Haar vader werkte op Coney Island als conducteur in de metro.  Veel geld bracht dit niet op waardoor Susan Hayward de armoede waarin ze leefde wou ontvluchten en daarom tijdens haar tienerjaren als fotomodel ging werken.  In de middelbare school studeerde ze kledingontwerpster en stenografie.

Haar modelwerk zorgde ervoor dat ze op een gegeven moment zelfs de cover van de Saturday Evening Post haalde.  George Cukor had het ook gezien en was zo onder de indruk van haar verschijning dat hij Hayward de kans gaf om auditie te doen voor de rol van Scarlet O’Hara in Gone With the Wind (!).  Zoals we weten kreeg Vivien Leigh de rol maar het was voor Susan Hayward wel een extra troef om bij Warner Bros een contract van zes maand los te weken.  Haar overstap naar Paramount zorgde er voor dat ze ook kans maakte op hoofdrollen maar toch koos ze er voor om nauwer te gaan samenwerking met Walter Wanger, een onafhankelijke producent.

Tien jaar later werd ze genomineerd voor een Academy Award voor haar rol van de aan alcohol verslaafde vrouw van een bekende zanger in Smash-Up : The Story of a Woman.  Specifieke rollen die volgden bewezen dat dit geen toeval was alhoewel een Oscar-nominatie dat nooit kan zijn natuurlijk : die van invalide zangeres Jane Froman in With a Song in My Heart, de alcoholverslaafde Lillian Ruth in I’ll Cry Tomorrow, de voor moord veroordeelde vrouw in I Want to Live en haar rol in For My Foolish Heart.  Susan Hayward bleef dan ook tot eind de jaren ’50 één van de belangrijkste actrices in Hollywood.  Begin de jaren ’60 kwam daar verandering in toen ze te zien was in enkele drama’s die eigenlijk tranentrekkers van films waren maar met weinig succes.  Ze hield het dan ook voor bekeken in 1964 en was hierna nog maar occasioneel te zien in een film.

Verdient ook nog een vermelding in deze biografie : The Lusty Men waarin Hayward de rol vertolkt van een aantrekkelijke vrouw van een opkomende rodeo-kampioen die een relatie begint met een concurrent die zijn beste tijd op rodeo-vlak gehad heeft (Robert Mitchum).

Haar eerste echtgenoot was acteur Jess Barker waar ze mee getrouwd was van 1944 tot 1954.  Na hun echtscheiding volgde een bittere strijd om het hoederecht van hun tweeling (2 jongens) wat leidde tot haar zelfmoordpoging in 1955.

In 1974 werd haar autobiografie uitgebracht onder de titel Divine Bitch, geschreven door Doug McLelland.

Susan Hayward stierf aan de gevolgen van een hersentumor.