How to Lose Friends and Alienate People

Middelmatig
How to Lose Friends and Alienate People

verdeler

K.F.D. - Kinepolis Film Distribution
2008
12/11/2008
langspeelfilm
110 minuten
komedie

acteur/actrice (7)

Kirsten Dunst Kirsten Dunst →  Alison Olsen
Jeff Bridges Jeff Bridges →  Clayton Harding
Gillian Anderson Gillian Anderson →  Eleanor Johnson
Danny Huston Danny Huston →  Lawrence Maddox
Megan Fox Megan Fox →  Sophie Maes
Max Minghella Max Minghella →  Vincent Lepak
Simong Pegg →  Sidney Young

regisseur (1)

Robert Weide

producent (2)

Stephen Woolley
Elizabeth Karlsen
How to Lose Friends and Alienate People

Twee jaar geleden kregen we inkijk in de interne keuken bij Vogue Magazine, en leerden we dat machtsgeile vrouwen vaak duivels zijn die graag Prada dragen en ongebreideld het oeuvre van ABBA de wijde bioswereld in katapulteren. Of hoe de cinematografische vertaling van Laura Weisbergers “The Devil Wears Prada“ niets meer was dan een passabele chicklitverfilming die vooral het frisse acteertalent van Anne Hathaway in beeld bracht. En nu kan dezelfde doelgroep (zelfs met mannelijk gezelschap onder de arm) terug richting cinema rollen voor “How To Lose Friends And Alienate People“ waarin opnieuw een werkgever de vuile was van een toonaangevend tijdschrift buitenhangt. Substantieel is wel dat auteur Toby Young vooral zichzelf te kakken zet, terwijl Weisberger het vooral had gemunt op hoge boom Anna Wintour.

Toby Young is een Britse journalist die zichzelf in de kijker werkte met het Londense tijdschrift Modern Review. Dat werd in 1991 mee opgericht door Young, maar gaf er in 1995 de brui aan. Young verkaste naar New York en kreeg er de kans om te schrijven voor het prestigieuze Vanity Fair. Hij bleef er drie jaar, en verhuisde nadien terug naar Engeland, waar hij nog steeds schrijft voor diverse publicaties. Over zijn belevenissen bij Vanity Fair pende hij in 2001 het autobiografische “How To Lose Friends And Alienate People“ neer, een satirische kijk op het reilen en zeilen bij Vanity Fair. Young is (volgens hen die het kunnen weten) wel niet de meest innemende persoonlijkheid. Hij schopt nogal graag bewust tegen de schenen en heeft een hoge eigendunk. Kenmerken die zowel in het boek als (zij het in mindere mate) in de film aan bod komen. Ironisch is wel dat Young de toegang werd ontzegd tot de filmset, omdat sommige acteurs de bemoeienissen van Young niet echt konden appreciëren.

How to Lose Friends and Alienate People

Young wordt vertolkt door Simon Pegg (“Shaun Of The Dead“, “Hot Fuzz“): die is niet zozeer onuitstaanbaar, maar eerder mainstream grappig, waardoor de makers van de film zich alvast geen zorgen hoefden te maken over de aaibaarheidsfactor van hun hoofdpersonage. Bovendien verschilt deze film over de ganse lijn nogal wat van Youngs roman, en werd het uitgangspunt vertimmerd tot risicoloze komedie. Ook de namen verschillen: Toby Young heet hier Sidney Young en Vanity Fair wordt ingeruild voor het fictieve Sharps Magazine. Young gedraagt zich in Amerika als een stier in een porseleinkast: hij wil voortdurend indruk maken op de mensen rondom hem, en wil tegelijkertijd niet meewerken aan de idolisatie van leeghoofdige Amerikaanse filmsterren.

Hij bouwt een haat-liefdeverhouding op met collega Alison Olsen (een zoals steeds breed glimlachende Kirsten Dunst) en kan al snel het bloed drinken van zijn overste Lawrence Maddox (Danny Huston). Clayton Harding (Jeff Bridges), de uitgever van Sharps, weet ook wat er allemaal aan de hand is, maar die laat (stiekem genietend) betijen. Tot wanneer Young het toch te bont begint te maken: zeker als de opkomende starlet Sophie Maes (Megan “TransformersFox) zijn favoriete doelwit wordt, zowel om belachelijk te maken als om in bed te krijgen. En dat zonder dat Young merkt dat Alison ondanks al haar tirades tegenover hem eigenlijk heimelijk verliefd op hem is geworden...

How to Lose Friends and Alienate People

„How To Lose Friends And Alienate People“ een satire noemen is kort door de bocht glijden. De hyperkinetische Pegg mag vooral ongebreideld de vulgaire vetzak uithangen en nogal veelvuldig jongleren met slapsticktruukjes die Hollywood 80 jaar geleden beter beheerste dan nu. Verrassen doet deze film nooit: daarvoor volgt het scenario teveel de geijkte paden van de romantische komedie (drie keer raden voor wie Pegg op het eind kiest) en heeft regisseur Robert B. Weide (een van de drijvende krachten achter de tv-reeks “Curb Your Enthousiasm“) vaak nogal veel tijd nodig om tot de kern van de zaak te komen. Zeker geen hoogvliegende dijenkletser dus, maar het heeft gelukkig genoeg geslaagde momenten om als aardig, zij het niet echt potten brekend herfsttussendoortje naar de multiplexgunsten te dingen.

Gezien op het Filmfestival van Gent.

Alex De Rouck