Wat hebben een woonkamer met een gigantische vuurhaard, een hut op een ijsvlakte, een bar die op zijn kop staat, een ziekenhuiskamer en een stroboscopische ruimte met optische illusies met elkaar gemeen naast het feit dat ze allemaal staan opgesomd in de eerste zin van wat in principe terug een fijn stukje leesvoer zou moeten zijn? Het juiste antwoord: dat ze allemaal ontsnappingskamer van dienst waren in het twee jaar geleden uitgebrachte Escape Room, een nogal fletse en flauwe horrorthriller die betere punten scoorde voor het ontwerp van de kamers in kwestie dan voor enige zin voor logica of spanning.

Doet de onvermijdelijke sequel het beter? Langs geen kanten. Het nogal onnozel klinkend getitelde Escape Room: Tournament Of Champions gaat verder waar de vorige stopte. Een ziekte van deze tijd, die open eindes. Regisseur Marc Robitel en Taylor Russell en Logan Miller, de overlevenden van de eerste Escape Room, zijn dus terug van de partij met nog meer ontsnappingskamers. Voor wie niet meer weet hoe het precies in elkaar zat: een korte samenvatting van de vorige prent helemaal aan het begin kan verhelderend werken.

Al is verhelderend geen woord dat plaats heeft in een film die geen enkele (genre)logica volgt. Die vind je weliswaar ook niet in pakweg Saw en Final Destination, maar daar heb je nog een identificeerbare superschurk of zowaar De Dood Haarzelve … excuus, Hemzelve als touwtjestrekker van dienst. In de Escape Room-franchise heb je niets. Een conglomeraat dat rijke mensen laat gokken op wie levend uit de dodelijke kamers komt ja … maar die zijn hier volledig onzichtbaar zodat ze zelfs niet eens moeten worden gecast.

En zelfs als je bereid bent om mee te gaan met de lawaaierige kamers en opzichtige sleuteldraaimysteries, dan nog steven je af op een slag in de modder. Net zoals in de vorige film gaat een vals ‘eind goed, al goed’ een niets ter zake doend open einde vooraf. En de personages zijn andermaal zo nietszeggend en stereotiep dat ze niet eens mager genoeg zijn om als eendimensionaal te worden bestempeld. Nuldimensionaal dus, net als de regie, het script, het acteren en de algehele bestaansreden van de film.

Ontsnappen de boodschap? Gewoon niet binnenstappen is nog gemakkelijker. Tenzij je al lang eens een geboobytrapt metrostel, bankkantoor, strand en door zure regen geteisterd stadscentrum samen in een en dezelfde film wou zien. In dat geval: hier brandt de lamp. En als je op je identiteitskaart een vijftienachtige leeftijd hebt staan, zal je misschien ook je knisperende versnapering en suikerhoudende drank-gading vinden. En als de de makers toch geld krijgen voor pakweg Escape Room: Flight To Eternity … eerst het scenario logisch, spannend en waterdicht maken en dan pas nadenken over het ontwerp van de kamers. Doen hé? Pipo’s.