De liefde van de man gaat door de maag, maar bij Spanjaard Jaume Collet-Serra gaat die toch eerder door de vraag. De vraag die hij blijkbaar graag stelt is ‘wat is er aan de hand in deze plot en hoe gaat het hoofdpersonage zich uit het wespennest zien te redden’. Een cynische kijker kan daar ook aan toevoegen ‘en komt er een antwoord zonder dat het kaartenhuis in de finale in elkaar stuikt’, maar die appendix is volledig voor zijn of haar hoongelachrekening.

Collet-Serra draait geen wereldschokkende of meesterlijke films, maar het is wel een vakman. Zoals John Badham en Peter Hyams in de jaren tachtig, of pakweg Richard Fleischer over verschillende decennia heen. Van verschillende markten thuis, en vaak verantwoordelijk voor solide popcornmateriaal. Soms met een tikkel meer, soms met een tikkel minder. De drieënveertigjarige Collet-Serra draaide inmiddels (al dan niet toevallig) vier thrillers met Liam Neeson in een sleutelrol. De minste daarvan is het opgeblazen actievehikel “Run All Night”, de andere drie vormen een min of meer kwalitatief samenhangende trilogie waarin Neeson telkens een complot moet zien te ontrafelen waarin hij willens nillens verzeilt.

In de spionagehybride “Unknown” moet hij in Berlijn uitzoeken wat er met zijn aan de receptiedesk van een hotel verdwenen echtgenote is gebeurd. Een echtgenote die niemand kan herinneren te hebben gezien. In “Non-Stop” is hij een air marshall die tijdens een intercontinentale vlucht moet uitzoeken wie van de passagiers een gewiekste moordenaar is die ermee dreigt om tijdens de vlucht medereizigers om te brengen. En in deze “The Commuter” is hij een onopvallende pendelaar die tijdens zijn dagelijkse treinrit naar het werk te horen krijgt dat zijn vrouw en zoon zullen sterven indien hij niet doet wat van hem wordt gevraagd: een onbekende reiziger opsporen voor het eindstation en die gps-taggen zodat zijn tegenstanders hem vervolgens kunnen neerknallen. Door de openbaarvervoersetting en de afgesloten locatie leunt “The Commuter” dicht aan bij “Non-Stop”. Het is dan waarschijnlijk ook geen toeval dat beide films hun zwakke en sterke punten met elkaar delen.

De ongeloofwaardige plot is zowel een sterkte als een zwakte. Je weet vooraf dat je niet in een waterdichte detectivepuzzel terechtkomt, maar in een bewuste gatenkaas waarvan de set-up komaf maakt met alle regels van de logica. Collet-Serra heeft blijkbaar de gave om dergelijke van de pot gerukte intriges waarvan gis- en miswerk inherent deel uitmaakt adrenalinevol in beeld te brengen. Dat er daarbij een loopje met de logica wordt genomen mag de pret niet drukken. Al komt hij niet altijd weg met het ‘suspension of disbelief’. De overdadige en veelal te opzichtige CGI-actiesequenties in “The Commuter” kan je zowel als stijlbreuken en als gemakkelijkheidsoplossingen beschouwen in een film waarin het in de eerste plaats om het prikkelen van de kat-en-muishersencellen gaat. Tegelijkertijd zet die actie wel het pulpgehalte van Jaumes fratsen in de kijker.

En draai of keer het hoe je wilt, Neesons présence als no-nonsens geriatrische actieheld die van melancholisch tandenknarsend in de camera staren zijn handelsmerk heeft gemaakt swingt als een in de wind wapperende biet in dit soort films. Alleen dat al maakt van “The Commuter” het eerste schuldig pleziertje van dit cinemajaar.