Het is vrij makkelijk om keelschraperig cynisch te doen over “Pitch Perfect”, een muzikale jongerenkomedie die draait om de rivaliteit tussen een meisjes- en jongensgroep die beiden een a capellawedstrijd willen winnen. Nog even en het kampioenschap linkshandig kantklossen en ondersteboven postzegels verzamelen krijgen ook hun eigen film, zou je bijvoorbeeld kunnen besluiten. Wat we hier bij Filmfreak uiteraard niet doen. Niet zozeer omdat kantklossen en filatelie (naar het schijnt) schromelijk onderschatte tijdverdrijven zijn, maar vooral omdat “Pitch Perfect” een fijn filmpje is waarin alles wat op zijn plaats hoort te vallen netjes valt.

“Pitch Perfect” haalt de mosterd bij het gelijknamige boek van Mickey Rapkin, een journalist bij het tijdschrift GQ die achter de schermen een paar muziekgroepen volgde die deelnamen aan een gerenommeerde a capellawedstrijd. A capellazingen is nogal in de mode op een heleboel Amerikaanse hogescholen, en deelnemen is er niet altijd belangrijker dan winnen. Scenariste Kay Cannon (vooral bekend van haar scenario’s voor de sitcoms “30 Rock” en “New Girl”) en debuterend regisseur Jason Moore vonden in dat boek genoeg inspiratie om het milieu van het zogenaamde 'collegiate a cappella' te lenen voor een volledig fictief verhaal dat toch trouw blijft aan Rapkins boek en aan de realiteit.

Hoofdpersonage in “Pitch Perfect” is Beca Mitchell (Anna Kendrick die na uitstapjes als psychologe (“50/50”) en FBI-medewerkster Robert Redfords “The Company You Keep”) eindelijk eens terug de schoolbanken op mag). Beca heeft geen enkele intentie om haar tijd aan de universiteit nuttig door te brengen, daar ze eigenlijk werk wil maken van haar carrière als dj/muziekproducente. Maar eerst moet ze van haar vader bewijzen dat ze de universiteit aankan, wat verklaart waarom ze zich inschrijft aan de Barden University. Die universiteit huisvest maar liefst twee a capellagroepen. De mannelijke 'Treblemakers' (die zowat elke wedstrijd winnen die er te winnen valt) en de vrouwelijke 'Barden Bellas', een groep die hun beste tijd wel hebben gehad, maar zich blijft vasthechten aan de harde hand van leidster Aubrey die van geen vernieuwing wil weten. De trut.

Om haar vader niet al te veel tegen de schenen te schoppen, sluit Beca zich aan bij de 'Barden Bellas'. Tot haar grote verbazing voelt ze zich al snel thuis in de groep, ook al krijgt ze niet de kans om haar eigen visie te etaleren of door te drukken. Door Aubrey dus. De trut. Buiten de studie-uren kan Beca eveneens aan de slag bij de plaatselijke campusradio, waar ze Jesse (Skylar Astin) ontmoet. Die is op slag gefascineerd door de eigengereide Beca, die op haar beurt in de ban raakt van de in volharding uitblinkende Jesse. Niet iedereen is echter opgezet met hun relatie. Want Aubrey (de trut dus) verbiedt het de Bellas om omgang te hebben met de Treblemakers.

Wat al enigszins uit de synopsis af te leiden valt is dat het scenario van “Pitch Perfect” er eentje is uit de categorie waarbij het poepsimpel raden is wie met wie en wanneer de zonsondergang tegemoet rijdt. Maar dat is ditmaal niet eens zo erg. De karaktertekeningen en de weg naar de eindgeneriek zijn immers energieker dan op het eerste zicht te verwachten viel. Wat “Pitch Perfect” door voorspelbaarheid inboet, wint het terug door flair en charme. En door een heerlijke “The Empire Strikes Back“- dialoog. Daarnaast zijn Anna Kendrick en Skylar Astin goed op elkaar ingespeeld als 'doen ze het of doen ze het niet'-koppel waartussen het a cappellawater minder diep is dan verwacht, en Rebel Wilson (“Bridesmaids”) toont dat vulgaire dialogen niet per se afgezaagd platvloers hoeven te zijn.

Ook al is het allemaal van a capella tot z capella voorspelbaar, Broadwayregisseur Jason Moore verkent in zijn debuut met verve de mogelijkheden van de zevende (tiener)kunst en tovert alles om in een verrassende goedgevoelprent. Om het met de afsluiter van het verwante en schromelijk onderschatte “Bandslam” uit 2009 te zeggen: ideaal en verplicht kijkvoer voor iedereen die jong is, het ooit is geweest of het voor altijd wil blijven. En zelfs voor degenen die “The Breakfast Club” maar niks vinden. Om die laatste verwijzing te snappen moet je trouwens eerst “Pitch Perfect” met een bezoekje vereren. Moet kunnen, zo tussen kleppers als “Django Unchained”, “Lincoln” en “Zero Dark Thirty” door.