Otto Preminger was in het begin van zijn carrière niet alleen ambitieus maar ook een heel bezige bij : zo combineerde hij acteren en regisseren met het studeren van rechten (!).  Dat laatste was niet zo verwonderlijk : zijn vader was een succesvol advocaat en zelfs een tijd Advocaat-Generaal.  Regisseren deed Otto Preminger in het begin voornamelijk bij het Theater der Josefstadt in de Oostenrijkse hoofdstad.  Toen hij in 1926 zijn rechtenstudies aan de Universiteit van Wenen met succes afwerkte  had hij al twee jaar ervaring als acteur en assistent van Max Reinhardt.

Toen 20th Century Fox hem in 1935 een contact aanbood stond er op vlak van regie nog maar één film op de teller : Die Grosse Liebe.  Hij liet deze kans niet liggen en sloeg hiermee twee vliegen in één klap : zo kon hij niet alleen aan de slag bij één van de belangrijkste studio’s van toen, hij ontsnapte meteen ook aan het opkomende Nazisme in Europa.  Zijn eerste Amerikaanse film was het rechtbankdrama Libel.  Fox bood gaf hem alle kansen om zich verder in het vak van filmmaker te bekwamen : zo mocht hij maar liefst acht maand vertoeven op filmsets en in montageruimtes zodat hij een beter inzicht kreeg in de manier van werken van verschillende regisseurs.  Hierna kon hij met kennis van zaken zelf een aantal B-films gaan regisseren.

Ondanks zijn beperkte ervaring en ook heel korte staat van dienst stond Otto Preminger niet altijd open voor overleg met anderen wat al snel leidde tot conflicten met Darryl F. Zanuck, destijds eindverantwoordelijke van de productie bij Fox.  Het was zo’n uit de hand gelopen discussie die tot zijn ontslag leidde, nog maar een week nadat hij met tegenzin er mee had ingestemd om Kidnapped te gaan regisseren, een film waar men heel wat geld wou in pompen.  Alfred Werker had de twijfelachtige eer om de film af te kunnen werken want het werd een enorme flop…

Het vertrouwen in Preminger was weg en hij keerde terug naar Broadway waar hij met het stuk Margin for Error heel wat succes had.  Hij speelde er overigens ook zelf in mee als Nazi-slechterik.

De (Nazi-)toon leek hiermee gezet want ondanks zijn Joodse afkomst leek de kaalgeschoren Otto Preminger ook uiterlijk als weinig anderen op een Nazi dus viste Hollywood hem op om nog zo’n rol te spelen in de Fox-film The Pied Piper.  Men wou hem ook de Nazi-rol  in de filmversie van Margin for Error geven maar Preminger wou die enkel spelen als hij de film ook mocht regisseren.  Zanuck had op dat moment andere (oorlogs-)verplichtingen waardoor men toch inging op zijn eis en na het afwerken van de film volgden nog meer interessante filmaanbiedingen.

Toen Zanuck terugkeerde van de oorlog was hij uitzinnig van woede omwille van het gebeurde maar gaf Preminger toch de kans om mee te werken aan Laura, zijn nieuwste project, maar enkel als producer.  Rouben Mamoulian zou de film gaan regisseren maar dit bleek al gauw een te snelle en zelfs foute keuze te zijn waardoor Zanuck met tegenzin Preminger de film toch liet regisseren.

Laura werd commercieel een gigantisch succes en werd ook door de critici bijzonder positief onthaald, sommigen omschreven de film zelfs als Preminger’s “meesterwerk”…

In 1943 kreeg Otto Preminger de Amerikaanse nationaliteit. 

Begin de jaren ’50 werd hij onafhankelijk filmproducer : de vijftien jaar die volgden tastte Preminger de voor die tijd toch wel heel enge grenzen van de moraliteit en het normbesef af.  Om je een idee te geven : in The Moon Is Blue (1953) bijvoorbeeld werden voor het eerst woorden als virgin en pregnant gebruikt (!).  Het was dan ook niet verwonderlijk dat de film werd uitgebracht zonder de Production Code Seal of Approval waardoor hij zo’n beetje kan gezien worden als een mijlpaal met betrekking tot de censuur in Hollywood.  In het verlengde hiervan volgden Bonjour Tristesse met een sterke Jean Seberg, eigenlijk een ontdekking van de filmmaker, en Anatomy of a Murder.  The Man with the Golden Arm zorgde opnieuw voor heel wat controverse want het was voor het eerst dat een film werd uitgebracht waarin druggebruik centraal stond.

In de jaren ’60 regisseerde én produceerde Otto Preminger voornamelijk films die gebaseerd waren op romans die bijzonder succesvol waren én tegelijk een voor die tijd maximale financiële ondersteuning kregen.

Na het grote werk met de al even grote budgetten volgde wat fijnschaliger werk zoals The Human Factor, een film gebaseerd op de roman van Graham Greene.

Preminger had de kwalijke reputatie om op de set allesbehalve genietbaar te zijn en ging meermaals als een heuse tiran te keer tegen acteurs, actrices en crew-leden.  Zijn veelvuldige woedeaanvallen zorgden niet alleen voor échte tranen maar ook voor een weinig benijdenswaardige bijnaam : Otto de Verschrikkelijke. 

In 1971 zorgde Otto Preminger die al drie keer was getrouwd nog maar eens voor consternatie toen hij kort na de dood van Gypsy Rose Lee onthulde aan de pers dat hij de vader was van de inmiddels 26 jaar oude zoon van de stripper - Erik Kirkland –toen actief als casting director.  Hij adopteerde hem waarna hij zijn naam veranderde in Eric Lee Preminger en voor zijn vader ging werken als associate producer en scenarioschrijver.

Otto Preminger had ook een broer, Ingo Premiger.  Hij maakte in 1970 zijn debuut als producent met M*A*S*H.

Otto Preminger’s memoires werden neergeschreven in Preminger : An Autobiography, uitgebracht in 1977.