Ziekte van de week-films zijn blijkbaar extra doorleefd als de scenarist of maker het allemaal zelf heeft meegemaakt. Kijk maar naar de eerlijke manier waarop Hans Van Nuffel zijn mucoviscidose-prent Adem inkleurde. Een beetje te vergelijken met deze 50/50 waarin scenarist Will Reiser zijn eigen ervaringen met kanker uit de doeken doet.

Will Reiser (de neef van Paul Reiser, in een ver verleden bekend uit de sitcom Mad About You en als de slechterik in Aliens) bouwde een mooie carrière uit als schrijver en producer van komische tv-shows, waarvan Da Ali G Show het bekendst is. Op zijn vierentwintigste kreeg hij te horen dat hij aan een zeldzame kanker aan zijn rug leed. Hij overwon de ziekte en schreef een scenario over zijn ervaringen en de strijd tegen de aandoening die hem bijna het leven kostte.

Reisers alter ego is Adam Lerner (Joseph Gordon-Levitt, die op het laatste nippertje James McAvoy verving die zich uit het project terugtrok). Een radiopresentator/-producer in Seattle die op zijn zevenentwintigste te horen krijgt dat hij een zeldzame vorm van rugkanker heeft. Uiteraard stort zijn wereld in, en zowat de enige hoop die hij heeft is dat de arts hem vijftig procent overlevingskans biedt (wat meteen de titel 50/50 verklaart). Zijn vriendin Rachael (Bryce Dallas Howard) probeert hem zo goed en zo kwaad mogelijk te steunen, maar die merkt al snel dat leven met een kankerpatiënt toch niet je dat is. Wie hem wel trouw blijft, is zijn beste vriend Kyle (Seth Rogen). Meer zelfs, Kyle overtuigt Adam om het beste uit zijn situatie te halen, zeker als het gaat om 'sympathieseks', daar Kyle er rotsvast van overtuigd is dat Kyles kanker een ideale manier is om vrouwen te versieren, zeker nadat zijn relatie met Rachael is afgesprongen. Daarnaast ontmoet Adam tijdens zijn therapie de psychologe Katie/Katherine (Anna Kendrick), die nog maar pas aan haar carrière is begonnen en niet goed weet hoe ze met omgaan met een jongeman in de fleur van zijn leven die door kanker dreigt geveld te worden.

Een opvallende rol in 50/50 is weggelegd voor Seth Rogen, die als de vuilgebekte praatjesmaker Kyle voor heel wat aangebrande humor zorgt in wat hoofdzakelijk een dramatisch verhaal is. In feite speelt Rogen een rol die hij sinds zijn debuut in de tv-reeks Freaks and Geeks in 1999 al ettelijke malen eerder heeft vertolkt. Verrassen doet de Canadese komiek geenszins: de manier waarop hij ook hier weer het fuckgebruik uit Scarface en GoodFellas probeert te evenaren (en zelfs te verbreken) slaat in eerste instantie als een tang op een varken, en lijkt er vooral te zijn om een groter (multiplex)publiek te bereiken. Al is de aanwezigheid van Rogen ditmaal perfect verdedigbaar, daar hij in het echt een goede vriend van Reiser is en in die optiek ook diens strijd tegen kanker meemaakte. En ditmaal eigenlijk echt zichzelf speelt. Wat niet wegneemt dat de scènes waarin Rogen zijn sidekickrol naar het voorplan wurmt en zijn batterij schaamhaargrappen oplaadt nooit de relevantie haalt van die waarin Gordon-Levitt eens te meer bewijst dat hij een niet te onderschatten acteur is.

Het gros van de andere bijrollen wordt mooi ingekleurd, met naast die van Bryce Dallas Howard en Anna Kendrick ook geslaagde vertolkingen van Anjelica Huston als Adams moeder en Philip Baker Hall en Matt Frewer als twee kankerpatiënten met wie Adam vriendschap sluit tijdens zijn chemokuur. Regisseur Jonathan Levine (die debuteerde met de tienerslasher All the Boys Love Mandy Lane en momenteel de zombieromance Warm Bodies aan het inblikken is) brengt Reisers scenario aangrijpend in beeld en houdt net als Van Nuffel genoeg afstand van de persoonlijke materie om niet al de troefkaarten huilerig op tafel te gooien: zwarte humor is nooit veraf, waardoor dit meer is dan een jeugdige en eigentijdse versie van pakweg Terms of Endearment. 50/50 is het best wanneer drama en humor elkaar omarmen, zoals tijdens de scène waarin Rogen, Huston en Kendrick elkaar ontmoeten tijdens de operatie van hun vriend/zoon/patiënt. Wanneer het scenario iets teveel naar de tranerige- of de Rogenkant trekt, verliest het ietwat van zijn pluimen. Maar aan de eindmeet blijkt 50/50 sterk genoeg om een dramatisch gegeven op een voor het (jonge en) grote publiek geschikte manier in beeld te brengen. Missie geslaagd, zouden de kleine Einsteins zeggen.

Gezien op het Filmfestival van Gent.