Over de nieuwe van Brian De Palma zijn heel veel negatieve dingen te lezen (niet alleen over de nieuwe trouwens, zijn ganse oeuvre telt naast verstokte afficianado's heel wat rabiate tegenstanders), maar je kan uiteraard het negatief geschal ook gewoon links laten liggen en sowieso een bioszitje inpalmen voor The Black Dahlia, de nieuwste film van een van Amerika's meest cinematografisch rijke cineasten. Zelfs al komt de brave man ditmaal niet echt in de buurt van zijn absolute meesterwerken (Blow Out, The Untouchables, Carlito's Way, om er maar drie te noemen), deze film zomaar afschrijven als een flop getuigt van heel veel slechte wil. Toegegeven, de ontknoping is vrij zwak en het verhaal wordt niet altijd even sterk uit de doeken gedaan, maar visueel staat het toch allemaal als een huis. Alleen al de reconstructie van het Los Angeles anno 1947 verdient vlag, wimpel en loftrompet. Trouwens, de scenario's van Hitchcock, De Palma's grootste inspiratieboegbeeld, waren ook verre van waterdicht, en de master of suspense is gelukkig nog altijd verplichte kost voor cinefielen van eender welke generatie.

Het verhaal in een notendop: Bucky Reichert (Josh Hartnett) en Lee Blanchard (Aaron Eckhart) zijn twee inspecteurs van het LA-korps die elkaar pas echt goed leren kennen na een door het politiekorps gesponsorde bokswedstrijd. Na het robbertje knokken worden ze vrienden, en dat is blijkbaar wel naar de zin van Lee's liefje Kay Lake (Scarlett Johansson) die al snel een flinke boon heeft voor Bucky. Wanneer het speurdersduo zich verdiept in de mysterieuze moord op starlet Elizabeth Short, komt de onderlinge verstandhouding echter in een stroomversnelling terecht. Lee, geplaagd door een paar geheimen uit zijn verleden, raakt geobsedeerd door de moord op de jonge actrice (annex call girl), en wanneer Bucky een relatie begint met een mysterieuze femme fatale (Hilary Swank) die als twee druppels water op Elizabeth lijkt, komt ook hij in emotioneel drijfzand terecht.

Het uitgangspunt van The Black Dahlia is de nooit opgehelderde moord op de 22-jarige wannabe actrice Elizabeth Short. Haar in twee stukken gezaagde lijk werd op 15 januari 1947 gevonden op een braakliggend veld in Los Angeles. Een ander opvallend detail was het feit dat haar mondhoeken van oor tot oor waren opengesneden. De zaak nam al gauw 'Jack The Ripper'-proporties aan en is nog steeds 'hot stuff' in Hollywood. Zo stond Orson Welles ooit op de lijst van verdachten en in 1998 kwam er zelfs een 'Black Dahlia'-videogame op de markt. Hardboiled auteur James Ellroy (L.A. Confidential) publiceerde in 1987 een fictieve roman over de moord. De Hollywoodrechten werden onmiddellijk verkocht, maar de verfilming werd telkens opnieuw op een zijspoor gerangeerd. De meest ambitieuze versie zou ongetwijfeld die van David Fincher zijn geweest, die opteerde voor een versie van drie uur in zwart-wit. Uiteindelijk kwam het project bij de Palma terecht, en hij slaagt er (niet zo verrassend uiteraard) in om praktisch op elke scène zijn keurmerk te plaatsen. Soms zeer uitdrukkelijk (de moord in de trappenhal - een typische De Palma-touch, in het boek speelt die scène zich immers in Mexico af), soms zeer subtiel (geen gebrek aan lange travelling shots), maar zo goed als altijd 'on the money'. Hoogtepunt is de scène die begint met de ontdekking van het lijk van Elizabeth Short, vervolgens overgaat in een niet gerelateerde shoot out, en pas daarna de draad weer oppikt.

De Palma slaagt er niet altijd in om het vooral naar het einde toe holderdebolderscenario van Josh Friedman (die meeschreef aan Spielbergs War Of The Worlds) coherent te vertellen. In het laatste halfuur stapelen de toevalligheden zich te veel op en was wat meer duiding zeker welkom. Dit euvel kan inderdaad een reden zijn om een deel van het publiek teleurgesteld te laten afdruipen, maar dan gaan ze wel voorbij aan het reeds hoger beschreven cinematografische moois. En zelfs al is de cast vaak niets meer dan pionnetjes in De Palma's visuele vacuüm, het zijn wel verdomd mooi aangeklede pionnetjes: Hartnett slaagt er zelfs in om na een vrijpartij terug zijn gleufhoed op te zetten. Over forties cool gesproken. Voor de echte fans heeft De Palma trouwens nog twee leuke inside verrassingen in petto. Zo is het leuk om William Finley, een van zijn vroegste fetisjacteurs (Sisters, The Phantom Of The Paradise) nog eens aan het werk te zien (in een cruciale rol dan nog wel). En de maestro zelf is onzichtbaar van de partij : hij verzorgt de off-screen stem van de regisseur die de audities van Elizabeth Short afneemt.

Maar goed, genoeg geklets van een fan met een licence to write: The Black Dahlia is tegelijkertijd zowel een slechte goede film als een goede slechte film. Iedereen zou dus eigenlijk zijn gading moeten vinden. Wat helaas niet het geval zal zijn, maar deze webpagina heeft alvast zijn best gedaan om je, getooid in je bestzittende bedekkende mantel der liefde, naar de bios te sturen. Hortsik.

Gezien op het Filmfestival van Gent (2006).