Eerlijk? Zo goed waren die voorgaande Scream-films eigenlijk niet. De eerste uit 1996 speelde weliswaar netjes met de conventies van het slashergenre en wist dat genre zelfs even nieuw leven in te blazen. En ja, Wes Craven regisseerde dat proper spannend en de vele metaverwijzingen naar andere slashertitels en -stijlkenmerken maakten er wel degelijk een stevige ninetiesklassieker van. Maar stevig was niet echt van toepassing op Scream 2, 3 en 4. Meer van hetzelfde zo bleek, waardoor niet echt aan metaalmoeheid viel te ontsnappen doordat de de scripts en de messenmoorden onderling inwisselbaar bleken.

In die optiek is het zelfs jammer dat Craven een groot deel van zijn (latere) carrière aan de franchise heeft besteed. Al draaide hij tussendoor onder meer een muzikaal drama en een actiethriller - respectievelijk Music Of The Heart en Red Eye - dus hij zat niet lijdzaam af te wachten tot wanneer Ghostface terug kwam aankloppen. De bedoeling was trouwens dat Craven ook nog Scream 5 en 6 zou draaien, maar omdat nummer vier te weinig brokken aan de kassa maakte werd dat op de lange baan geschoven. En zo lang bleek de baan van de in 2015 overleden Craven helaas niet meer te zijn.

Hoeft het te verwonderen dat de franchise na het heengaan van Craven toch nog opnieuw werd opgevist? Niet echt. Wat alvast in het voordeel spreekt is dat de continuïteit van de reeks zich doorzet. Vroegere hoofdrolspelers Neve Campbell, Courteney Botox … excuus … Cox en David Arquette zijn opnieuw van de partij en deze nieuwe Scream is daardoor opnieuw een officiële sequel. Geen reboot of remake dus, maar gewoon deel vijf uit de saga. Alhoewel je het blijkbaar geen sequel mag noemen, maar wel een requel. In het centrale metamoment wordt netjes uitgelegd dat zoiets een sequel is waarin nieuwe karakters worden geïntroduceerd aan de zijde van de acteurs van het eerste uur. Zoals Ghostbusters: Afterlife, de laatste Star Wars-trilogie en het huidige Halloween-drieluik bijvoorbeeld. Ja, de verwijzingen naar andere films en popcultuurhavervlokken vliegen duchtig in het rond in Scream (5). Zelfs het feit dat deze film geen volgnummer heeft maar gewoon de titel van het origineel pikt komt metagewijs aan bod.

Regisseursduo Matt Bettinelli-Olpin en Tyler Gillett - hun vorige wapenfeit was het chaotische Ready Or Not - zetten de fanservicemeter op twaalf - vergeet de elf, dat was zo eighties - en cateren aan iedereen die zich vijfentwintig jaar na de eersteling wil laven aan een zilverenjubileumfilm die net dat brengt waar de fan van het eerste - of latere - uur zit op te wachten. Geen vernieuwing dus, maar bevestiging - of herhaling, noem het zoals je wil. Eens te meer strijkt er in een Ghostfacepak getooide moordenaar - of een meervoud daarvan - in Woodsboro neer om zijn - of haar of hun - geselecteerde slachtoffers neer te steken met een mes dat vrij scherp en flitsend te noemen is. Ghostface gaat daarbij alweer meermaals tegen de grond maar geen neusbreuk of ontwricht staartbeen ter wereld krijgt hem - of haar of hen - klein. Zo gaat dat nu eenmaal in de Scream-mythologie. Blijft natuurlijk de vraag wat de modus operandi van de dader - of daders - is, en hoe zich dat allemaal verhoudt tot de gebeurtenissen uit de blauwdruk van 1996. Want dat er linken zijn is nogal wiedes: niet alleen door de requelaanwezigheid van Campbell, Cox en Arquette, maar ook omdat het gros van de nieuwe personages een of andere persoonlijke band heeft met personages uit Scream (1).

Een fikse scheut nostalgie, best wel aardige knipogen naar wat voorafging en een niet onaardige wie is de dader-afvalrace - altijd spannend als er geen butler te bespeuren is - zorgen ervoor dat Scream (5) al bij al geen slechte beurt maakt. Al hakt Ghostface uiteindelijk toch zelf de derde waarderingsster aan flarden door meta, knipoog en eerbetoon te verwarren met zelfparodie. En daardoor uiteindelijk toch wat in hetzelfde bedje ziek blijkt als Scream 2, 3 en 4.