Neen, Martin Campbell hoeft niet per se meer dan twee kolommen aandacht te krijgen in filmische naslagwerken. Maar het mag. Zijn kronkelende carrièreverloop passeerde immers genoeg interessante bochten om gewag te kunnen maken van een opvallend traject. En dan heb je toch al snel vier kolommen nodig. Net als Roger Donaldson: ook al een Nieuw-Zeelander die vaste voet in Hollywood kreeg.  

Campbell begon zijn carrière midden jaren zeventig in Engeland met het draaien van soft-erotische komedies. Op het eerste zicht niet meteen een visitekaartje om het later te maken als standvastige Hollywoodregisseur, maar dat is toch wat Campbell gedaan kreeg nadat hij eerst nog een paar Britse televisieproducties regisseerde, waaronder het prestigieuze “Edge Of Darkness”. Later zou hij daar trouwens ook de filmversie met Mel Gibson van superviseren. Al is Campbell vooral bekend van twee Bondfilms (“Goldeneye” en “Casino Royale”) en van de twee Zorrofilms met Antonio Banderas. Van meerdere markten thuis dus, die Campbell.  Zij het niet van alle: zes jaar terug verslikte hij zich nog geen klein beetje in de lauwe superheldenstoemp “Green Lantern” en even zag het er naar uit dat Campbell zich van pure schaamte had teruggetrokken in een onderzeese grot die zo diep lag dat zelfs Nemo en zijn Nautilus hem niet konden lokaliseren.

Maar kijk: op zijn vierenzeventigste bewijst de kwiek boven water gekomen Campbell dat hij wel degelijk een begenadigd vakman is. Deze “The Foreigner” is een solide politieke thriller die ook actiefans niet zal teleurstellen, en die geen toevlucht zoekt tot slow motion of andere overgeregisseerde eigentijdse foefjes. Lees: “The Foreigner” is klassiek genoeg om een bastaardkind van pakweg “The Fugitive” en “In The Line Of Fire” te kunnen zijn. Toeval of niet, Stephen Leathers bronroman “The Chinaman” stamt uit 1992. Scenarist David Marconi (“Enemy Of The State”) en Campbell wisten de tijdsgeest zowaar goed te vatten.

Een splintergroepering van het IRA pleegt een bomaanslag op een bank in hartje Londen. Een van de slachtoffers is de dochter van een oudere en timide Chinees (Jackie Chan), en die besluit tot het uiterste te gaan om te weten te komen wie er achter de aanslag zit. Zeker omdat hij in zijn leven al afscheid moest nemen van zijn twee andere dochters en zijn echtgenote. Zijn achtergrond als elitemilitair komt hem goed van pas als hij besluit om het vuur aan de schenen te leggen van de Ierse viceminister (Pierce Brosnan). Die is dan wel hoogst verbouwereerd over de bloedige aanslag, zijn eigen verleden als IRA-lid maakt hem niet onbesproken en langzaam aan wordt duidelijk dat zijn verleden integraal vervlochten zit met de acties van de nieuwe generatie IRA-terroristen.

Afgaand op de affiche denk je misschien dat “The Foreigner” een explosieve actieprent is waarin Chan en Brosnan elkaar met een ingevet arsenaal actievol naar het leven staan. Klopt slechts gedeeltelijk. Campbell en Marconi boetseren in de eerste plaats een vrij intelligente thriller waarin plotwendingen het halen op bruut en hersendood geweld. Meer zelfs: Brosnan en Chan – allebei in een min of meer atypische rol – acteren hier zo goed dat het heel gemakkelijk is om mee te stappen in het verhaal. Zelfs al stapelt dat au fond het ene cliché boven op het andere: de kruik gaat bijlange na niet te barsten. Al is er een element tijdens de climax dat misschien net iets te breed de komische kaart trekt. Los daarvan: gedreven door een spaarzame maar efficiënte score van Cliff Martinez, een strakke plot, mooi regiewerk, de sterke Brosnan en Chan en een karaktervolle schare bijrolpersonages heeft “The Foreigner” zijn driesterrenwaardering geenszins gestolen. Grensoverschrijdend goed.