Zotte dingen in films bestaan soms gewoon in het echt. En zijn daar even zot. Kees in punt: de zeldzame aandoening congenitale analgesie. Wie die heeft kan geen fysieke pijn voelen. Handig en gemakkelijk ben je misschien geneigd te denken. Want ja-ha: vade retro muggenbeetjeuk en wintertenen. Maar uiteraard is dat ding ook gevaarlijk en zelfs dodelijk: wie geen pijn voelt, voelt ook niet dat er iets mis is met het vege lijf.

Regisseurs Dan Berk en Robert Olsen gebruiken dat pijnloos leven niet om er een wetenschappelijk colloquium of tranentrekkende weepie mee op te zetten. Ze trekken voluit de kaart van brutale actie. Zij het gebracht met de gulle lach – of toch iets wat daar moet voor doorgaan.

Pijnloze protagonist van dienst is een assistent-bankmanager (Jack Quaid) die zijn introversie nogal dooreengeschud ziet wanneer een collega (Amber Midthunder) hem verleidt. Op slag van zijn sokken geblazen is hij daardoor. Wordt de jongedame in kwestie de volgende dag toch wel ontvoerd door een bende brutale bankovervallers zeker? Quaid is niet van plan om dat zomaar te laten gebeuren en zet halsoverkop de achtervolging in. Hij keept het dus niet quaid, zou Urbanus zeggen. Het gevolg is een romantische missie waarin nogal wat gewrichten kraken, wonden welig bloeden en doden bij bossen uit de lucht vallen.

Teneinde het pijnloze effect zoveel mogelijk te kunnen uitbuiten, serveert het regisseursduo een pakket over de top gaande actie dat zich wat laat vergelijken met het bloedvergieten uit pakweg Nobody. Het is minder serieus geconcipieerd dan de bloedballetten uit pak ook maar weg John Wick, want de actie moet ook om te lachen zijn, wars van het aantal doorboorde lichamen dat daar komt bij kijken.

Maar soms is teveel teveel. Novocaine zou waarschijnlijk geestiger en consistenter zijn geweest indien er niet volop uit de brutalegeweldmand werd geput en de centrale gimmick wat subtieler werd uitgespeeld. Je zal waarschijnlijk wel gniffelen met een inventieve kruisboogexecutie, je zal dat minder doen tijdens de scènes waarin massaal op automatisch wapentuig wordt ingezet. Of hoe de lat tussen leute en minder leute niet altijd in balans ligt.

Novocaine is ook een film van bekende namen en zonen: Jack Quaid (zoon van Dennis Quaid en Meg Ryan) is al een tijdje aan de weg naar de top aan het timmeren, hier mag hij mano a mano gaan met Ray ‘zoon van Jack’ Nicholson. Die steekt niet echt weg dat hij de duivelse sneer van vaderlief heeft geërfd. Niet dat hij karaktermatig veel kan aanvangen met een weinig memorabel snodejongenpersonage. 

Een film met ups en downs dus deze Novocaine, die daardoor het midden houdt tussen gross out fun en noisy troep. Of tussen gross out troep en noisy fun. Zoals je zelf wil. Vrije keus, noemen ze dat.