Nazi’s en paranormale horror: de combo is al een tijdje aanwezig in de wondere wereld van de B-pulp. In “Hellboy” en vooral in “Raiders Of The Lost Ark” zelfs als onvervalste A-pret. In diepere krochten is de sieg heil zombiegymnastiek te rapen in onder andere “Zombie Lake”, “Shock Waves”, “Death Ship”, “Dead Snow”, “Outpost” en de eerste tien minuten van “Zoltan, Hound Of Dracula”. Met het door hem geproduceerde “Overlord” eist J.J. Abrams een ereplaats op in die lijst. En hij kan ze krijgen, want deze door Julius Avery geregisseerde ‘nazisplatation’ is een strakke en heerlijk wegkijkende brok entertainment met meer dan een knipoog naar de gorefeesten uit de jaren tachtig.

Een bataljon Amerikaanse soldaten heeft aan de vooravond van Operation Overlord en D-Day een belangrijke missie: een door de Duitsers gecontroleerde zendmast op de top van de kerktoren in het landelijke Cielblanc vernietigen. Zolang die zendmast er staat, kunnen de geallieerde troepen niet landen op de stranden van Normandië.

Een eenvoudige missie wordt het niet: het vliegtuig waarin de soldaten zitten wordt onder vuur genomen en het handvol overlevenden moet voortdurend op zijn qui-vive zijn in het door de Nazi’s bezette dorpje. Tot hier de oorlogsfilminsteek. Wat volgt is de horrorfilminsteek: blijkt immers dat er een Duitse wetenschapper is die in een laboratorium onder kerk nogal vage en vieze dingen doet met de dorpsbewoners en met gewonde soldaten. Wat dat vaag en vies is, is uiteraard niet zo moeilijk te raden – en zelfs niet eens erg origineel binnen de contouren van het genre. Maar Avery brengt het experimentele gedonder wel met gusto en verve.

Ook het scenario van Billy Ray (“Flight Plan”, “Captain Phillips”) en Mark L. Smith (“Vacancy”, ”The Hole”, “The Revenant”) zit proper gewassen in elkaar. De personages zijn op zich vrij stereotiep (een gewetensvolle soldaat, een brute bevelhebber, een jolige scherpschutter, een helpende verzetsfrançaise, een sadistische nazi) maar snijden toch hout en krijgen een mooi speelveld. Ook naar de climax toe blijven de pedalen intact: “Overlord” kon gemakkelijk eindigen met een onoverzichtelijke zombiehorde op het voorplan, maar doet dat gelukkig niet. Door de schaal klein te houden overspelen Avery en Abrams hun hand niet.

En al bij al maar goed dat deze “Overlord” geen “Cloverfield”-hoofdstuk blijkt te zijn: best mooi om nog eens te kunnen genieten van een portie alleenstaande leute en vertier. Met als extra bonus de beste granaat in een mond-scène sinds het ontstaan van granaat in monden-scènes.