehad. Nooit...En Telly verdenkt er Jim van dat hij de foto van de 'happy family' - toen ze nog met z'n drieën waren - heeft vervangen door één van hem en Telly. Het enige aanknopingspunt dat Telly heeft is Ash Correll (Dominic West die ook te zien was in Mona Lisa Smile) die zich volgens Telly in eenzelfde positie bevindt als haar.Maar ook Ashley kan niet overtuigd worden van haar beweringen en hij verwittigt de Politie want Telly heeft psychologische hulp nodig.Net voor ze in het politievoertuig stapt worden de wetsdienaars aangesproken door twee mannen die zich identificeren met een NSA-dienstkaartje.Zij zijn van de 'Nationale Veiligheid' - een afdeling van de F.B.I. - en nemen de zaak over...

The forgotten is een psychologische thriller geworden alhoewel het vertrekpunt een stevige basis had kunnen vormen voor een pakkend drama. Het bewijst meteen ook dat een flinke nachtmerrie niet voor iedereen psychisch slopend en afmattend hoeft te zijn. Want toen scenarist Gerald DiPego op een dag om 06:30 's morgens ontwaakte uit een droom waarin een foto met vader, moeder en zoon evolueerde naar het vervagen en tenslotte verdwijnen van het kind, wist hij dat dit een geschenk uit zijn bovenkamer was die de basis zou worden van een filmscenario. De man had nauwelijks tijd om 'Eureka' te roepen en maakte twee uur later zijn vrouw wakker met de woorden "I think I have a story". Het zal wel niet de favoriete 'line' zijn waarmee de doorsnee Amerikaanse vrouw gewekt wil worden door haar eega, maar x maand later zien met welk bedrag je bankrekening is aangedikt maakt natuurlijk veel goed. DiPego's agent had niet de minste moeite om het verhaal te verkopen aan Joe Roth, de grote baas van de 'Revolution Studios' die op zijn beurt ook al weinig overtuigingskracht nodig had om regisseur Joseph Ruben (Sleeping With The Enemy, The Good Son) van de verhaalsterkte te overtuigen die het bijeengeschreven bundeltje van DiPego in zich had. Die ligt voor een groot stuk in het feit dat de kijker lekker lang in het ongewisse wordt gelaten over wat er nu eigenlijk aan de hand is en welke kant de story op gaat. Een langspeelfilm die de richting van het paranormale kiest of lijkt te gaan kiezen blijft niet altijd overeind qua geloofwaardigheid maar gelukkig kon Joseph Ruben rekenen op het talent van een Julianne Moore (Far From Heaven, The Hours). Moore, zelf moeder van twee kinderen, overtuigt en haalt het onderste uit de kan wat haar rol betreft. Ze compenseert in elk geval de minpuntjes aan The Forgotten, zoals sommige katapult-scènes (zeker de laatste aan de Long Island villa) die gerust weggelaten konden worden of door iets zinvollers konden ingevuld geweest zijn.