Bob Harris is onderweg met een taxi naar het Park Hyatt Hotel in Tokio. Harris is een filmster die nu voor het grote geld naar Tokio trekt om er een commercial te gaan opnemen voor een whisky-merk. Hij doet het eigenlijk meer voor het grote geld (2.000.000 $ is niet iets waar je zomaar voor bedankt) dan met zijn zin. Echt opbeurend is de eerst binnengelopen fax ook al niet, er wordt hem via deze weg even attent gemaakt op het feit dat hij toch wel de verjaardag van zijn kind is vergeten. De mentaliteit van de Jappen ligt hem ook al niet echt en die reclamefilmpjes-regisseur werkt meer op zijn zenuwen dan dat hij hem op het goede spoor zet. Komt voor een stuk door de vertaling want lange stukken gebrabbel worden door de tolk vertaald als één zinnetje. Voeg dus maar gerust bij alle eerder aangehaalde elementen dat Bob Harris ook een beetje Lost In Translation is.

Charlotte is met haar vriend John meegereisd naar het land van de rijzende zon. John is een succesvol fotograaf die een bijzonder bezige bij is als het op zijn vak aankomt en daar dan ook alles voor laat staan. Inbegrepen Charlotte, de vrouw waar hij twee jaar geleden mee huwde. Waar het hart van vol is loopt de mond van over waardoor John het van 's morgens vroeg tot 's avonds laat over zijn werk heeft. Charlotte kon dus even goed thuisgebleven zijn...

De combinatie van al hun zorgen, gecombineerd met jetlag en eigenlijk pure verveling (let er maar eens op wat men daar op televisie vertoont) zorgt ervoor dat de plaatselijke bar/nachtclub een regelmatig bezochte plek is. En daar ontmoet het tweetal elkaar voor het eerst. Wat stilaan groeit tussen de twee is geen stormachtige, passievolle liefdesrelatie maar iets wat meer lijkt op een zekere vorm van vriendschap en genegenheid dan op liefde. Met Bob zeer ver van huis en Charlotte's workaholic John die voor enkele dagen weg moet zijn de twee op elkaar aangewezen en ontdekken ze samen het nachtleven van Tokio.

Lost In Translation haalde het afgelopen jaar zoveel filmprijzen dat je deze film als het ware wel moét goed vinden en voor wie hem (nog) niet gezien heeft, bijzonder hoge verwachtingen oproept. Bovenaan de DVD-inlay staat een brede band van filmprijzen vermeld met begrippen als Oscar, Bafta film awards en Golden Globes dus dit moet wel een absolute filmtopper zijn... Wat vast staat is, dat Lost In Translation heel veel potentieel in zich heeft. Het scenario is origineel en werd verzorgd uitgewerkt, een passende sfeer nadrukkelijk aanwezig, sommige scènes komen dicht in de buurt van pareltjes.... De relatie tussen Murray en Johansson zou er volgens Hollywood-traditie één moeten worden worden van een allesoverwinnende (buitenechtelijke) liefde met broerige liefdesscènes en stomende vrijpartijen en door dit precies heel anders uit te werken werden allicht heel wat punten gescoord bij een aantal leden van de 'Academy'. Op filmvlak zijn er de pieken als de More than this-scène en die waar Murray en Johansson in alle stilte en met de gepaste woorden even van ideeën wisselen. Het is trouwens deze bed-scène (die helemaal niet is wat jij er nu van denkt) die Murray in één van de extra's omschrijft als één van zijn mooiste scènes ooit... Het zijn die momenten die bewijzen dat het er in zit maar overschaduwd wordt door een groter stuk van de film waar het er niet (meer) uitkomt. We blijven tijdens de film dus smachten en snakken naar meer van dat. Vergelijk het gevoel misschien met een performante sportwagen waarmee niet hoger dan in tweede versnelling kan/mag gereden worden. Alles is aanwezig om er een fantastische rit mee te maken maar je mag er enkel even heel kort van proeven. In de lijn hiervan is het ook zo dat de waardering voor Lost In Translation enkel maar zal stijgen indien je hem opnieuw (en opnieuw) bekijkt. Sommige stukken zijn echt wel de moeite om nog eens te zien.

De sarcastische ondertoon van de film is echter meer uitgesproken. Japanners zijn kleine mannetjes en vrouwtjes (geslaagd shot in die lift ook) die als een gek televisie-programma's presenteren, in hun cultuur zeer vriendelijk en opdringerig beleefd zijn, ervan houden om als een bezetene te keer te gaan op hoogtechnologische speelautomaten en zich (enkel in onze ogen) wel heel belachelijk maken bij hun talrijke karaoke-sessies. Dat is tenminste de boodschap die Lost In Translation aan ons meegaf...

Op de koop-DVD is een viertal extra's voorzien. 'Conversation with' is een gemoedelijke babbel met Bill Murray en Sofia Coppola in Rome. Men heeft het over de kledij, de sets, het draaien zelf, de make-up, enz... Het is opvallend met hoe weinig pretentie men hierover vertelt en hoe bescheiden men er bij blijft. Volledig in de lijn hiervan ligt het bijzonder geslaagde 'Lost in location'. Het lijkt op technisch vlak eigenlijk niets meer dan een flauwe home made video maar de waarde ervan ligt voor iemand die van film houdt wel hoog. Eigenlijk is dit een soort audiovisueel dagboek vanaf het ogenblik dat Coppola aankwam in Tokio dat een heel goed beeld schetst van hoe het er in werkelijkheid aan toe ging in Tokyo. Met oprechte dank aan Coppola die ons de gelegenheid gaf om dit met ons te delen. En tenslotte zijn er nog een aantal (ondertitelde) deleted scenes.