De halsmisdaad van ex-Disneybaas Michael Eisner is genoegzaam bekend: na desastreuze tekenfilms als “Atlantis”, “Treasure Planet” en vooral “Home On The Range” besloot hij, ongeveer zes jaar geleden alweer, om de stop uit de traditionele animatieafdeling van Disney te trekken en enkel nog maar met de computermuis ontworpen animatieprenten te produceren. Niet zo’n slimme zet, getuige het gedrocht “Chicken Little” dat het nieuwe Disneytijdperk moest inluiden.

De animatieafdeling bij Disney bleef kwakkelen, en indien Pixar geen vast huis had gevonden onder de paraplu van de Mickey Mouse-stal, dan was het bij de ooit eens zo fiere animatiematievirtuozen vast van kwaad naar erger gegaan. Intussen is Eisner met de noorderzon verdwenen en wordt Disneys animatiecel geleid door... John Lasseter, Pixarmedewerker van het eerste uur en regisseur van “Toy Story”. Die wist al gauw dat het publiek handgetekende animatie niet beu was, maar dat het de zwakke scenario’s waren die de bioszitjes leeg hielden. Ongelijk kan je Lasseter niet geven: vergelijk “Home On The Range” met eender welke Disneytekenfilm uit de jaren negentig en je zal dat zijn analyse voor honderd procent klopt. Dus gaf Lasseter opdracht om opnieuw te investeren in animatoren die weten hoe ze magische dingen kunnen doen met handgetekende animatie. Dat de keuze daarbij viel op John Musker en Rene Clements om de film van de wederopstanding te regisseren, is geen verrassing. Met de regie van onder meer “The Little Mermaid”, “Aladdin” en “Hercules” bewees dit tweetal al eerder het klappen van de zweep te kennen.

Toch liep de productie van “The Princess And The Frog” niet zonder slag of stoot. De reden daarvoor: Disney wou voor de eerste keer een tekenfilm maken met Afro-Amerikanen in de hoofdrol. Daarbij werd zowel de reactie van de blanke goegemeente gevreesd (lees: gaan all-American families wel willen betalen voor een film met een zwarte heldin ?) als die van de zwarte, die uiteraard bij het minste politiek incorrect detail klaarstond om moord en brand te schreeuwen. Al viel de heisa uiteindelijk goed mee: misschien is het presidentschap van Obama wel het ideale moment om een tekenfilm te maken waarin de prinses van dienst een bruine huidskleur heeft. De film bracht alvast iets meer dan honderd miljoen op in Amerika. Niet echt een spectaculaire recette, maar toch genoeg om de film als een kassucces te beschouwen. Waarmee meteen bewezen is dat er nog wel degelijk plaats en ruimte is voor traditionele ‘old school’ animatie.

Het verhaal van de in een kikker betoverde prins en enkel zijn normale vorm kan terugkrijgen wanneer een prinses hem kust, is uiteraard bekende sprookjesmaterie, bedacht door de broertjes Grimm. In 2002 schreef ene E.D. Baker een daarvan afgeleid kinderboek “The Frog Princess” waarin de kussende prinses eveneens in een kikker verandert. Meteen ook het lot van de onfortuinlijke Tiana in deze Disneyversie. In plaats van het verhaal te situeren in een sprookjesomgeving met kastelen en slotgrachten speelt alles zich echter af in het hippe New Orleans, badend in een jazzy dixielandsfeer. Tiana is een meid met heel wat haar op de tanden, die de nagedachtenis aan haar vader levendig wil houden door een restaurant te openen. Om die droom te verwezenlijken werkt ze bijna de klok rond. Zelfs de komst van prins Naveen brengt haar niet van haar melk, hetgeen van haar hartsvriendin Charlotte niet kan worden gezegd. Wie ook zijn blik laat vallen op Naveen is de sinistere Dr. Facilier, die na wat voodoohocuspocus Naveen in een kikker transformeert. Naveens lakei krijgt dan weer de lichaamsbouw van Naveen en Facilier hoopt met de indringer Charlottes pa zijn fortuin afhandig te kunnen maken. Wanneer Tiana de gekikkerde Naveen kust omdat ze denkt dat hij haar kan helpen met de fondsen voor haar restaurant, verandert ook zij in een kikker. Om de betovering te breken moeten zij en Naveen rekenen op de goede voodookoningin Mama Odie. Tijdens hun zoektocht krijgen de betoverde kikkers het gezelschap van de dixielandspelende krokodil Louis en de hopeloos verliefde vlieg Ray. Alle hulp lijkt trouwens welkom, want Facilier is niet van plan zijn plannen te laten dwarsbomen door Naveen en zijn kikkergezellin...

Helemaal naadloos is “The Princess And The Frog” helaas niet. Het duurt een tijdje eer het verhaal uit de startblokken geraakt, de traditionele sidekicks eisen nogal veel tijd op en het vingerknipgevoel dat zich van onze animatieminnende vezels meester maakte na de revivalklassiekers uit de jaren negentig blijft hier toch wat achterwege. Wat niet wegneemt dat de prent genoeg kwaliteiten heeft om drie sterren naast de titel te krijgen: zelfs al oogt het allemaal een beetje déjà-vu (update of niet, het verhaal volgt nauwgezet de ‘er was eens...’-blauwdruk die ze bij Disney nu toch wel al heel veel keer tot leven hebben gebracht), de nagenoeg vlekkeloze animatie maakt van heel wat scènes een lust voor het oog. Waardoor “The Princess And The Frog” hoe dan ook een verademing is tussen het vele drukke animatiegeweld waarmee we de laatste jaren suf en murw geslagen zijn. De Pixaroogst uiteraard buiten beschouwing gelaten. Wie op zoek is naar goed ouderwets tekenfilmvermaak, weet waarheen.