Frappant hoe het blockbusterstramien veertig jaar na “Jaws” eigenlijk nog maar weinig is veranderd. Nog steeds zijn er bazen en bovenbazen die het economisch (toeristisch) gewin niet willen opgeven voor een loszwemmend of -lopend roofdier. Ook met “Jaws 2” zijn er gelijkenissen: de familie van één van de protagonisten loopt onmiddellijk gevaar en de blauwdruk is een doorslagje van een meesterlijke voorganger. Zij het met een secure spanningsopbouw die is ingeruild voor een sneller tempo, en met money shots die een update van of een variatie op die uit het origineel zijn. De enige verschillen tussen de “Jaws”- en de “Jurassic Park”-vergelijking: bij JP is Steven Spielberg als uitvoerend producent nog steeds bij de sequel betrokken en moeten we voor het gemak twee tussenliggende films wegcijferen. En er zijn een paar hedendaagse toevoegingen: om helemaal hetzelfde te zijn zou er in de tweede “Jaws” een genetisch gemodificeerde haai moeten rondzwemmen en zou er iemand uit Amity op het idee moeten gekomen zijn om die haai als oorlogswapen in te zetten. Los daarvan zou 'just when you tought it was safe to go back into the park' een valabele slagzin zijn voor “Jurassic World”.

Gezien er inmiddels tweeëntwintig jaar tussen deze vierde uit de reeks en Spielbergs origineel liggen, er met geen woord over de voorgaande twee sequels wordt gesproken en de prent veertien jaar in productie was met genoeg geaborteerde scenario’s om een prematuurtjeskerkhof te vullen, werd gekozen voor een volledig nieuwe cast. Al zijn er wel links met JP, gaande van een vintage t-shirt in mint condition tot een bezoekje aan het originele tot een ruïne herschapen bezoekerscentrum. Verwijzingen en inside jokes, altijd leuk.

Spielberg liet snel na het door Joe Johnston geregisseerde “Jurassic Park III” (2001) weten dat er een vierde film zou komen, en dat de kans groot was dat Sam Neill, Jeff Goldblum en Laura Dern opnieuw van de partij zouden zijn. William Monahan (“Kingdom Of Heaven”, “The Departed”) schreef een scenario dat uiteindelijk niet werd goedgekeurd voor verfilming. John Sayles (lekker subversief met zijn scripts voor “Piranha” en “Alligator”) schreef daarna een draft waarin genetisch gemanipuleerde mensendino’s rondliepen. Daar werd zelfs concept art voor gemaakt, maar het idee bleef onafgewerkt. En zo verdween “Jurassic Park IV” stilletjesaan naar het koelvak om er anno 2012 terug uit te komen. Spielberg meldde dat hij met Rick Jaffa en Amanda Silver (“Rise Of The Planet Of The Apes”) twee valabele scenaristen had gevonden en dat het project er zeker zou komen. De regisseur bleek een verrassing: de vrij onbekende Colin Trevorrow had met “Safety Not Guarantueed” een kleine onafhankelijke komedie gedraaid en mocht nu plots met geavanceerde visuele effecten en een budget van 150 miljoen dollar aan de slag. En hij kreeg zelfs toestemming om het script van Jaffa en Silver nog wat meer naar zijn hand te zetten. Trevorrow liet intussen weten geen kandidaat te zijn voor de onvermijdelijke sequels op “Jurassic World”. Of dat gewoon is omdat hij geen zin heeft om zichzelf te herhalen of teleurgesteld is in de ervaring is niet echt bekend. Dat de sequels er komen is intussen wel al zeker: “Jurassic World” gaat wereldwijd immers door het dak, en is dusver de eerste film die wereldwijd tijdens het openingsweekend de kaap van 500 miljoen dollar wist te nemen.

Anno 2015 is wijlen John Hammonds dinopark volledig operationeel en verwelkomt het zo’n twintigduizend bezoekers per dag. Om de bezoekersaantallen op peil te houden, besluiten de aandeelhouders om het park steeds groter, luider en angstaanjagender te maken. Dus creëren de gentechnologen de gemuteerde Indominus Rex, een beest dat nog vervaarlijker is dan de T-Rex. En uiteraard ontsnapt, en koers zet naar de twintigduizend lekkere hapjes die hem wachten. Chris Pratt (die al tekende voor de sequel en nog steeds topfavoriet is om de hoofdrol te vertolken in Disneys “Indiana Jones”-reboot) probeert als veiligheidsinstructeur Owen Grady het dier te stoppen, en Bryce Dallas Howard is de operationele manager van het park die gaandeweg al haar corporate clichés mag opbergen daar waar de zon zelden schijnt daar alles wat kan mislopen uiteraard ook misloopt.

Al bij al een weinig diepgaand scenario, maar zit er echt iemand te wachten op een intelligente dinosaurusfilm ?  En zo ja, hoe wil hij of zij die dan zien ?  Met “Jurassic World” krijgt het publiek in de eerste plaats dino-actie met hopen, zonder twijfel net dat wat het publiek wil. “Jurassic World” doet met andere woorden wat het moet doen: levensechte dino’s neerzetten – de visuele effecten zijn alweer subliem – en twee uur bevredigende popcornadrenaline serveren. Dat we het al minstens drie keer eerder zagen en “Jurassic World” daardoor eerder bestendigt dan vernieuwt spreekt welhaast voor zich. Wat van Colin Trevorrows spektakelprent in de eerste plaats een mooie hommage aan het origineel maakt zonder er een betere versie van te zijn.