Casino Royale is gebaseerd op het eerste boek/verhaal van Ian Fleming uit 1953. James Bond, een debuterende superspion als het ware die de 007-status toebedeeld kreeg, komt hier dus voor het eerst aan de bak als 007, wat ondermeer een 'License to Kill' inhoudt. Het doel is om 'Le Chiffre' onderuit te halen. Die is verantwoordelijk voor de gigantische geldstromen van en tussen terroristische organisaties. Een niets ontziende slechterik die over lijken gaat. 'Le Chiffre' neutraliseren betekent het dichtdraaien van de geldkraan richting terrorisme. Zoals de titel al laat vermoeden zijn het niet de hoeveelheid aan wapens die de afloop bepalen maar de speelkaarten in een spannend spelletje (bluf-)poker met de naam 'Texas Hold' Em' (Fleming's boek uit 1953 maakte melding van 'Chemin de Fer', een variant op Baccarat) in het Casino Royale van Montenegro die doorslaggevend zullen zijn. Wie een startkapitaaltje heeft van 10.000.000 Dollar kan meespelen met de grote jongens. En James Bond heeft dit sommetje ter beschikking van zijn baas, dus...
Maar, daar gaat natuurlijk heel wat aan vooraf. Want voor Mr. Bond kan plaatsnemen aan de pokertafel heeft hij al eens een slechterik achtervolgd (én onschadelijk gemaakt) binnen de muren van een Buitenlandse ambassade (een absolute don't voor een spion). En een aanslag verijdeld op het grootste passagiersvliegtuig ter wereld. Maar terug naar de pokertafel nu. Ondanks het feit dat Vesper Lynd (Eva Green), zo'n beetje de afgevaardigde van de Nationale schatkist, over Bond's schouder meekijkt gaat Bond in de mist, althans in een soort van eerste ronde. De tweede helft is succesvoller maar ook dan is, hoe heet zo'n perfecte kaartencombinatie weer in poker ?  niet het einde van het verhaal. Want het geld komt niet terecht op de plaats waar het had moeten zijn. Intrige, dubbel spel, misleiding, het hoort er allemaal bij in een Bond-film.

Casino Royale werd geregisseerd door Martin Campbell (The Mask of Zorro, The Legend of Zorro). Die was op vlak van Bond-films al voor het eerst aan zet met GoldenEye (met Pierce Brosnan). Getrouw aan de traditie werd Casino Royale op heel wat verschillende (exotische en tot de verbeelding sprekende) locaties opgenomen. Praag, Duitsland, De Bahama's, het Como-meer en Venetië in Italië, Engeland ('Dunsfold Airfield' in Surrey, Buckinghamshire's Black Park en vanzelfsprekend de Pinewood Studio's die ook nu weer een belangrijke locatie was waar kon op teruggevallen worden).
De stunts en actie-scènes vroegen natuurlijk heel wat voorbereiding en training. Aan de schitterende achtervolging op de slechterik Foullaka aan het begin van de film werd maar liefst drie maand gewerkt. Sébastien Foucan is de man die een verbluffend staaltje van 'Parkour' mag ten beste geven, een activiteit - zeg maar de kunst - die erin bestaat een aantal obstakels en hindernissen te overwinnen op een zo efficiënt en snel mogelijke manier, rekening houdend met het terrein en je fysieke mogelijkheden en beperkingen.
Naast deze achtervolging en de scène met de tankwagen is het instorten van een immens gebouw in de 'hoofdstraat' van Venetië natuurlijk het spectaculairste in Casino Royale. Vanzelfsprekend gingen de Italiaanse autoriteiten niet akkoord met het slopen van het échte exemplaar waardoor de makers aangewezen waren op de gigantische waterbassin van de Pinewood Studio's. Daar werd een vergelijkbare constructie van drie verdiepingen opgetrokken van maar liefst 90 ton (!) waarvan het hydraulische systeem door een krachtige computer werd aangestuurd. Een tweede miniatuur-exemplaar (schaal 1/3) werd gebouwd om het instorten zelf te kunnen filmen, ook al computergestuurd.

