Neen, Chuck Norris was niet enkel te zien in weinig gekalibreerde karate- of Cannonfilms waarbij je je halverwege plots begint af te vragen of je het lichtje van de koelkast wel hebt uitgedaan nadat je er eerder de tweekilopot ananasyoghurt uithaalde. Deze Code of Silence bijvoorbeeld blijkt een film te zijn waarbij je wel degelijk weet dat het lichtje automatisch uitgaat als de deur dicht is. Echt wel hoor.

Niet dat deze prent de krijtlijnen van het actiegenre herdefinieert of dat je hier een tandenknarser buiten categorie krijgt voorgeschoteld. Maar je ziet wel het actievol regietalent van regisseur Andrew Davis – zie deze prent als een eerste opstapje naar Under Siege en The Fugitive – en je zal merken dat het script meer is dan een verbindingspunt tussen knokscène A en schietscène B.

Je zal misschien zelfs even aan Clint Eastwood moeten denken, en dat is meer dan normaal. Scenaristen Michael Butler en Dennis Shryack hadden dit script eind jaren zeventig oorspronkelijk immers ontwikkeld als de vierde Dirty Harry-film. Het duo had eerder al The Gauntlet voor Clint geschreven, en ook Pale Rider zou nog volgen. Maar Code of Silence bleek niet voorbestemd om de vierde Dirty Harry te zijn, die eer ging naar het meer vigilante gedreven Sudden Impact. Waarop het script vrij op de markt kwam en door Orion Pictures werd opgepikt, waar de beleidsmakers Kris Kristofferson zagen zitten voor de hoofdrol. Maar die zijn agenda zat al vol – al zijn er ook bronnen die stipuleren dat hij het script te gewelddadig vond. Waardoor uiteindelijk Norris de vuile Harry in hem mocht bovenhalen.

Het resultaat: een bonafide politieprent die evenveel politiethriller als politieactiefilm is, en redelijk haaks staat op de in hetzelfde jaar uitgebrachte Cannonboksbeugel Invasion U.S.A. Meer nog, het is meteen ook de enige niet-Cannonfilm waar Norris tussen 1984 en 1991 in te zien was. Niet dat de film daardoor bezadigder is, daar Norris hier toch ook voor vijfenveertig lijkzakken zorgt.

Opvallend is dat Norris ondanks de link met zowel Dirty Harry als Cannon geen reactionaire kwiet speelt, ook al is er geen gebrek aan onelinergeschal en bottenbrekerij. Zijn personage Eddie Cusack is een rechtschapen en zelfs brave wetsdienaar die bijvoorbeeld weet dat een collega een onschuldige toeschouwer neerknalde, en hem daarvoor niet met zijn kin over het beton schraapt maar hoopt dat justitie zijn werk zal doen. Het grootste deel van de prent spendeert hij aan het beschermen van de dochter van een crimineel die wordt opgejaagd door de mannen van de opperslechterik in het verhaal, kaakuitstekend vertolkt door Henry Silva.

En Norris doet dat met verve. Gesteund door een gebalanceerd script dat begint met een mooi uitgeschreven thrillersequentie om finaal te eindigen met een over de top gaande climax waarin een ED 209 avant la lettre voluit rattatatat mag gaan. Waardoor de kans dat je bij het eind van deze aardige hybride tussen volwassen thriller en hersenloze nonsens zelfs gewoon vergeten bent dat je überhaupt een ijskast hebt niet geheel onbestaande te noemen is.