Moet de sequel op 28 Days Later en 28 Weeks Later eigenlijk niet 28 Months Later zijn? Also sprach een vragende wijsneus op de eerste rij bij het spotten van de titel 28 Years Later. Neen, dus.

Omdat Danny Boyle en Alex Garland de plannen voor een derde deel in de franchise al in 2007 voor het eerst opperden, en omdat het uiteindelijk lang duurde voor die plannen werkelijkheid werden bleek een jarensprong de meest logische keuze. Garland kondigde gaandeweg aan dat hij drie sequels bij elkaar zou pennen, waardoor er meteen een eind kwam aan tijdsverschuivingen in de titel. Nummer vier uit de reeks heeft als titel 28 Years Later: The Bone Temple en is een directe sequel op nummer drie.

Boyle ziet 28 Years Later in elk geval als een product van zijn tijd. De eersteling viel in 2002 op omdat die nogal wat beelden bevatte die met digitale handcamera’s waren gedraaid, ditmaal werkte hij samen met director of photography Anthony Dod Mantle een plan uit om zoveel mogelijk met iPhones te filmen. Terug een staaltje guerillafilmmaken dus, al is de nieuwigheid er toch wel wat af, zo blijkt.

Achtentwintig jaar na de uitbraak van het hondsdolle apenvirus blijkt het Verenigd Koninkrijk nog steeds zombieterritorium. In de rest van Europa is het virus ingedijkt, in de UK zwermen de hongerige en bijtgrage virusverspreiders vrij rond. Wat maakt dat het volledig van de rest van de wereld is afgesloten en in quarantaine is geplaatst. Her en der zijn wel virusvrije zones: het eiland Lindisfarne bijvoorbeeld dat enkel via een aan de getijden onderhevige verbindingsweg verbonden is met het gevaarlijke vasteland.

Net als in Days en Weeks kiezen Garland en Boyle voor een familie als centrale verhaalscharnier. De hoofdrol is weggelegd voor de door Alfie Williams vertolkte twaalfjarige Spike. Die woont samen met zijn vader (Aaron Taylor-Johnson) en bedlegerige moeder (Jodie Comer) en zet hier zijn eerste stappen op het door zombies gedomineerde vasteland. Eerst als deel van een door zijn vader op poten gezet volwassenheidsritueel, later met zijn moeder in de hoop dat hij haar kan laten genezen door een diep tussen de bomen levende arts (Ralph Fiennes). Het Enge Bos, zoals Bor De Wolf zou zeggen. 

Het scenario stelt tot op zekere hoogte teleur. Op zich past alles netjes in een postapocalyptische setting, maar de overgangen tussen horroropstoten en menselijk drama lijken net iets teveel getelefoneerd om echt te verrassen. Wat maakt dat dit een film is met hoogtes en laagtes: soms gaat alles in een rotvaart vooruit, evenveel keer valt alles tergend stil. Waardoor de dramatiek minder onder de huid kruipt dan Boyle waarschijnlijk zou willen, en waardoor de gruwelmomenten al snel repetitief dreigen te worden. Er is geen gebrek aan uitgerukte ruggengraten, om maar iets te zeggen. 

Toch scoort 28 Years Later goede punten op de zogenaamde world building schaal. Van de drie films die de franchise dusver rijk is, is dit de meest desolate. Er duikt wel even een gsm op, grotendeels speelt alles zich af in een soort middeleeuwse wastelandsetting waarin eerder met pijl en boog wordt geschoten dan met zware artillerie. Parallellen trekken tussen het universum van Boyle en Garland en de Mad Max-woestenij van George Miller: je hoeft er na deze film welhaast geen moeite voor te doen. 

Vraag is of de volgende delen in de franchise nog echt iets nieuws gaan toevoegen, of dat alles gaat blijven variëren binnen dezelfde thematiek. Een tip van de antwoordsluier wordt ongetwijfeld opgelicht in The Bone Temple – in de zalen in januari 2026 – waarin zowel Williams, Taylor-Johnson als schedelkoker Fiennes opnieuw van de partij zijn. Samen met Cillian Murpy zelfs, die zo een rechtstreekse verbinding vormt met 28 Days Later. Die beendertempel wordt hier trouwens al cliffhangergewijs geteased, en dat was eigenlijk niet nodig. Er zal wel een marketingplan achter zitten zeker?