Carly Norris Sharon Stone, een succesvolle literaire redactrice, neemt na een minder geslaagd huwelijk de draad terug op door haar intrek te nemen in een sliver, een appartementsgebouw te Manhattan. Meteen krijgt ze alle aandacht van de mannelijke buren : electronicafreak Zeke Hawkins (William ‘Backdraft’ Baldwin) en de op zijn retour zijnde misdaadauteur Jack Landsford (Tom Berenger). Helmaal pluis is het echter niet in het gebouw. Zo vond Carly’s voorgangster bv. een gruwelijke dood door van het balkon te duikelen. Moord volgens het gerechtelijk onderzoek, al weet je als kijker die ook de begingeneriek meepikte dat moord hier meer op zijn plaats staat.

Zeke, tevens eigenaar van de sliver, houdt zich temidden van al die waanzin bezig met het bespioneren van de flatbewoners, daar hij een intern verborgen cameracircuit installeerde, waardoor hij in alle kamers van het gebouw kon gluren. Het voyeurisme en het moorden beginnen trouwens allebei te escaleren eens Carly vaste voet krijgt in het gebouw, en daarmee is meteen de toon van deze mysterieuze technothriller gezet...

Samen met “Last Action Hero” is “Sliver” de hier-wordt-toch-wel-wat-van-verwacht film die het makst presteerde aan de zomerkassa’s van de Amerikaanse bioscopen. Hoofdreden hiervoor is dat de film er nooit in slaagt om aan de hooggespannen verwachtingen te voldoen. De redenen hiervoor zijn niet ver te zoeken : zo was de producerende studio Paramount niet tevreden met het slot dat scenarist Phillip Noyce (“Patriot Games”) aan de film hadden genageld, waarop Eszterhas promt de opdracht kreeg met een andere ontknoping voor de dag te komen.

Hij pende maar meteen vijf mogelijke oplossingen neer, waarvan er uiteindelijk twee daadwerkelijk werden gefilmd. Alsof deze productieperikelen nog niet genoeg waren, deed ook de censuurcommissie zijn knipje en hakte gretig in op de erotische intermezzo’s die het thrillergegeven rijk is.
Ondanks alle negatieve wanklanken is “Sliver” niet echt een slechte film, want daar blijft het uitgangspunt (voyeurisme) te intrigerend voor. Al is het antwoord op de vraag hoe het komt dat niemand van de betrokkenen erin geslaagd is om een sluitende thriller af te leveren, daar elles toch gebaseerd is op stevig bronmateriaal (een besteller van Ira ‘Rosemary’s Baby’ Levin), ongetwijfeld voer voor alle toekomstige naslagwerken.

Want heeft “Sliver” hoe dan ook zijn spannende momenten , de plotgaten en -onduidelijkheden die groot genoeg zijn om een kudde Cinescoopjes door te jagen halen toch de algemene waardering naar beneden. Ultiem filmisch voyeurgenot blijft tot nader order het meest te behalen in de Hitchcockklassieker “Rear Window” (1954) en de gruwelijk goede De Palmavariante “Body Double” (1984). Maar nogmaals, niettegenstaande alle open plotwonden en de overdreven heisa rond Sharon Stones persoontje biedt Sliver best wel een aardig rondje vlot biosvertier.