Toen het nieuws bekend raakte dat Daniel Craig de nieuwe Bond zou worden kwam er flink wat tegenwind uit zowat alle windstreken. Maar de (tegen-)argumenten voor Craig van deze 'non-believers' waren aan de dunne kant. Het spreekt voor zich dat het geen goede zaak is voor de franchise' wanneer het gezicht van spion 007 te veel verandert. Maar het Bond-personage staat zo stevig in zijn schoenen dat het op vlak van opbrengsten en succes overal ter wereld eigenlijk maar weinig verschil maakt wie de rol van Bond vertolkt. Wat ons betreft heeft Daniel Craig alvast de test/vuurdoop doorstaan. Dat hij geen topacteur is vormt geen probleem, Pierce Brosnan is/was dat ook niet, Roger Moore ook al niet en Sean Connery om er nog maar eentje te vermelden behoorde ook al niet tot onze persoonlijke Acteurs Top 10. Het is de actie, de sensatie, de speciale effecten, de stunts, het avontuur die primeren. Het moet allemaal heel spectaculair zijn. En dat is het wegzinken van het oude gebouw in de Venetiaanse wateren op het einde van de film zeker. Knap. Bond moet ook halsbrekende toeren uithalen wanneer hij in een weer grensoverschrijdende opdracht een slechterik achterna zit, Bond moet beschikken over een snelle auto en betrouwbare wapens, een beetje rebelleren met zijn oversten, bereid zijn om heel veel risico's te nemen.
Om het rijtje helemaal af te maken voegen we er nog vrouwen, auto's en muziek aan toe maar... die vallen flink tegen. Met de vrouwen zit het alvast behoorlijk fout in Casino Royale. De Italiaanse Caterine Murino, de dame op het witte (sinterklaas-)paard draagt (later) in de film niet alleen een avondjurk die in een half uurtje lijkt aan elkaar genaaid te zijn (en een onwaarschijnlijk gebrek aan respect betekent voor twee misschien wel geslaagde vrouwenborsten), Murino ziet er daarenboven uit als de gemiddelde figurante in een slechte B-film. Voor de mode-freaks : officieel is de jurk 'ontworpen' door de Engelse Jenny Packham.

De in Parijs geboren Eva Green die nog maar in 2003 debuteerde in The Dreamers kon dan weer (net) wel, maar wij hadden het meer gezien op de onwaarschijnlijk knappe blondine in de achtergrond wanneer Bond met Mathis een babbeltje slaat op een terrasje. Niets meer dan een figurante uiteindelijk, spijtig. Geef ons dan maar Rosamund Pike en Halle Berry en de meeste van hun voorgangers in vroegere Bond-films. Neen, wij gaan niet enkel naar een Bond-film kijken voor de knappe vrouwen maar het hoort er toch wel bij. En ze zaten er in Casino Royale dus niét in. Of ze waren verscholen in de achtergrond.
De auto's dan. De rit in de Ford Mondeo mag dan misschien heel kort zijn en onze (afgelopen) liefde voor Ford heel groot, dit is niet het type auto dat we verwachten van 007. Mooi karretje, dat wel, maar in niets vergelijkbaar met bijvoorbeeld de Aston Martin V12 Vanquish en de Jaguar XKR uit Die Another Day van vier jaar geleden. Of de Aston Martin DBS in een Casino Ice uitvoering/kleur (voor de geïnteresseerden : pas verkrijgbaar vanaf 2007) waar Craig later in de film even mee mag scheuren. En ja, we weten dat 007 in Casino Royale nog maar zijn spionnencarrière heeft aangevat. Maar toch.
Het heeft allemaal te maken met centen natuurlijk want het bedrag dat Ford voor dit soort van reclame veil had, daar moeten U en ik (tientallen) jaren of nog meer voor werken. Laat ons in dit verband ook Omega niet vergeten.
Tot slot de muziek. Het Bond-thema blijft natuurlijk onafscheidelijk verbonden met de 007-films en komt ook nu weer in verschillende varianten de boel ondersteunen. Maar het titelnummer, dat suckt als nooit tevoren.

En toch werkt het weer, als geheel dan. Het debuut van Daniel Craig voorkomt niet dat we deze Casino Royale opnieuw als een échte Bond-film hebben ervaren. Wat in pakweg twee en een half uur op het scherm verschijnt is gewoon Bond. Sony kan na de overname van MGM en alles wat daarbij hoort (Bond-films bijvoorbeeld en de rechten hierop) nu voor het eerst langs de kassa passeren want met meer dan 13 miljoen Pond in Engeland alleen al in zijn eerste weekend is de toon gezet. Ook in België zitten de zalen afgeladen vol. Wel jammer voor de statistieken dat de film de strijd aan de Amerikaanse Box-office in zijn openingsweekend met een schamele 700.000 $ verloor van Happy Feet, zowaar een animatiefilm van Warner Bros zeg. Conclusie : Bond is back en Bond verslijt niet. Noteer nu alvast in je agenda 5 november 2008 want dan is Mister Bond opnieuw aan zet.