Zwartkijkende liefhebbers van groezelige arthousecinema met vier hoeken af komen naar het schijnt nog vaak (en met graagte zelfs) samen om gehypnotiseerd Abel Ferrara’s “Bad Lieutenant” (1992) in de 35-mm spoelenhouder of videospeler te schuiven. Het gegeven van een vuilbekkende en getormenteerde politieluitenant (vertolkt door Harvey Keitel wordt achttien jaar later nog eens dunnetjes overgedaan in “Bad Lieutenant: Port Of Call New Orleans”, geregisseerd door Duitse beeldenstormer Werner Herzog. Ferrara kon allerminst lachen met het nieuws dat “Bad Lieutenant” een nieuwe versie kreeg, en verwenste vlot alle betrokkenen van de nieuwe versie naar het hellevuur. Herzog beweerde dan weer geen weet te hebben van een vorige “Bad Lieutenant” en had naar eigen zeggen nog nooit gehoord van Abel Ferrara.

Stadsmachomythes of allemaal echt gebeurd, feit is dat het allemaal praat voor de vaak is. Herzogs film is immers noch remake noch sequel, maar gewoon een ander verhaal over een corrupte en met zichzelf overhoop liggende flik. De enige reden dat deze film ook “Bad Lieutenant” als titelwoord heeft, komt omdat Edward R. Pressman beide films produceerde en hij de titelherkenning vooral als marketingtruc gebruikt om de oude film nog eens onder de aandacht te brengen.

Herzogs film is niet zo’n donker geval als die van Ferrara: hier dus geen metaforisch gezwets over katholicisme en boetedoening, en ook geen verkrachte non of een Keitel in adamskostuum. Wel een wacko hoofdpersonage dat wordt vertolkt door Nicolas Cage die zijn (en dat was toch al een tijd geleden) manische duivels de volledige vrije loop kan gunnen. Alsof het pas gisteren was dat hij acteerde in “Vampire’s Kiss”, “Wild At Heart” of “Leaving Las Vegas”.

Cage kruipt in de huid van Terence McDonagh, flik in New Orleans, zij het eentje die niet van de verboden vruchten kan afblijven. Seks, drugs en Cajun rock ’n roll, hij heeft het allemaal geproeft en uitgezweet. Na een reddingsactie komt daar ook nog een pijnlijke rug en verslaving aan pijnstillers bij. Wanneer een Senegalese familie vermoord wordt gevonden, krijgt hij de leiding over het onderzoek. Het is hem al snel duidelijk in welke richting hij de dader moet zoeken (die van drugdealer Big Fate) en in afwachting van de arrestatie vult hij de tijd met zaken die niet echt horen bij een gedecoreerde flik: arrestaties uitlokken van koppels die een discotheek komen en dan de man verplichten om toe te kijken terwijl hij seks heeft met de vrouw, bijvoorbeeld. Yep, geen gebrek aan wenkbrauwfronsende scènes in dit filmpje. Herzog doet met zijn vaak niet-conventionele regie genoeg duiten in het zakje: de aanrijding met een krokodil, de leguanen op de salontafel en de breakdancende dode katapulteren de prent stante pede het cultfilmechelon in.

Een goede film is ‘Bad Lieutenant: Port Of Call New Orleans’ helaas niet: twee uur lang in de psyche woelen van een politieke incorrecte, cocaïnesnuivende, aan pijnstillers en seks verslaafde en met zijn geweten in de knoop zittende politieluitenant is eerder een vloek dan een zegen. Het omkaderende detectiverhaaltje is bovendien niet boeiend genoeg om alles spannend te omkaderen. Daardoor kon het ons na een uur eigenlijk al geen biet meer schelen welke bokkensprongen Cage en het verhaal nog zouden maken. Dat dit filmpje desalniettemin heel wat voorstanders telt, staat buiten kijf. Dat heb je nu eenmaal met dit soort te nemen of te laten-cinema.

Hier luidt het verdict alvast dat “Bad Lieutenant: Port Of Call New Orleans” een tegenvallende scheet in een fles is. Ofte een fascinerende flop, ’t is maar hoe je het bekijkt. En verwoordt.