Het ene Bondtijdperk is het andere niet. De output van Daniel Craig over dezelfde kam scheren als de olijke strapatsen van Roger Moore is zowat hetzelfde als een struisvogel vergelijken met een kiwi: het zijn allebei loopvogels, maar daar houdt de overeenkomst op. Na “Casino Royale” twee jaar geleden staat ook “Quantum Of Solace” mijlenver verwijderd van het ongevaarlijk escapisme van weleer, al leunt het daardoor ironisch genoeg misschien dichter aan bij Ian Flemings oorspronkelijke intenties dan ooit tevoren.

“Quantum Of Solace” is meteen ook de allereerste Bondsequel en begint waar “Casino Royale” stopte. Bond moest toen in de climax nodeloos toekijken hoe zijn geliefde Vesper Lynd stierf, en hij is daar nog geen klein beetje pissed door. De scène voor de begintitels raast al meteen als een tornado over het scherm (een aanrader voor de aanhangers van stevig gewaxte bolides en voor fans van wegenwerken). Ook na de openingstitels blijft het tempo van de actie op elf staan: Bond ontdekt dat de moordenaars van Vesper deel uitmaken van de misdaadorganisatie Quantum. Zelfverklaarde ecologist Dominic Greene (Mathieu Amalric) is in Columbia in de weer om een dictator in het zadel te helpen, in ruil voor een woestijngebied waarmee hij de Amerikaanse regering wil paaien. Water en olie worden op die manier als zoethouders gebruikt om zich wereldwijd te verrijken aan oorlogen en gewapende conflicten. Niet als het van 007 afhangt echter. Hij bijt zich vast in de enkels van Greene en doet dat op een manier waarbij links en rechts nogal wat doden vallen. M (Judi Dench) ziet geen andere kans dan Bond te schorsen om een internationaal conflict te vermijden, maar zelfs dat houdt hem niet tegen om als een stormram Greene op de hielen te zitten. Hij krijgt daarbij onverwachte steun van Camille (Olga Kurylenko), een Zuid-Amerikaans/Russische schone die deel uitmaakt van Greenes organisatie, maar die een eigen geheime agenda nastreeft…

Marc Forster (wiens beste film nog steeds de klassevolle huilfilm “Finding Neverland” blijft) vindt gezwind zijn draai aan het stuur van deze prent: het verhaal krijgt nauwelijks ruimte om te ademen, en de film schiet van de ene globetrottende actiescène naar de andere (op dit gebied is het eigenlijk wel vintage Bond). Qua look en feel kan “Quantum Of Solace” moeiteloos in de “Bourne”-franchise schuiven, waar niet geheel ontoevallig Dan Bradley ook het stuntwerk coördineert. De ervaren Bradley (zijn carrièrestart kwam er met titels als “Re-Animator” en “A Nightmare On Elm Street 2”) is momenteel de autoriteit als het op filmstuntscoördinatie aankomt (zie ook de “Spiderman”-reeks en “Indiana Jones And The Kingdom Of The Crystal Skull”). Het is dus geen toeval dat de achtervolging over de daken hier nogal wat gelijkenissen vertoont met die uit “The Bourne Ultimatum”, maar toch is de scène (gelukkig) meer dan zomaar gemakkelijk plagiaat. Niet alleen de actie is opgepoetst in vergelijking met het gros van de Bond-prenten, de sfeer is nog nooit zo grimmig geweest als in “Quantum Of Solace”. Bond is meer dan ooit een ongeleid projectiel en niet de brave binnen de lijntjes kleurende geheimagent. Timothy Dalton verloor destijds ook zijn 'licence to kill', maar dat was en is kattenpis vergeleken met de missie van Craig.

Niettegenstaande de reboot van de serie, blijft Bond hier en daar toch schatplichtig aan de conventies van de franchise. De climax die zich afspeelt in het hoofdkwartier van de bad guys bv. was vooral bij Sean Connery en Roger Moore schering en inslag en wordt hier traditiegewijs nog eens opgepoetst. De Bondgirl ziet er ravissanter uit dan ooit tevoren, ook al belandt ze niet met Bond tussen de lakens. Die eer is weggelegd voor ene Strawberry Fields (Gemma Arterton), en zij mag meteen ook de grootste knipoog naar de erfenis van Bond uitdelen.

“Quantum Of Solace” mag dan nog dusver de kortste Bondfilm zijn, het resultaat voelt alles behalve halfslachtig aan: Forster levert een opwindend en strak kijkstuk af, waarbij de af en toe wazige verhaalplooien en andere akkefietjes zichzelf netjes en geruisloos begraven onder de mooie plaatjes en de granieten voorgevel van Daniel Craig. Op naar Bond 23!