Weetje: in 1996 weigerde Universal om Liam Neeson te casten in de hoofdrol voor de drakenhutseput “Dragonheart” omdat ze niet geloofden in ’s mans capaciteiten als actieheld. Iets zegt ons dat Neeson al een paar keer hartelijk gelachen heeft om dat manoeuvre nu hij de actiefilms aan de lopende band aan zijn acteerdegen rijgt. Al zal hij destijds ook wel niet hebben vermoed dat het ooit zo’n vaart zou lopen.

Neesons meest recente actietitel is geregisseerd door de Noor Hans Petter Moland. Die staat sinds deze film in een lijstje namen waar ook Michael Haneke, George Sluizer, Erik Van Looy, Ole Bornedal en Géla Babluani op figureren: dat van Europese regisseurs die de kans kregen om van een van hun films een Engelstalige/Amerikaanse remake te regisseren. Zo’n kans kan ofwel een vloek of een zegen zijn: je krijgt als regisseur meer exposure (of dat is toch minstens de bedoeling) en mag met een groot budget aan de slag, maar stilistisch is het vaak een uitdaging om iets toe te voegen aan het origineel. Ook Moland komt op zich niet veel verder dan een kopie van zijn uit 2014 stammende “Kraftidioten”. Wie dat origineel niet heeft gezien, hoeft zich alvast niet bekocht te voelen.

“Kraftidioten” speelde zich af in Noorwegen, “Cold Pursuit” is gesitueerd in de ijzige sneeuwvlaktes van Kehoe, een skioord in Colorado. Neeson is er zonet verkozen als ‘inwoner van het jaar’ omdat hij met zijn sneeuwploeg de stad bereikbaar en de wegen berijdbaar houdt. Hij verandert op slag van solitaire eenzaat in gewelddadige wreker als zijn zoon dood wordt teruggevonden.

Ogenschijnlijk stierf de knaap aan een overdosis heroïne, maar Neeson ontdekt dat zijn zoon is vermoord in opdracht van een nietsontziende drugshandelaar met maatpakego. Waarop Neeson systematisch begint met het uitschakelen van de snoodaards en zo willens nillens een oorlog ontketent tussen twee rivaliserende bendes.

De plot van “Cold Pursuit” klinkt als “Taken 4”, maar is dat eigenlijk niet. Neeson is zelfs niet altijd het ankerpunt in de film – een deel van de intrige wordt gevoed door capriolen waar Neeson niet rechtstreeks bij betrokken is. Molands film heeft meer gemeenschappelijk met een van de vele Tarantinoknipogen die twintig jaar terug als paddenstoelen uit de grond schoten, profileert zich als een lightversie van de Coens “Fargo” en zou evengoed door John Michael McDonagh geregisseerd kunnen zijn. Geen volbloedactiefilm dus deze koude achtervolging, maar een goed doorbakken zij het hier en daar niet altijd op temperatuur zijnde melange tussen zwarte humor en gestileerd geweld. Met slechteriken die eerder karikaturaal filmisch zijn dan levensecht. En waarin one-liners niet veraf zijn wanneer iemand het loodje legt. Er zijn trouwens veel personages die het tijdelijke met het eeuwige wisselen, en Moland voegt daar een geestige dimensie aan toe door de slachtoffers te turven in tussenpancartes.

“Cold Pursuit” zoekt her en der wat onwennig zijn weg: scènes die belangrijk ogen worden soms wat slordig neergezet, terwijl zogenaamde wegwerpscènes vaak mooi zijn uitgewerkt of afgerond. Ups en downs waardoor de film af en toe aan urgentie verliest. Winnen doet “Cold Pursuit” echter ook: zo dragen zowel de score van George Fenton als het camerawerk van Philip Ogaard (die ook “Kraftidioten” fotografeerde) in niet geringe mate bij aan het monkelend plezier dat aan deze cartooneske en onderkoelde ‘shoot ‘em’ up te beleven valt.