Koude rillingen als boa constrictors zo groot passeren langs de ruggengraat van iedere rechtgeaarde filmliefhebber als die zich bedenkt dat de hoofdrol in Cameron Crowe?s nieuwste bijna ingenomen was door (hier komt het) Ashton Kutcher. Ashton. Kutcher. Wat ook de gebreken zijn van Cameron Crowe, we kunnen hem alvast eeuwig dankbaar zijn dat hij de ongetalenteerde stoethaspel ontsloeg omdat er geen chemie was tussen hem en Kirsten Dunst. En zo kon Orlando Bloom alsnog de hoofdrol voor zijn rekening nemen, nadat hij aanvankelijk verstek moest laten gaan wegens éniet vrij tijdens de opnames?. Gelukkig wordt er ook in Hollywood af en toe met agenda?s geschoven. Niet dat we Bloom gaan beschouwen als d? klasse-acteur van de nieuwe generatie, maar hij past in elk geval netjes in het Crowe-universum. ?Elizabethtown? is overduidelijk een Cameron Crowe film. Dat is zowel duidelijk in de scenario-opbouw als in de regie (heel wat scénes hebben een hoogst gevarieerde soundtrack die zich mijlenver van de duffe krijtlijnen van de hitparade houdt). Eventjes valt te vrezen dat ?Elizabethtown? een variatie gaat worden op het schielijk overschatte ?Jerry Maguire?, maar Crowe glijdt deze keer niet uit en houdt zijn film over het algemeen boeiend. Al blijft de vraag of dat ook de mening is van het gros van de jonge tienermeisjes die voor Orlando Bloom naar deze film komen kijken. Over smaak valt niet te twisten, maar Crowe kiest voor een a-typische aanpak en heeft deze keer alvast de critici niet aan zijn zijde : zowel in Amerika als in Europa wordt ?Elizabethtown? nogal negatief onthaald, en de film verdween in Amerika nogal stilletjes uit de zalen. Dat lot was ook Crowes ?Almost Famous? beschoren, en die groeide op eigen tempo wel uit tot een cult-klassieker, dus misschien is ?Elizabethtown? uiteindelijk hetzelfde lot toebedeeld.

Drew Baylor (Orlando Bloom) is een ambitieuze jongeman, die bloed, zweet en tranen stopte in het ontwerpen van een nieuwe sportschoen. Een project dat faliekant verkeerd afloopt, want Drews spielereitje kost zijn werkgever (Alec Baldwin) een bedrag dat groot genoeg is om een klein ontwikkelingsland te financieren. Drew kan het fiasco niet aan en wil zelfmoord plegen. Net op het moment dat het mes zijn aorta nadert, krijgt hij een telefoontje van zijn zus : hun vader is overleden en Drew moet naar Kentucky bij de familie van zijn vader om er de begrafenis te regelen. Op het vliegtuig zet stewardess Claire Kirsten Dunst, gewapend met haar beste Spider-Man-lach) haar zinnen op hem, en alle ingrediënten voor een ‘jongen herontdekt zichzelf, zijn familie en de liefde’-blauwdruk liggen op hun plaats.

Hoe clichématig het verhaal van Drew en Claire in wezen ook is, Crowe slaagt erin om een originele toets mee te geven. De lange scène waarin het tweetal elkaar telefonisch aftast is zelfs magisch te noemen. Crowe deinst er niet voor terug om “Elizabethttown” als een sprookje te verpakken : het ‘te mooi om waar te zijn’-laatste kwartier bijvoorbeeld is feeërieker dan de standaard liefdesverhaaltjes die van de lopende Hollywood-band rollen. Al neemt Crowe tegelijkertijd ook wel wat veel hooi op zijn verhaalvork : dit is immers niet enkel een liefdesverhaal, maar ook het verhaal over een familie die met zichzelf in het reine moet komen, er is een materialistische moraal… en af en toe valt Crowe wat in herhaling : de scène waarin Susan Sarandon eerst een stand-up komiek imiteert en dan ook nog een tapdansje uitvoert bijvoorbeeld is veel te lang uitgesponnen. Dat was de film oorspronkelijk trouwens ook. De versie die in première ging op het festival van Toronto duurde bijna twee uur en een half, maar gelukkig zette Crowe daar de schaar in. In die versie werd onder meer het verhaal van de schoen verder uitgediept, en werd Drews uitvinding alsnog een succes omdat de schoen kon fluiten (!). Als schrijven schrappen is, dan is filmen overduidelijk monteren. “Elizabethtown” is waarschijnlijk te eigenzinnig om het grote publiek te bekoren, maar de film bevat genoeg mooie scènes en rake observaties om de mindere momenten te doen vergeten. Een filmpje voor fijnproevers dus. En ze hoeven niet eens veeleisend te zijn.