Een pinguin-musical. Beter kan je Happy Feet niet omschrijven. Gekende deuntjes die op elk moment in de film hun eerste aanhef kunnen krijgen. Daarenboven gezongen op een manier die soms wel verschilt van het originele liedje én - last but not least - dan nog door pinguins. Een pinguin-animatie-musical dus als het ware.
Het verhaal is gekend want een tijd geleden was er al een March of the Penguins maar dan met échte pinguins. De waggelende pinguïns die op een gegeven ogenblik worden uitgesplitst, de dames die een ongelooflijk lange tocht naar het water maken terwijl de aanstaande vaders voor het ei mogen zorgen. Ook al niet in de beste omstandigheden want het gure weer zorgt ervoor dat ze allemaal samen moeten blijven om zich zoveel mogelijk te beschermen tegen de sneeuw, de wind en de kou.

Wanneer hun 'partners' na een lange tocht uiteindelijk terugkeren vinden die een apetrotse papa die er getuige van was hoe zijn nakomeling ter wereld kwam. Alleen... in het geval van Happy Feet gedraagt de pasgeborene Mumble (zoon van Norma Jean en Memphis) zich nogal anders dan wat gebruikelijk is in de pinguin-kolonie. Hij heeft geen eigen lied zoals alle anderen wat niet betekent dat hij niet enthousiast of blij kan zijn in zijn leven, wel integendeel. Alleen... hij uit zijn vreugde door het op en neer slaan met zijn pinguin-voeten, tapdansen als het ware. Zelfs de allerbeste lerares van de ganse gemeenschap slaagt er niet in de kleine Mumble de dingen aan te leren die de andere kleine pinguïns op die leeftijd al goed onder de knie hebben. Het leidt er uiteindelijk toe dat hij door de ganse groep (inbegrepen zijn mama en papa !) wordt uitgestoten en moet vertrekken. Hij gaat, op aanraden van Lovelace, een superwijze pinguin die zijn kennis ter beschikking stelt van iedereen die hem vragen stelt (in ruil voor stenen), op zoek naar de 'aliens' want precies daar ligt de oorzaak van veel ellende zo komt hij al gauw te weten. Iets waar ook de anderen niet moeten van overtuigd worden wanneer Mumble terugkeert met een zendertje op zijn rug.

Technisch valt er natuurlijk weinig aan te merken op Happy Feet. Het verhaal zal de kleintjes wel kunnen boeien, al selecteer je daarvoor wel best de Nederlandstalige track bij het kijken. Op dit eigenste moment is mijn zoon van zes beneden honderduit aan het vertellen over wat hij heeft gezien in Happy Feet en hij heeft maar de tweede helft van de film gezien.
Maar het zijn natuurlijk niet enkel de kinderen die deze film zullen kunnen appreciëren. Want voor de volwassenen heeft George Miller een joekel van een ecologische boodschap ingebouwd die hij koste wat het kost in hun strot duwt. Het begint met een kraan die in het ijskoude vrieswater tuimelt (wat op zich al een ecologische impact heeft natuurlijk) en men sleurt er zelfs de (wal)visvangst (en nog heel wat andere milieu-gerelateerde dingen) bij. Persoonlijk hadden we de groene kleur op het vlak van scenario liever wat beter verpakt en subtieler gezien, want als animatiefilm verliest Happy Feet precies hierdoor veel van zijn charme en impact.

De muziek is zoals gezegd bijzonder belangrijk in de film en wanneer 'Boogie Wonderland' door de luidsprekers galmt en op het scherm een enorme massa van dansende witzwartgele pinguins te zien is kan dit er voor zorgen dat de mond van de dreumes naast je van verbazing openvalt. En dan zijn er nog de stemmen natuurlijk. Als absolute topper vermelden we hier Robin Williams die op een schitterende manier het personage van Ramon stemmatig ondersteunt.

George Miller draagt één van zijn extra's op aan de overleden Steve Irwin, de man die vooral gekend is van The Crocodile Hunter en zijn inzet voor nog heel wat andere dieren die in het water leven. 'Mumble ontmoet een blauwe vinvis' is aan hem opgedragen, een 'Happy Feet moment' is een tweede maar bijzonder kort stukje Happy Feet dat evengoed in de film kon gezeten hebben.

In 'Dans als een pinguïn' en 'Snap de tap' komt Savion Glover zowel in beeld als aan het woord. Glover is de man die verantwoordelijk is voor het (tap)dans-werk in de film. Ook hier werd weer de 'Motion Capture'-techniek gebruikt en bij 'Achter de schermen bij Happy Feet' lijkt het maken van een film als Happy Feet wel een makkie te zijn. 'Achter de schermen' is dan weer een soort van promofilmpje waarin de belangrijkste cast en crew-leden even komen vertellen hoe goed Happy Feet, George Miller, Savion Glover, enz... wel zijn.
In het 'Somebody to Love'-stukje wordt duidelijk dat Brittany Murphy ook kan zingen en kan je zien hoe ze het beste van zichzelf gaf in de opnamestudio bij het inzingen van het nummer.  Tot slot vermelden we nog dat de preview van The Ant Bully voor de film Franstalig is (!) én dat de DVD-Rom extra's op onze PC niét werkten.  Ondanks deze minpuntjes toch een gevarieerde brok extra's dus in een meer dan behoorlijke animatiefilm.