Goede pulp behoeft een krans. De Mexicaanse regisseur Guillermo Del Toro levert met Hellboy een geslaagde verfilming af van de gelijknamige Dark Horse comic van Mike Mignola. Het traject dat hij aflegt is niet vlekkeloos of voegt niet echt iets wezenlijks toe aan het spectrum van stripverfilmingen (het ruikt af en toe toch een snuifje te veel naar X-Men), maar Del Toro houdt voor het overgrote deel de touwtjes stevig in handen. Het is dan ook een project dat met liefde is gemaakt: net zoals Sam Raimi in Spider-Man gelooft, koestert Del Toro zijn hoofdpersonage. Del Toro liet zelfs de kans om de derde Harry Potter te verfilmen links liggen, omdat hij kost wat kost deze film wou maken. Meer nog, Del Toro koos ervoor om bijna geen second units op de filmset toe te laten: de cineast koos ervoor om zelf elk shot te superviseren.

Hellboy begint in 1944. De nazi's proberen in Schotland het tij te doen keren en doen een beroep op zwarte magie om de geallieerde troepen te verslaan. Professor Broom is van hun plannen op de hoogte en slaagt erin om met de geallieerden de plannen te dwarsbomen. Tijdens het vuurwerk dat daar komt bij kijken, kruipt er een wel een heel vreemdsoortige baby uit de spleet die onze aardkorst met de hel verbindt: Hellboy, compleet met gepunte staart en horens, en verzot op chocoladerepen. Ruim vijftig jaar later is Hellboy (de perfect gecaste Ron Perlman) 'eigendom' van het Bureau of Paranormal Research and Defense, een zeer undercover afdeling van het FBI.

Hellboy wordt er goed verzorgd door zijn surrogaatvader Broom (John Hurt in professor Zonnebloem-imitatie) en is uitgegroeid tot een 'boom van een vent' die om begrijpelijke redenen niet in het openbaar mag verschijnen. En toch muist Hellboy er op geregelde tijdstippen vandoor: hij is immers verliefd op de met pyrokinese uitgeruste Liz (Selma Blair), die niet langer in het instituut verblijft, en die wil proberen om haar gave onder controle te krijgen. En dat terwijl opperschurk Raspoetin (de befaamde Russische monnik, jawel) Hellboy terug op de hielen zit om hem te gebruiken om de hellepoort te openen, definitief deze keer als het kan...

Net zoals het gros van de stripverfilmingen is het verhaal op zich knudde, maar Del Toro houdt de schwung erin en weet telkens weer te verrassen, soms met een verrassend mooie production design die het midden houdt tussen Raiders Of The Lost Ark en Alien, een andere keer met supercoole slechteriken. Karl Kroenen bijvoorbeeld. Een aan pijn verslaafde, occulte zwaardenmaestro die om begrijpelijke redenen achter een masker schuilgaat: hij verwijderde immers zelf zijn oogleden en de huid boven zijn lippen (zichtbaar in een schitterende met horror flirtende scène). Oh ja, en hij heeft geen bloed maar stof door zijn aderen stromen. Dan is er ook nog Ilsa, een in zwart leder gehulde opper-arische SS-duivelin die meer dan een serieuze suikerboon koestert voor Rasputin. En ook het vermelden meer dan waard is hellehond Sammael, die telkens wanneer hij het loodje legt in tweevoud terugkeert…

Met zo'n originele kudde boosdoeners is het moeilijk om niet van heerlijke pulp te spreken, natuurlijk. Bovendien mag Hellboy zelf er ook zijn. De door Rick Baker gesuperviseerde make up is meesterlijk (die afgevijlde hoorns!) en Perlman amuseert zich duchtig met de vele oneliners die hij in het rond mag strooien. Enkel tijdens de ultieme finale verliest de film wat van zijn pluimen. De overgang van New York naar de grafkelder van Raspoetin in Rusland is nogal abrupt en ook de 'echte liefde overwint alles'-ontwikkeling had niet echt gehoeven. Del Toro vergaloppeert zich tijdens de finale wat in de digitale mallemolen (de duivel als octopus, het is weer eens wat anders), maar tegen die tijd heeft de film zijn slag gelukkig al lang thuisgehaald. Hellboy is het perfecte zwavelstokje voor iedereen die zich na The League of Extraordinary Gentlemen of Van Helsing had voorgenomen nooit meer het lawaaierige digitale Hollywood-pad te betreden.