Het beste wat Ivan Reitman ooit heeft gemaakt is ontegensprekelijk zijn zoon Jason. Waar Reitman senior eigenlijk maar op een filmklassieker kan teren (het schuldige jaren tachtig-pleziertje “Ghostbusters”) heeft Reitman Junior op amper vier jaar tijd al drie blijvertjes gemaakt. Na de geslaagde satire “Thank You For Smoking” en de folksy zwangere komedie “Juno” mag hij zich op de borst kloppen voor “Up In The Air”, met vlag en wimpel zijn beste film dusver.

George Clooney is duidelijk in form als ontslagmanager Ryan Bingham, die bijna elke dag boven de wolken zweeft om in elke mogelijke uithoek van Amerika mensen de laan uit te sturen bij bedrijven waarvan het management die taak liever niet op zich neemt. Ja, het gaat er soms gezellig aan toe binnen de krijtlijnen van de economie. Al is Bingham zeer bedreven in wat hij doet, hij kickt niet zozeer op zijn job, maar eerder op de vrijheid die zijn leventje meebrengt. Hij droomt ervan om 10 miljoen air miles te vergaren bij American Airlines, ziet zijn verzameling key cards als trofeeën en laat zich gewillig neervlijen in luxueuze hotels. Bingham houdt van zijn solitaire bestaan, en geniet van de menselijke mierenhopen waar hij mee wordt geconfronteerd in hotels en op vliegvelden. De luchthaven is zijn tweede thuis en hij weet perfect hoe hij zich snel en efficiënt doorheen de microcosmos kan wurmen.

Aan dat geordend bestaan dreigt een eind te komen wanneer hij de hots krijgt voor collega-travelholic Vera Farmiga (bekend bij fans van duivelse kinderen-thrillers als de geplaagde moederkloek in zowel “Joshua” als “Orphan”), met wie hij zijn reisagenda afstemt om af en toe met haar te kunnen afspreken. De echte dreiging komt echter van de ondernemende Natalie Keener (revelatie Anna Kendrick, getransfereerd uit de “Twilight Saga”) die zijn baas Craig (Jason Bateman) heeft kunnen overtuigen om het ontslagritueel helemaal anders aan te pakken: met een webcam vanop het thuiskantoor, zodat de firma – oh ironie - fiks kan besparen op personeels- en vliegkosten. Bingham staat meteen op zijn achterste poten: hij voelt zich persoonlijk gepakt omdat hij zich zelf niet ziet aarden als hij niet meer kan reizen, en hij is er ook van overtuigd dat mensen ontslaan vanop afstand niet lukt omdat het menselijke aspect niet mag worden onderschat en persoonlijke interactie een essentieel deel van de job is. Craig komt met een alternatief op de proppen: bij wijze van mentorschap mag Bingham met Natalie op roadtrip zodat zij kan leren hoe het ontslaan van mensen in zijn werk gaat, terwijl Natalie de kans krijgt om haar webcamoplossing te verfijnen…

Het eerste deel van “Up In The Air, dat zich het best laat omschrijven als een feelgoodkomedie die de pieren uit de neus van de economische mallemolen haalt, bevat amper een valse noot. Jason Reitman zorgt ervoor dat de film nooit afglijdt naar een bijtende satire (zoals “Thank You For Smoking” dat wel was) omdat de precaire ecomische toestand uiteraard niet om mee te lachen is. Het gegeven van mensen die massaal worden ontslagen wordt dan ook met respect behandeld. De onfortuinlijken die tijdens de intro hun verhaal doen zijn trouwens geen acteurs, maar mensen die echt werden ontslagen en die ervaring deelden met de camera, denkend dat ze hadden geantwoord op een auditie voor een documentaire. Een opvallende cinema vérité-toets in een film die schitterend balanceert tussen komedie en tragedie en in die optiek bijna een hommage is aan het oeuvre van Billy Wilder, wiens oeuvre ook boordevol zat met dergelijke menselijke komedies.

In het tweede deel ziet het er helaas even naar uit dat “Up In The Air” zich vergaloppeert wanneer Clooney zijn eigen tekortkomingen probeert te counteren, en de daaruit ontspruitende levensles iets teveel op de voorgrond komt. Maar dat is slechts schijn, daar Reitman de film alsnog met vaste hand naar een weemoedige stekel taxiet. Meteen een waardige coda voor deze fijn geregisseerde en bovenal uitstekend gecaste film.