In juli begint Woody Allen in Rome aan de opnames van wat zijn 42e speelfilm moet worden. Naar het schijnt wordt het een moderne kijk op Boccaccio’s “Decamerone” en het is te hopen dat het Joodse opdondertje in de schaduw van het Colosseum zijn muze mag vinden en strelen. Net zoals hij dat deed in Parijs, want deze “Midnight In Paris”, ’s mans 41e worp is een van de allerbeste prenten uit zijn omvangrijke oeuvre en het bewijs dat de 75-jarige workaholic (hij blijft klokvast elk jaar een filmpje afleveren) nog lang niet aan het eind van zijn (globetrottend) Latijn is. Of hoe de verse wind die door zijn oeuvre is komen waaien sinds hij New York verliet om zich in Londen en andere Europese steden neer te poten (met “Match Point” als heerlijk hoogtepunt) nog steeds niet is uitgewaaid. Het is trouwens niet de eerste keer dat Allen in Parijs neerstrijkt: hij filmde al eerder in de Franse hoofdstad voor “Love And Death” (1975) en “Everyone Says I Love You” (1996), maar toen ging het maar om bepaalde segmenten, en niet om een volledige film.

“Midnight In Paris” is een sprankelende ode aan de verbeelding, heimwee en nostalgie, Parijs évidemment, regen, cultuur en natte dromen. Woody’s alter ego luistert ditmaal naar de naam Gil Pender en wordt vertolkt door een uitstekend op dreef zijnde Owen Wilson die wel heel hard zijn best doet om Allens manierismen als acteur te imiteren. Dat Wilson goed was in komedie wisten we al van zijn samenwerkingen met Wes Anderson, en met deze film bewijst hij eens te meer dat hij met het aantreden in slapstickprenten vooral zijn talent verkwanselt. Een beetje zoals zijn personage dat doet als scenarist in Hollywood. Veel moeite moet Gil niet doen om de lemmingenmassa in Tinseltown te entertainen, maar eigenlijk zou hij liever een roman schrijven. De aanzet heeft hij al, met als hoofdpersonage een verkoper in een nostalgiewinkel die droomt dat het vroeger beter was dan nu.

Tijdens een vakantie in Parijs hoopt hij een nieuwe inspiratiewind te vinden. Al is het zeker geen onbekommerde vakantie: zijn verloofde Inez (Rachel McAdams, die zich ontfermt over een personage dat vervelender is dan vijfendertigduizend zoemende muggen tegelijk) steunt hem niet bij zijn zoektocht naar de grote roman, en vindt al zijn geleuter over hoe fantastisch Parijs is, maar niks. Zij hoopt vooral dat hij snel terugkeert naar zijn luie, rijk betaalde leventje zodat ze kunnen huwen en een villa in Malibu kunnen betrekken. In de tussentijd zoekt ze soelaas in de armen van haar snobistische ouders (Kurt Fuller en Mimi Kennedy) en de ego-erudiete blaaskaak Paul (Michael Sheen).

Tijdens een nachtelijke wandeling in de lichtstad wordt Gil opgepikt door een oude Peugeot. Verbouwereerd geeft hij gevolg aan de oproep van de passagiers om in te stappen, en zo komt hij op een feestje terecht waar Cole Porter “Let’s Fall In Love” zingt en hij aan de babbel raakt met F. Scott Fitzgerald en zijn vrouw Zelda.

Geen wonder dat Gil de dag daarna op wolkjes loopt. Hij probeert Inez de volgende nacht mee te tronen, maar door haar gebrek aan geduld waagt hij toch alleen de nieuwe sprong naar het Parijs van de jaren twintig en maakt hij kennis met onder meer Ernest Hemingway, Gertrude Stein, Pablo Picasso, Josephine Baker, Salvador Dali (heerlijk vertolkt door Adrien Brody) en Luis Bunuel. Hij raakt vooral gecharmeerd door Adriana (Marion Cotillard), Picasso’s minnares en ziet het zelfs volledig zitten om voor altijd in het verleden te blijven wonen en Inez en huidig leven uit het venster te keilen.

Woody Allen doet geen enkele poging om de tijdreizen van Gil te verklaren, maar dat hoeft ook niet. Hij zou trouwens wel gek zijn om de rede binnen te loodsen in dit vertederend surrealistisch sprookje dat mikt naar de dromer in elk van ons. Hier en daar duwt Allen de thematiek van vroeger versus nu er iets te nadrukkelijk door, maar dat is eerder vergalopperen dan echt in de fout gaan. Allen filmt met “Midnight In Paris” zo enthousiast en doorleefd dat we met graagte alle uitschuivers bijna automatisch met de mantel der liefde bedekken. Waardoor het onbezorgd genieten is van deze geslaagde update van het min of meer gelijkaardige “The Purple Rose Of Cairo”. “Midnight In Paris” bevat hopen fijne dialogen, een onweerstaanbaar 'anything goes'-aroma en de beste Allen-grap sinds jaren. Respect voor Woody!