Laat ons een kat een poes noemen: het is verdraaid al een hele tijd geleden dat de animatiecracks van Pixar nog eens een viersterrenfilm hebben afgeleverd. Niet dat er iets mis is met driesterrenfilms, maar zelfs die grens is bij Pixar geen certitude meer.

Is het vet van de soep, dwaalt het spook van de zelfoverschatting rond, vissen de creatievelingen te vaak in dezelfde vijver … wie het weet, mag het zeggen. Uiteraard zit er nog leven in Pixar: miljardenopbrenger Inside Out 2 bevatte vorig jaar vlagen van genialiteit, in Elio – hun negenentwintigste langspeler – zal je die helaas minder vinden.

De elfjarige Elio Solis is een typisch kind uit de Pixarcouveuse: in rouw na de dood van zijn ouders, niet overeenkomend met de tante die voor zijn opvoeding instaat en hij ligt vaak overhoop met de plaatselijke bullebakken. Geen wonder dat Elio ‘ergens anders wil zijn’ en om dat ergens anders te vinden zoekt hij contact met buitenaardse wezens in de hoop dat die hem komen ontvoeren. En kijk eens aan, wordt zijn communicatiesignaal toch wel opgepikt zeker? Door afgevaardigden van het Communiverse, een soort intergalactische NAVO waar van elke planeet een afgevaardigde wordt toegelaten. Aangezien de ambassadeurs daar denken dat Elio de grote baas op aarde is, komt van het een het ander. Voor jongeheer Solis het goed beseft is het zijn taak om te vermijden dat de brutale Grigon met zijn troepen het Communiverse tot gruzelementen herleidt.

Elio komt uit de koker van Adrian Molina, coscenarist en -regisseur van (het veel betere) Coco. Hij noemde het een op persoonlijke herinneringen gebaseerd coming of age-verhaal, inspiratie vindend bij zijn eigen jeugd op een militaire basis. Molina deed vervolgens een stap opzij om aan de voorbereidingen van Coco 2 te beginnen, waarop de regiesupervisie werd overgenomen door Madeline Sharafian (haar langspeeldebuut) en Turning Red-regisseuse Domee Shi. Voor het verhaal en het scenario haalden uiteindelijk zes namen de aftiteling.

Elio is duidelijk door een overbevolkt Pixarcomité gemaakt, en misschien is dat wel een reden waarom deze film zowel hoogtes als laagtes kent. Op het animatiewerk valt uiteraard weinig tot niets aan te merken: Pixar blijft terecht een van de hoogst aangeschreven animatiestudio’s ooit. De plot is daarentegen niet meeslepend genoeg om ervoor tot aan het eind bij de les te blijven. Wat ook niet helpt is dat het interplanetaire deel nauwelijks boeiend te noemen is. Alles zwiept en bliept, maar de visualisering van de ruimtewezens levert welhaast geen memorabele creaturen op. Het deel op aarde is beter: grappiger, menselijker, fijner en daardoor ook geestiger. 

Hoe je het ook keert of draait: dit sterrenstelselavontuur finisht als een van de mindere titels uit de Pixarcatalogus. Elio mag dan wel met de Pixarsouplesse flirten, uiteindelijk is het zelfs niet geraffineerd genoeg om een memorabele onenightstand te zijn. Tenzij voor tienjarige ukkepukken misschien.