Zoals het wetenschappelijk onderzoek van Cindy Lauper twee decennia geleden aantoonde: meisjes willen enkel maar lol. Dat is nu nog steeds het geval (een bevinding gebaseerd op ons eigen wetenschappelijk onderzoek) en - kijk eens aan - dat was ook al zo ten tijde van de Franse Revolutie (getuige de visie van Sofia Coppola). De cineaste portretteert koningin Marie-Antoinette (als veertienjarig Oostenrijks wicht uitgehuwelijkt aan de kroonprins van Frankrijk) immers als een verdwaalde tiener in een grote mensenwereld. Thematisch sluit ze daarbij aan bij haar vorige films The Virgin Suicides en Lost in Translation.

Coppola benadrukt vooral het jonge aspect van Marie-Antoinette: haar confrontatie als onrijpe vrouw met de protocollaire tucht en ontucht (ze moet ocharme haar Oostenrijks hondje achterlaten aan de Franse grens), hoe ze ei zo na wordt gekastijd omdat haar echtgenoot zijn ledikantplichten niet vervult, en hoe ze toch probeert om zich wat te amuseren in de immense paleizen van Versailles. En dat amuseren dat lukt best aardig. Iets teveel zelfs naar de smaak van de Franse bevolking die het niet langer neemt dat het koningspaar zich in luxe wentelt terwijl zij nauwelijks brood hebben om op te kauwen. Het royale duo wordt uiteindelijk onthoofd onder de guillotine. Maar zover is Coppola niet in het verhaal geïnteresseerd: het droeve lot van de tere koninginnenek blijft ons bespaard en de film eindigt met de vlucht uit Versailles. Ook op de politieke achtergrond gaat Coppola niet diep in: dit is een kostuumdrama 'light' of (zoals rabiate tegenstanders de film omschreven tijdens het filmfestival in Cannes) 'Barbie in Versailles'.

Is dat erg? Bwah, niet echt. Niet alle kostuumdrama's hoeven een Kubrick-serieux uit te ademen en we hebben heus wel al slechtere, infantielere en saaiere dingen in het genre gezien. Dit filmpje begint enkel in het laatste halfuur (verhaaltechnisch) wat te slabakken en 'lang' aan te voelen. Coppola speelt haar troeven echter mooi uit: in eerste instantie is dat het feit dat ze toestemming kreeg om in de paleizen van Versailles te filmen. Aan mooie plaatjes geen gebrek dus. Kirsten Dunst beschikt over de juiste kietelende flair om Barbie Antoinette twee uur lang levendig te houden en ze past wonderwel in het overdadige sprookjespaleizendecor. Zowel in het eerste deel (waarin ze zich probeert aan te passen aan haar nieuwe omgeving) als in het laatste (waarin ze zich in de situatie wentelt).

Het gebrek aan diepgaande dialogen vangt Coppola op door in veel scènes de roddels en het geroezemoes van figuranten naar de voorgrond te brengen, en door de klassieke setting te larderen met pop- en punkdeuntjes. Dat laatste werkt vooral tijdens een balscène en tijdens sommige montages (de slagroom- en schoenendans op de tonen van Bow Wow Wow's I Want Candy). Soms slaat deze techniek ook wel eens als een tang op een varken (een snuifje 'The Strokes' terwijl het koninginnetje eenzaam op bed ligt).

Het mag dan allemaal niet historisch accuraat of volledig zijn, het suikerspinnen geheel blijft voor het grootste deel geslaagde cinema. Echt zo'n filmpje waarbij je de zwakkere momenten graag door de vingers ziet en waarvoor we graag de drie sterren van stal halen. Kniesoren en emeritus geschiedenisleraars ronden waarschijnlijk naar beneden af, terwijl iedereen met een boontje voor exorbitante paleisinterieuren, hoepelrokken, feestdissen en schattige pupjes (en voor de twee gelaatsuitdrukkingen van Kirsten Dunst uiteraard) ongetwijfeld nu al uitkijkt naar de release op koop-dvd.