'To 3D or not to 3D, that’s the question' die steeds meer bioscopen stellen. Als het van ons afhangt, het liefst zonder de gimmick dankjewel alsjeblief. En als het dan toch in drie dimensies moet, dan het liefst in potente B-filmpjes die zich tot de format lenen. De vijfde “Final Destination” bijvoorbeeld heeft een paar scènes in huis die goed gebruik maken van het reliëfeffect (de alom geprezen openingssequentie op kop).

Ook in reliëf zichtbaar: de Pinocchio-neus van de Hollywoodbonzen die het vorige deel als titel “The Final Destination” meegaven maar zonder schroom uit economische overwegingen alsnog uitpakken met een vijfde deel (en er meteen een onwijs coole doodskopposter als lokeend aan vasthangen). Delen zes en zeven zouden trouwens al in de pre-productiesteigers staan en samen opgenomen worden. Of ze er daadwerkelijk komen is echter nog niet zeker, daar deze prent in de Amerikaanse bioscopen een niet onaardige, maar zeker geen exorbitante 40 miljoen dollar bij elkaar sprokkelde. En dat is toch zo’n 20 miljoen minder dan het vierde deel. Kortom, of er nog een vervolg komt zal afhangen van de rekenmachientjes op de kantoren van New Line Cinema/Warner Bros. Of anders komt er ergens in 2032 ongetwijfeld een reboot of heropstart. Wat er ook van zij: de vijfde “Final Destination” is één van de beste uit de reeks, misschien zelfs de beste. Het is in elk geval het deel met de beste set pieces, wat bewijst dat de makers hun best hebben gedaan om toch nog nieuw leven te krijgen in een franchise die telkens opnieuw dezelfde scenarioscharnier gebruikt, en waarvan het merendeel van de gebeurtenissen een doorslagje is van die uit de vorige vier delen.

Meer van hetzelfde met andere woorden: een handvol mensen ontsnapt op het nippertje aan een ramp en sterft daarna alsnog in tragische en spectaculaire omstandigheden daar de dood zich niet laat bedotten. Een plot die halverwege nog eens uit de doeken wordt gedaan door een heel traag en dreigend sprekende lijkschouwer (Tony Todd), die eveneens weet te melden dat het mogelijk is om je eigen dood af te kopen door zelf een leven te nemen – lees: een moord te plegen. Waardoor de prent naar de climax toe toch geen kopie van het eerste “Final Destination”-kwartet is.

Het achttal dat ternauwernood ontsnapt aan hun noodlot in het eerste kwartier van de prent zijn allemaal tewerkgesteld bij een papierverwerkend bedrijf. Hun teambuildingsuitje begint niet onder een goed gesternte als hun charterbus op een brug moet aanschuiven wegens wegenwerken. Net op het moment dat er een storm de kop opsteekt, een paar kabels knakken en de hele constructie in de rivier stort. Sam ziet het ongeval gebeuren in een visioen en slaagt er in om zeven collega’s, waaronder zijn vriendin Molly (Emma Bell uit de zombiereeks “The Walking Dead”) uit de bus te krijgen vooraleer de ramp zich voltrekt. Eind goed blijkt echter niet al goed, daar de overlevenden een voor een door de man met de zeis op de schouders worden getikt en die beschikt eens te meer over een heel sadistisch gevoel voor humor.

Regisseur van “Final Destination 5” is Steven Quale. Dat zijn langspeelfilmdebuut er eentje in 3D is hoeft eigenlijk niet te verwonderen, daar hij een protegé is van James Cameron en meewerkte aan de second unit van “The Abyss”, “Terminator 2: Judgment Day”, “True Lies”, “Titanic” en “Avatar”. Scenarist Erik Heisserer maakt zijn valse horrorstart in elk geval goed (zijn eerste scenario was de doodsaaie reboot van “A Nightmare On Elm Street”) en komt binnenkort op de proppen met het scenario van de prequel van “The Thing”. We zijn alvast benieuwd hoe dat meerdere malen uitgesteld project er finaal gaat uitzien. Hier tonen zowel Quale als Heisserer in elk geval aan dat ze goed begrijpen hoe een B-pulpfilmpje moet ademen. En ze maken helemaal op het eind zelfs de seriecirkel rond (al dan niet definitief). De geïnspireerde scènes waarin Magere Hein laatst en best lacht zorgen er voor dat de fans van het genre en de serie zich niet bekocht zullen voelen. In de vorige delen waren er ook wel goede vondsten (de zonnebankscène uit het voor de rest lamlendige deel drie of de gozer die door het afvoerputje van het zwembad werd gezogen in deel vier), maar ditmaal laten de makers zich echt goed gaan. Neen, we verklappen niet waar de klepel hangt, maar lichten toch een tipje van de sluier op met de woorden laseroogoperatie en gymzaal. Enkel de thrillerkaart in de climax wordt iets te conventioneel uitgespeeld, maar dat verhindert niet dat “Final Destination 5” de meest groteske is uit deze wisselvallige reeks.