The Bourne Ultimatum. De derde film op rij met Matt Damon in de inmiddels gekende spionnenrol. Naar verluidt ook de laatste, alhoewel we hier zelf het grootste voorbehoud bij willen maken. De toekomst heeft geleerd dat er tal van redenen kunnen opduiken om toch nog een vervolg te breien aan een populaire ‘franchise’. De twee eerste films die 500 miljoen Dollar opbrengen bijvoorbeeld, we geven er maar één van… De manier waarop men deze derde Bourne-film afsluit is er niet echt één waarbij men een muur optrekt op het einde van het verhaal. In een helder moment en met wat inspiratie zouden we in no time de grote lijnen kunnen uitschrijven waarop men het filmscenario van ‘Bourne 4’ zou kunnen baseren. Afwachten dus.

Waar “The Bourne Ultimatum” wél in verschilt met zijn voorgangers is het feit dat Jason stilaan zijn geheugen terugkrijgt. Het is weliswaar nog in korte, vage flitsen maar gebouwen, gezichten, specifieke locaties worden al in die mate zichtbaar dat herkenning mogelijk is eens Bourne met de échte elementen wordt geconfronteerd. De overheid jaagt nog steeds op Jason Bourne en de enige manier om te achterhalen waarom en wat zich precies heeft afgespeeld in het verleden is op zoek gaan naar een aanknopingspunt van jaren geleden. Dat komt er ook wanneer journalist Simon Ross zelf een tip krijgt van iemand die genoeg exclusieve informatie heeft om ermee de voorpagina van ‘The Guardian’ en alle andere toonaangevende kranten te halen. Maar de CIA ligt op de loer en scant zoveel telefoongesprekken als maar mogelijk is, telkens op zoek naar het woord ‘Blackbriar’. Daar zit het mobieltje van de journalist ook bij en de vermelding van het codewoord doet hem de das om. De Amerikaanse Inlichtingendienst hoopt op die manier nog een tweede slag thuis te halen en door de jacht in te zitten op de nieuwsschrijver ook Bourne op het spoor te komen aangezien beiden het geheime trainingsprogramma dat men van de buitenwereld probeert af te schermen proberen te pakken te krijgen.

Noah Voss van de CIA is vastbesloten héél ver te gaan in zijn jacht op Bourne. Het inschakelen van een huurmoordenaar om Bourne en de journalist definitief uit te schakelen kan door middel van één telefoontje. De indrukwekkende regiekamer van de C.I.A. maakt het ook mogelijk om alles te volgen op indrukwekkende TV- en videoschermen. De medewerkers beschikken over quasi onbeperkte mogelijkheden om telefoonnummers op te zoeken, locaties van waar gebeld wordt te traceren, het beeld van bewakingscamera’s op de meeste plaatsen waar ook ter wereld zomaar op het scherm te toveren maar ook die beveiligingscamera’s van op afstand uit te schakelen…
En toch lijkt Jason Bourne ook nu weer door hun vingers te glippen, terwijl de journalist wél wordt afgeschoten… De jacht op Bourne wordt verdergezet maar hij komt ondertussen dichter en dichter bij de verantwoordelijken en opdrachtgevers voor wat hem drie jaar geleden is overkomen en van hem heeft gemaakt wat hij nu is…

Paul Greengrass is een getalenteerd filmmaker. “Bloody Sunday” was al een bijzonder sterk drama, “United 93” bracht zelfs een Oscar-nominatie op voor Beste Regie. Ook nu weer zorgen de locaties in de film mee voor een bijzonder uitstraling. Tanger (Marocco) met het ‘Café de Paris’ (de scène waar de GSM’s worden uitgewisseld) en een heuse achtervolgingsscène over de daken van de stad om maar twee voorbeelden te geven. Londen had als belangrijkste locaties de ‘Pinewood Studios’ waar scènes werden opgenomen van de binnenopnames in Parijs, Berlijn, New York, Tanger en Madrid en natuurlijk (het échte) ‘Waterloo Station’, ook al de achtergrond van één van de sterkste scènes van de film. Het kostte de makers vijf maand onderhandelen voor ze de toelating kregen om in het treinstation te filmen dat dagelijks meer dan 380.000 reizigers verwerkt. Een andere locatie waar opnames werden gemaakt was de Eurostar-trein toen men onderweg was naar Parijs.
En laat ons ook Madrid niet vergeten met als belangrijkste locaties het station van Atocha, de Calle de la Virgen de los Peligros en de Plaza Santa Crus, allemaal in dezelfde wereldstad (in Madrid wonen meer dan 3 miljoen mensen).
New York werd opnieuw gekozen als de klassiekste en meest herkenbare locatie in de Verenigde Staten. Voor de spectaculaire auto-achtervolging kreeg men de plaatselijke autoriteiten zelfs zover dat die hun toelating gaven tot het afsluiten van de ‘Seventh Avenue’, één van de belangrijkste verkeersaders in New York City. De ideale achtergrond om de zes gemodificeerde Volkswagen Touaregs en de tien omgebouwde Chryslers op los te laten voor een supersnelle en indrukwekkende achtervolgingsscène !

Paul Greengrass kiest voor deze derde Bourne-film opnieuw voor de handheld aanpak. In plaats van statische, vlot en secuur bewegende camera’s doet hij het bij heel wat scènes (niet allemaal natuurlijk) ook nu weer vanuit het (losse) handje. Niet iedereen zal dit een goede keuze vinden, een aantal kijkers zal deze schokkerige camerabewegingen zelfs als een minpunt in de film beschouwen. Greengrass doet het allicht vooral om de vaart er in te houden alhoewel zelfs met lange, stabiele shots er nog steeds genoeg tempo in de film zou gebleven zijn. Want “The Bourne Ultimatum” flitst echt wel voorbij. Van Langley naar de regiekamer naar de Bourne-locatie en terug, van Bourne naar zijn jagers en terug, af en toe nog een ondertiteltje om het nog allemaal een beetje te kunnen volgen, dit is bijzonder flitsende cinema. De momenten waarop je even rustig kan ademhalen en achterover leunen zijn schaars en zo hoort het ook natuurlijk bij een goede thriller. Een meer dan geslaagd slot dus van de Bourne films, in het geval dit de laatste was natuurlijk…