Frank Abagnale Jr. is iemand met een rijke fantasie.  Het improvisatie-talent van de tiener zorgt er voor dat hij al op wel heel jonge leeftijd voor de klas komt te staan en een zieke leerkracht vervangt, met veel overtuiging en zwier en zwaai zelfs.
Wanneer mama en papa (Christopher Walken) Abagnale worden gecontacteerd door de schooldirectie met het verzoek zoonlief te komen afhalen, doen ze wat van hen wordt verwacht maar zijn ze ergens ook wel een heel klein beetje fier op de originele tussenkomst van Frank en de manier waarop hij de schooldirectie voor joker heeft gezet.
Wanneer de twee echter op een dag uit elkaar gaan, wordt de 16-jarige Frank aan zijn lot overgelaten.  Er wordt hem een pak papier op de schoot gesmeten waarvan voor hem slechts één paragraaf belangrijk is : die waar hij de naam moet invullen van de ouder bij wie hij wil intrekken?

Frank slaat op de vlucht en blijkt zich nog vrij goed uit de slag te trekken ook, alhoewel hij de wegen van de wet niet bewandelt en een pak dingen doet die de F.B.I. niet zo graag ziet gebeuren.  Een klein legertje van deze speurders met Carl Hanratty (Tom Hanks) op kop zit hem al snel op de hielen.
Die hebben het niet makkelijk om Frank te strikken omdat hij bijzonder snel van naam én van uniform verandert : zo slaagt hij er bijvoorbeeld in om copiloot Frank Taylor te worden via PanAm, een job die hem zo nauw aan het hart ligt dat hij dit zijspoortje nog eens verkiest na enkele andere jobs, maar dan met een bende wulpse aspirant-stewardessen aan de armen die het vak wel willen leren.  Stuk voor stuk dames die hij zelf geselecteerd heeft zelfs...
Naast de vele miljoenen Dollar die hij bij diverse banken al heeft opgestreken, heeft het aannemen van de identiteit van een ouder iemand nog het bijkomend voordeel dat relaties met oudere vrouwen mogelijk worden : een amusementje met meisje-van-1000 $-voor-één-nacht Cheryl-Ann (Jennifer Garner) bijvoorbeeld...
Frank heeft een voorkeur voor beroepen uit de hogere klasse : piloot, advocaat, dokter,... en slaagt erin om nog voor zijn 21e verjaardag in elk van de vermelde functies te kunnen werken.
Hij moet daarvoor wel de talrijke (vervalste) diploma's van zijn medische studies aan de meest prestigieuze universiteiten even opzij zetten om de enigszins minderwaardige job van arts Frank Conners op de spoedafdeling voor zijn rekening te nemen.  Maar via deze weg leert hij dan terug ene 'Brenda' kennen en die brengt 'm uiteindelijk bij Roger Strong, Procureur des Konings in New Orleans alstubleft.
Nu kan hij zelfs aan de slag in de wereld van rechten, wetboeken en rechtbanken, hij heeft er zelf een huwelijksaanzoek voor over?

Steven Spielberg is één van de miljoenen mensen die de in 1980 uitgebrachte autobiografie van Frank William Abagnale Jr.  heeft gelezen.  Hij vond de oplichterspraktijken van de man zo indrukwekkend en verklaarde die als een originele reactie op de echtscheiding van zijn ouders.
De gebeurtenissen van toen intrigeerden hem in die mate dat hij besloot er een film van te maken.  Spielberg zegt immers altijd al een zwak gehad te hebben voor films over flamboyante schurken zoals Newman en Redford in Butch Cassidy and the Sundance kid bijvoorbeeld.
Ze overtreden weliswaar de wet, maar je valt steeds voor hun lef aldus Spielberg.
Scenarist Jeff Nathanson had een gelijkaardige gevoel toen hij luisterde naar een 20 minuten durend bandje waarop te horen was hoe Abagnale over zijn leven vertelde, iets wat 'm was opgestuurd door co-producent Deborah Moos-Kankin.

Wat de cast betreft dan : Tom Hanks is geen verrassing terwijl DiCaprio iemand was waarmee Spielberg altijd al eens graag had mee samengewerkt.
Omdat hij wilde trouw blijven aan de realiteit, meerbepaald met betrekking tot de keuze van de actrice die de rol van de moeder van Frank Abagnale (Paula) zou vertolken, wou hij per se een Franse actrice hiervoor.  Hij stuurde het script op naar zijn vriend Brian De Palma die op dat ogenblik in Parijs woonde en vroeg hem uit te kijken naar iemand voor deze rol.  Nathalie Baye was één van de kanshebbers, en die kende Spielberg al van Day for night van François Truffaut zodat zijn keuze snel was gemaakt.

Eigenlijk hadden we niet zo veel verwacht van dit Catch me if you can maar we hebben bij nader toezien de film wat onderschat…
De dikke twee uur leken niet echt negen kwartier te zijn en het is altijd goed om zo'n lange fim op deze manier te ervaren.
De manier waarop Frank Abagnale Jr. de heren van de F.B.I. altijd weer een stapje voor was is best wel leuk om zien en het wordt allemaal op een luchtige manier op je losgelaten.
Dat het in deze Spielberg-film allemaal niet zo diepgaand is zal wellicht weinigen verbazen.   De man scoorde in het verleden immers met tal van films die een pak geld in het laatje brachten, in een aantal gevallen meer door hun technisch vernuft en commercieel opzet en dito formule dan door een scenario met lekker veel puzzle-stukjes.
In dit Catch me… is het opvallend dat men een paar keer een sprongetje maakt van jaar x naar jaar y wat het onnodig moeilijker maakt om volgen.  Het was beter geweest een consequente chronologie aan te houden in dit geval en voor deze film.
De opdracht hier is dus je gewoon te laten meevoeren met de stroom en jezelf niet te veel vragen te stellen want er was weinig ruimte om het allemaal nog wat breder uit te smeren.